Vladimir de Pachmann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Vladimir de Pachmann
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1848
Odessa

Pochodzenie

rosyjskie

Data i miejsce śmierci

6 stycznia 1933
Rzym

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianista

Odznaczenia
Kawaler Orderu Danebroga (Dania)

Vladimir de Pachmann, Wladimir von Pachmann[1] (ur. 15 lipca?/27 lipca 1848 w Odessie, zm. 6 stycznia 1933 w Rzymie[1][2]) – rosyjski pianista.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem prawnika pochodzenia austriackiego oraz Turczynki[2]. Podstawy edukacji muzycznej otrzymał od ojca, następnie w latach 1866–1869 był uczniem Josefa Dachsa w konserwatorium w Odessie, które ukończył ze złotym medalem[1][2]. Debiutował jako pianista w 1869 roku, jednak już rok później pod wrażeniem gry Karola Tausiga zaprzestał na prawie dekadę publicznych występów, by udoskonalić swoje umiejętności[1]. W 1878 roku wznowił działalność koncertową, w kolejnych latach występując w krajach europejskich, a w 1890 roku debiutując w Stanach Zjednoczonych[1]. W 1885 roku podczas wizyty w Danii otrzymał krzyż kawalerski Orderu Danebroga[1]. Ostatnie publicznie recitale dał w 1925 roku w Nowym Jorku i 1928 roku w Londynie[1]. W 1928 roku osiadł na stałe w Rzymie i otrzymał włoskie obywatelstwo[1][2].

Zasłynął jako wykonawca utworów Fryderyka Chopina, szczególnie mniejszych form[1]. James Huneker nadał mu przydomek Chopinzee[2]. Opracował własną metodę gry na fortepianie, polegającą na specjalnym palcowaniu[1]. Dokonał nagrań pianolowych, był też jednym z pierwszych pianistów nagrywających płyty gramofonowe[1]. Słynął z ekscentrycznego zachowania podczas grania, wygłaszał głośne komentarze na temat wykonywanych utworów i swojej własnej gry[1][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 245. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2689–2690. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]