Władysław Barański (1898–1944)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Barański
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 października 1898
Krościenko, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

18 stycznia 1944
Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy

Poseł V kadencji Sejmu (II RP)
Okres

od 1938
do 1939

Przynależność polityczna

Obóz Zjednoczenia Narodowego

Faksymile
Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Białej Róży Finlandii Oficer Orderu Zasługi Rolniczej (Francja) Kawaler Orderu Zasługi Morskiej (Francja) Krzyż Wojskowy Karola
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Andrzej Barański (ur. 16 października 1898 w Krościenku[1], zm. 18 stycznia 1944 w Warszawie) – polski polityk, oficer rezerwy, działacz społeczny, inżynier leśnik, poseł V kadencji Sejmu w latach 1938–1939[2][3], członek Koła Parlamentarnego Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1938[4], kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 16 października 1898 w Krościenku, w ówczesnym powiecie nowotarskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Władysława i Zofii z Zubrzyckich[5][1]. Uczył się w gimnazjach w Krakowie (Gimnazjum św. Jacka) i Wiedniu. Egzamin maturalny złożył w 1916. 3 maja 1916 został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii[6]. Walczył na froncie rosyjskim i włoskim w szeregach c. k. batalionu strzelców polnych nr 4[7][8]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1918[9].

Walczył również w powstaniu wielkopolskim. W Wojsku Polskim służył w 3 pułku strzelców wielkopolskich, późniejszym 57 pułku piechoty wielkopolskiej, w tym podczas wojny polsko-bolszewickiej. 23 lipca 1920 został ranny w bitwie pod Berezą Kartuską[10]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 3940. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[11]. Początkowo posiadał przydział w rezerwie do 57 pułku piechoty w Poznaniu[12], a następnie do 72 pułku piechoty w Radomiu[13][14].

Po służbie wojskowej studiował leśnictwo w SGGW, którą ukończył w 1923 z tytułem inżyniera leśnika. Od 1924 pracował w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Państwowych jako radca ministerialny oraz zastępca naczelnika wydziału. W 1931 przeprowadził się do Wilna, gdzie był dyrektorem wileńskiej Izby Przemysłowo–Handlowej i członkiem zarządu Fundacji Pracy. W 1932 ożenił się z Janiną z domu Zawadzką[1]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział w rezerwie do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce[15].

W lutym 1936 znalazł się w gronie 32 osób, mianowanych przez premiera RP Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego, powołanych do składu komisji do zbadania gospodarki przedsiębiorstw państwowych[16]. Był członkiem Związku Zawodowego Leśników i Towarzystwa Oświaty Zawodowej. W latach 1931–1933 był redaktorem „Bulletin Forestier Polonais”. Stał na czele Okręgu Wileńskiego Obozu Zjednoczenia Narodowego i jako kandydat na posła z listy tej organizacji wystartował w wyborach do Sejmu w 1938 w okręgu nr 45 (Wilno), uzyskując mandat poselski. W Sejmie uczestniczył w pracach komisji budżetowej i komunikacyjnej. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie uczestniczył w pracach konspiracyjnej Delegatury Rządu na Kraj jako członek Dyrekcji Lasów Państwowych w ramach Departamentu Rolnictwa. W okresie swojej pracy w Delegaturze między innymi opracowywał zasady przyszłej administracji leśnictwa, ustroju gospodarczego państwa i organizacji samorządu gospodarczego.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 350 pod murem-1-21)[17].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Źródła[3][18]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 24.
  2. ↑ Jacek Majchrowski: Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: BGW, 1994. ISBN 83-7066-569-1.
  3. ↑ a b c d e f g Małgorzata Smogorzewska: Posłowie i Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny. Tom I A–D. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998, s. 90.
  4. ↑ Prace parlamentarne O.Z.N. 1938/39 r., Warszawa 1939, s. 40.
  5. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  6. ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3.
  7. ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
  8. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 833.
  9. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 378.
  10. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 523.
  12. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 10.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 332.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 293.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 22, 568.
  16. ↑ Nominacja 32-ch członków komisji do zbadania gospodarki przedsiębiorstw państwowych. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 60B, s. 2, 1 marca 1936. 
  17. ↑ Cmentarz Stare Powązki: WŁADYSŁAW BARAŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-01-23].
  18. ↑ Katalog Biblioteki Narodowej. alpha.bn.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-06)]., zapytanie: Barański Władysław Andrzej.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921, s. 813.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 66 z 13 lipca 1924, s. 386, awiza.
  21. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 55.
  23. ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Barański_(1898–1944)&oldid=73704837”