Ustawa Hepburna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ustawa Hepburna (ang. Hepburn Act) – amerykańska ustawa z 1906 roku. Na jej mocy wszystkie sprawy dotyczące taryf przewozowych zostały oddane w ręce Międzystanowej Komisji ds. Handlu. Pociągnęło to za sobą spadek wartości akcji spółek kolejowych[1]. Pomiędzy wrześniem 1906 r. a marcem 1907 r. rynek akcji stracił na wartości 7,7%[2]. Pomiędzy 9 i 26 marca akcje spadły o kolejne 9,8%[3] (marcowe spadki są czasem określane mianem „paniki bogacza”)[4]. Ustawa ta wpłynęła na panikę bankową z 1907 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Edwards, 1907, s. 66.
  2. ↑ Zmierzone indeksem wszystkich notowanych spółek, według Bruner, Carr, 2007, s. 19.
  3. ↑ Bruner, Carr, 2007, s. 20.
  4. ↑ Kindleberger, Aliber, 2005, s. 102.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Michałek K., Na drodze ku potędze. Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki 1861-1945, wyd. 3, Warszawa 1999, s. 180.
  • Adolph Edwards, The Roosevelt Panic of 1907 [PDF], Anitrock Pub. Co, 1907.
  • Robert F. Bruner, Sean D. Carr: The Panic of 1907: Lessons Learned from the Market’s Perfect Storm. Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons, 2007. ISBN 978-0-470-15263-8.
  • Charles P. Kindleberger, Robert Aliber: Manias, Panics, and Crashes: A History of Financial Crises (5th ed.). Hoboken: John Wiley & Sons, 2005. ISBN 978-0-471-46714-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ustawa_Hepburna&oldid=69294121”