Ulica Stanisława Taczaka w Poznaniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ulica Stanisława Taczaka
Centrum
Ilustracja
Widok z zachodu
Państwo

 Polska

Miejscowość

Poznań

Długość

300 m

Przebieg
Pasaż Apollo, ul. Ratajczaka 0 m
Pasaż Różowy 140 m
ul. Garncarska 270 m
ul. Kościuszki , ul. Taylora 300 m
Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Stanisława Taczaka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „ulica Stanisława Taczaka”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Stanisława Taczaka”
Ziemia52°24′19,6″N 16°55′21,1″E/52,405450 16,922540

Ulica Stanisława Taczaka – ulica w centrum Poznania (Osiedle Stare Miasto), równoległa do ulicy Święty Marcin (po stronie południowej), zlokalizowana pomiędzy ul. Kościuszki, a Ratajczaka.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Ulica powstała na miejscu dawnych ogrodów na tyłach Świętego Marcina. Tereny te rozparcelował Poznański Bank Budowlany i w latach 1874-1883 zbudował tu szereg okazałych kamienic. W efekcie jednolitego potraktowania tematu, powstał przy ul. Taczaka spójny zespół architektoniczny, inspirowany francuskim renesansem. Wszystkie budynki mają po cztery kondygnacje, w większości lekko powysuwane ryzality i są akcentowane gzymsami. Całość należała do najbardziej komfortowych ofert czynszowych w Poznaniu, gdyż zrezygnowano z oficyn i zaproponowano ogrody wewnętrzne, natomiast mieszkania miały po 8-10 pokoi. Oba zakończenia ulicy potraktowano w sposób silnie akcentujący odrębność zespołu.

Stan obecny[edytuj | edytuj kod]

Obecnie przy ul. Taczaka znajdują się liczne puby[1], a także obiekty służby zdrowia. Z ul. Święty Marcin (prześwit pod budynkiem nr 53/55 Telewizory) łączy się ul. Garncarską i (nr 47) Pasażem Różowym.

W styczniu 2013 rozpoczęto konsultacje społeczne w związku z planowaną rewitalizacją ulicy[2], poprzedzone spotkaniem Otwarte w końcu 2012. Latem 2013 wystawiono pierwsze ogródki gastronomiczne, zbudowana miejsca wypoczynkowe (ławki), stojaki rowerowe i uspokojono ruch samochodowy (przy pozostawieniu części miejsc parkingowych). W końcu 2014 przyjęto plan rewitalizacji ulicy. Konkurs architektoniczny na ten temat wygrał arch. Jacek Szewczyk ze Szczecina[3].

Historyczne nazwy[edytuj | edytuj kod]

Czasy zaborów – Luisenstrasse (ulica Ludwiki)[4] – nazwa ta wywodzi się od Ludwiki Pruskiej, żony Antoniego Radziwiłła, namiestnika Wielkiego Księstwa Poznańskiego[5].

Okres międzywojenny – ul. Skarbowa[6] – nazwa pochodzi od znajdującej się przy tej ulicy Izby Skarbowej[5].

Czasy okupacji hitlerowskiej – Luisenstrasse[7],

Okres PRL – ul. Skarbowa (1945-1950)[8], ul. Stanisława Chudoby (działacza socjalistycznego rozstrzelanego przez Niemców, 1950-1992)[9].

W 1988 zlikwidowana została ulica Stanisława Taczaka, która istniała na Piątkowie (na osiedlu Batorego). Łączyła ul. Umultowską z terenami obecnej pętli PST, przebiegając w pobliżu torowisk północnej obwodnicy kolejowej, po ich południowej stronie[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ulicę Taczaka czeka rewolucja?
  2. Konsultacje społeczne w sprawie ulicy Taczaka
  3. Andrzej Billert, Życie na drogach. Zmiany komunikacyjne na tle współczesnych tendencji, w: Urbanistyczne problemy zabytkowego miasta, Biblioteka PAN, Kórnik, 2015, s.28-29
  4. Pharus Plan Posen 1910. CYRYL. Cyfrowe Repozytorium Lokalne. [dostęp 2014-10-18].
  5. a b Zygmunt Zaleski: Nazwy ulic w Poznaniu wraz z planem Wielkiego Poznania. Cz. 239. Poznań: 1926.
  6. Plan Stołecznego Miasta Poznania 1927. CYRYL. Cyfrowe Repozytorium Lokalne. [dostęp 2014-10-18].
  7. plan miasta Gauhaupstadt Posen 1943. CYRYL. Cyfrowe Repozytorium Lokalne. [dostęp 2014-10-18].
  8. Plan Poznania 1949. CYRYL. Cyfrowe Repozytorium Lokalne. [dostęp 2014-10-18].
  9. Plan Stołecznego Miasta Poznania 1951. CYRYL. Cyfrowe Repozytorium Lokalne. [dostęp 2014-10-18].
  10. Wydarzenia w Poznaniu w 1988 roku. Część druga, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/1989, s.171, ISSN 0137-3552

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]