Władysław Żymirski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Żymirski
podchorąży podchorąży
Data i miejsce urodzenia

22 czerwca 1897
Kraków

Data i miejsce śmierci

11 stycznia 1919
Sroki

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty,
2 Pułk Strzelców Lwowskich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Władysław Żymirski (ur. 22 czerwca 1897 w Krakowie, zm. 11 stycznia 1919 w Srokach) – podchorąży Legionów Polskich i piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 czerwca 1897 w Krakowie[1][2][3]. Był prawnukiem gen. Franciszka Żymirskiego[4]. Miał brata[4].

Od 1907 kształcił się w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie[5]. Po zdaniu egzaminu dojrzałości podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[4].

Po wybuchu I wojny światowej jako uczeń VII klasy tegoż gimnazjum jesienią 1914 wstąpił do II Brygady Legionów Polskich[6][7][8]. Najpierw służył jako szeregowiec w 1 kompanii III batalionu 2 pułku piechoty[7][8]. Wraz z II Brygadą odbył szlak bojowy i walki w Karpatach i na Wołyniu[7]. Przed 1917 przydzielony w ramach 2 pułku do oddziału telefonicznego[7][8]. Ukończył szkołę oficerską[7]. 8 grudnia 1917 zdał wojenny egzamin dojrzałości w macierzystym III Gimnazjum we Lwowie[1].

U kresu wojny brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[2]. Walczył na odcinku VI[2]. Pełnił funkcję adiutanta ppor. Wilhelma Starcka[4][2]. Służył w stopniu podchorążego 2 pułku Strzelców Lwowskich (późniejszy 39 pułk piechoty Strzelców Lwowskich)[9][10][2]. Podczas odwrotu pod Srokami wynosił na barkach rannego, 12-letniego towarzysza broni i wtedy został śmiertelnie trafiony, wskutek czego zmarł tamże 11 stycznia 1919[4][9][2]. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera XIV, miejsce 1008[11]; według innego źródła kwatera XVI, miejsce 1391[2])

Uchwałą Rady Miasta Lwowa z listopada 1938 jednej z ulic we Lwowie nadano imię Władysława Żymirskiego[12].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1917/18. Lwów: 1918, s. 19.
  2. ↑ a b c d e f g Piotr W. Kochański: Władysław Żymirski. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2019-12-10]. za: Stanisław Nicieja: Cmentarz Obrońców Lwowa. Wrocław / Warszawa / Kraków: Ossolineum, 1990, s. 397.
  3. ↑ Według źródeł legionowych urodził się 27 czerwca 1897 w Klembowie. Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Władysław Żymirski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-12-12].
  4. ↑ a b c d e † Władysław Żymirski. „Słowo Polskie”. Nr 21, s. 4, 22 stycznia 1919. 
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1908. Lwów: 1908, s. 57.
  6. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1914/15 i 1915/16. Lwów: 1916, s. 46.
  7. ↑ a b c d e f g Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1916/17. Lwów: 1917, s. 11.
  8. ↑ a b c Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Władysław Żymirski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-12-12].
  9. ↑ a b Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934, s. 1056.
  10. ↑ Henryk Smotrecki: Zarys historji wojennej 39-go pułku strzelców lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 5, 22, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
  11. ↑ W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 52.
  12. ↑ Symboliczne nadanie nazw związanych z Obroną Lwowa szeregowi ulic we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 265, s. 2, 22 listopada 1938. 
  13. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Żymirski&oldid=69916695”