Przejdź do zawartości

Venturia pyrina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Venturia pyrina
Ilustracja
Objawy parcha gruszy na gruszce
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

workowce

Klasa

Dothideomycetes

Rząd

Venturiales

Rodzina

Venturiaceae

Rodzaj

Venturia

Gatunek

Venturia pyrina

Nazwa systematyczna
Venturia pyrina Aderh.
Landwirtschaftliche Jahrbucher 25: 875 (1896)
Objawy parcha na liściu
Objawy parcha na liściu

Venturia pyrina Aderh.– gatunek grzybów z rodziny Venturiaceae[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Venturiaceae, Venturiales, Pleosporomycetidae, Dothideomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].

Niektóre synonimy[2]:

  • Endostigme pyrina (Aderh.) Syd., 1923
  • Fusicladium pyrorum (Lib.) Fuckel 1870
  • Fusicladium pyrorum var. cladophilum Ellis & Everh., 1892
  • Fusicladium pyrorum var. eriobotryae Peglion, 1894
  • Fusicladium pyrorum (Lib.) Fuckel, 1870 var. pyrorum
  • Fusicladium virescens Bonord., 851
  • Helminthosporium pyrorum Lib. 1832
  • Megacladosporium pyrorum (Lib.) Vienn.-Bourg. 1949

Dawniej bezpłciowo rozmnażające się stadia opisano jako odrębny gatunek – Fusicladium pyrorum (Lib.) Fuckel 1870, stąd też w literaturze spotkać się możemy z opisem, że parcha gruszy wywołuje Venturia pyrina oraz konidialne stadium Fusicladium pyrorum[3]. Od czasu jednak, kiedy udowodniono, że Fusicladium pyrorum i Venturia pyrina to ten sam gatunek, zgodnie z zasadami nomenklatury mykologicznej nosi on nazwę stadium rozmnażającego się płciowo, czyli V. pyrina, zaś F. pyrorum to tylko jego synonim[1].

Cykl rozwojowy[edytuj | edytuj kod]

Venturia pyrina zimuje w postaci owocników na opadłych z drzewa i porażonych jeszcze w okresie sezonu wegetacyjnego liściach, oraz w postaci grzybni na pąkach i pędach porażonych drzew gruszy. Zimą i wiosną na opadłych liściach powstają owocniki typu pseudotecjum, a w nich w sposób płciowy askospory. Dokonują one infekcji pierwotnej. Infekcja zaczyna się już dwa tygodnie przed pojawieniem się pierwszych liści drzew gruszy i trwa przez 6-8 tygodni. Infekcji pierwotnej dokonują także zarodniki wytwarzane przez grzybnię zimującą na zainfekowanych w poprzednim sezonie wegetacyjnym pędach i pąkach. Grzybnia ta wytwarza bezpłciowo konidia. Warunkiem zakażenia jest by liście były zwilżone co najmniej przez 9 godzin. Optymalna dla infekcji temperatura to 17-23 °C[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pseudotecja o kształcie od kulistego do stożkowatego, zanurzone, ze szczecinkami lub bez. Mają rozmiar 100–240 μm. Worki podłużne, dwutunikowe, 8-zarodnikowe, o rozmiarach 140–70 μm × 8–12 μm. Askospory oliwkowe, gładkie, podłużne i lekko zwężone, o rozmiarach 12–20 μm × 4–8 μm. Stroma na owocach gruszy rozwinięta dobrze, czasami składająca się z kilku tylko komórek. Konidiofory wzniesione, proste, o szerokości 4–9 μm i długości do 90 μm, zazwyczaj jednak krótsze. Mają barwę od oliwkowej do ciemnobrązowej i wyraźne blizny w miejscu oderwania się zarodników. Konidia szerokowrzecionowate, z zaostrzonym szczytem, przy podstawie obcięte, blado oliwkowobrązowe, gładkie, drobno brodawkowate lub drobno punktowane, bez przegród lub z jedną przegrodą. Mają rozmiar 17–30 × 6–10 μm[4].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Venturia pyrina jest szeroko rozprzestrzeniony na kuli ziemskiej. Występuje w klimacie umiarkowanym i subtropikalnym, wszędzie tam, gdzie rosną grusze. Występuje na wielu gatunkach grusz[4].

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Saprotrof i pasożyt. Wywołuje chorobę gruszy – parcha gruszy[3]. Jego cykl rozwojowy jest podobny do Venturia inaequalis powodującej parcha jabłoni, jednak V. pyrina częściej zimuje na młodych pędach i pąkach. Konidia wytwarzane przez zimującą na nich grzybnię są ważnym źródłem infekcji[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2016-05-31]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2016-05-31]. (ang.).
  3. a b c Marek Grabowski: Choroby drzew owocowych. Kraków: Wyd. Plantpress, 1999. ISBN 83-85982-28-0.
  4. a b c Mycobank. Venturia pyrina. [dostęp 2016-05-31].