Władysław Braunstein
| Data i miejsce urodzenia |
1859 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
przedsiębiorca |
| Alma Mater |
Wyższa Akademia Handlowa w Lipsku |
| Stanowisko |
prezes: |
| Odznaczenia | |
| |
Władysław Braunstein (ur. 1859 w Winnicy, zm. 28 lutego 1931 w Warszawie) – polski przemysłowiec żydowskiego pochodzenia.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1859 w Winnicy. Po ukończeniu gimnazjum, podjął studia chemiczno-mechaniczne w Halli, by następnie przenieść się na Wyższą Akademię Handlową w Lipsku. Tam też uzyskał dyplom. Po odbyciu praktyk w zagranicznych firmach, powrócił do Polski i objął kierownictwo Dąbrowskiej Fabryki Maszyn i Odlewni w Dąbrowie Górniczej. Gdy fabrykę przejęła firma Fitzner i Gamper z Sosnowca, Braunstein przeniósł się do Warszawy i objął kierownictwo przedstawicielstwa na teren b. Królestwa Polskiego. Jego energia i zdecydowane działania wyparły zagraniczne firmy przy budowie kompletnych urządzeń dla cukrowni. Dzięki jego staraniom i inicjatywie rozpoczęto budowę nowych cukrowni Mała Wieś, Ostrowite, Chełmica, Dobre i Borowiczki. Szereg innych cukrowni zostaje przebudowanych i unowocześnionych, również przy wydatnym finansowaniu tych działań.
W 1899 został udziałowcem utworzonej spółki komandytowej pod nazwą Filharmonia Warszawska[1], celem spółki było m.in. wybudowanie budynku filharmonii, jego utrzymanie, stworzenie orkiestry i organizacja koncertów[2].
W 1908 zostaje powołany na prezesa zarządu firmy Cukrownia Chełmica SA[3]. Piastuje wysokie stanowiska w tej cukrowni praktycznie do swojej śmierci. Prowadzi również interesy innych cukrowni na terenie Polski. Poza przemysłem cukrowniczym, zajmował się tworzeniem lub unowocześnianiem innych przedsiębiorstw, szczególny nacisk kładąc na chłodnie. Podczas I wojny światowej i zajęciu przez Niemców terenów b. Królestwa Polskiego zostaje jednym z współzałożycieli Towarzystwa Ubezpieczeń „Polonia”[4] oraz Towarzystwa Asekuracyjnego „Vita”, w obu towarzystwach zasiadał w radach nadzorczych[5][6]. W 1915 i 1916 był członkiem rzeczywistym Towarzystwa Popierania Pracy Rolnej i Rzemieślniczej wśród Żydów w Królestwie Polskim[7]. W latach 1918-1919 sprawował funkcję członka Komisji Rewizyjnej Zarządu Towarzystwa Akcyjnego Fabryki Cukru i Rafinerii „Michałów”[8].
W 1920 wraz z dyr. Świerczewskim, Torżewskim, Billewiczem i inż. Eugeniuszem Kwiatkowskim był w grupie założycieli Polskiego Towarzystwa Gazowniczego SA, które wykupiło z rąk niemieckich gazownie w Oświęcimiu, Szczakowej i Tomaszowie Mazowieckim. Brał czynny udział w tworzeniu Zakładów Chemicznych „Grodzisk", destylarni drzewa w Białowieży „Hajnówka".
W 1925 zostaje wybrany na prezesa Polskiego Towarzystwa Gazowniczego, w 1927 jest w grupie założycieli Związku Producentów Terpentyny i Przetworów Drzewnych.
Oprócz wszystkich funkcji w przemyśle cukrowniczym, gazowniczym, ubezpieczeniowym – osobiście prowadzi w Warszawie Fabrykę Wyrobów Blaszanych Braunstein & Szamota[9][10].
W uznaniu zasług położonych na polu gazownictwa, w 1930 zostaje odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Elżbieta Szczepańska-Lange, Życie muzyczne w Warszawie w drugiej połowie XIX wieku, [w:] Historia muzyki polskiej, t. T. 5, Romantyzm. Cz. 2 B, 2010, s. 766.
- ↑ Filharmonja Warszawska 1901-1931., Warszawa 1932, s. 7.
- ↑ „Polska Zbrojna” (R. 12, nr specjalny (po nr 119)), Warszawa, maj 1933, s. 21.
- ↑ „Gazeta Wileńska” (R. V, nr 1), Wilno, 1 stycznia 1920, s. 1.
- ↑ „Monitor Polski” (R.2, nr 113), Warszawa, 22 maja 1919, s. 4.
- ↑ „Obwieszczenia Publiczne” (R.12, nr 23 A), Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości, 21 marca 1928, s. 5.
- ↑ Sprawozdanie Towarzystwa Popierania Pracy Rolnej i Rzemieślniczej wśród Żydów w Królestwie Polskim za rok 1915/1916, Warszawa 1916, s. 33.
- ↑ Sprawozdanie Zarządu Towarzystwa Akcyjnego Fabryki Cukru i Rafineryi "Michałów" za czas od dnia 1 lipca 1918 r. do dnia 30 czerwca 1919 r., Warszawa 1919, s. 4.
- ↑ Przewodnik po Wystawie Spożywczo-Hygjenicznej w Warszawie, Warszawa 1926, s. 26.
- ↑ Polski przemysł i handel : rynek polski : księga adresowa i informacyjna przedsiębiorstw przemysłowych, handlowych i finansowych w Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1930, s. 102.
- ↑ Wspomnienie pośmiertne, „Gazeta Cukrownicza” (R. XXXVIII, nr 18), Warszawa, 1 maja 1931, s. 567.