Władysław Kuruś
| Data urodzenia |
1926 |
|---|---|
| Data śmierci |
2004 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1943–1953 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Władysław Kuruś (ur. 1926, zm. 2004) – partyzant AK, oficer Wojska Polskiego; pracownik Polskiego Radia i Telewizji w Szczecinie.
Lata wojny[edytuj | edytuj kod]
18 stycznia 1943 roku, mając niespełna 17 lat , Władysław Kuruś wstąpił do oddziału partyzanckiego AK „Szczerbca" działającego w okolicach Lidy i Nowej Wilejki[1]. Został przydzielony do pododdziału „Nietoperza", wchodzącego w skład brygady "Szczerbca"(?). Powierzono mu funkcję łącznika[1]. Po wyzwoleniu Wileńszczyzny, oddział w którym służył uległ rozwiązaniu. W październiku 1944 roku Władysław przyjechał do Białegostoku, gdzie wcielono go do Wojska Polskiego[2]. Po złożeniu przysięgi, skierowany został transportem kolejowym w kierunku Warszawy. W Rembertowie został wcielony do 2 kompanii fizylierów 7 pułku piechoty. 17 stycznia przeprawił się po lodzie przez Wisłę na jej zachodni brzeg. Przez Górę Kalwarię i Piaseczno, doszedł na przedmieścia Warszawy. 19 stycznia wyruszył ze swoim oddziałem na Bydgoszcz i Sępólno Krajeńskie. 31 stycznia 1945 roku dotarli nad rzeczkę Łobżankę, gdzie w 1939 r. przebiegała granica polsko-niemiecka[2].
Walczył o przełamanie pozycji ryglowej na wale pomorskim pod Nadarzynami i o Czaplinek. Dalej maszerował w kierunku Połczyna Zdroju.
W bitwie o Kołobrzeg walczył o południowo-wschodnią część miasta z kościołem św. Jerzego (?). W okolicy mola portu kołobrzeskiego dotarł do morza. Po uroczystościach zaślubin z morzem, 7 pułk piechoty odmaszerował do Wartkowa. Tu spędził kilkanaście dni, a cała 2 kompania fizylierów 7 pp "wyposażyła się" w zdobyczne rowery[2].
Dalsze walki toczył w okolicach Gozdowic. Przed forsowaniem Odry brał w uroczystości wkopania słupa granicznego nad Odrą.
W ramach operacji berlińskiej, 27 kwietnia 1945 roku 7 pp walczył w miejscowości Kremen. Wczesnym rankiem doszło do boju spotkaniowego z silną jednostką hitlerowską. Tu Władysław Kuruś został ranny w nogi i brzuch[3]. Leczenie ran trwało około czterech miesięcy.
Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]
Po wypisaniu ze szpitala został skierowany do 12 pułku piechoty stacjonującego w owym czasie w Pleszewie. Stąd zakwalifikował się do szkoły oficerskiej i został oficerem zawodowym. Potem jeszcze kilka razy podnosił swoje wojskowe kwalifikacje. W 1953 roku, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, przeszedł w stan spoczynku[3].
W cywilu podjął pracę w charakterze kierownika Działu Kadr w Polskim Radiu i Telewizji w Szczecinie, gdzie przepracował ponad 30 lat. Działał w Klubie "Synów Pułku" przy ZO ZBoWiD w Szczecinie i Zarządzie Wojewódzkim Związku Inwalidów Wojennych.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Podano za: Maria Czech-Sobczak: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. s. 181.
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Maria Czech-Sobczak, Władysław Kuruś-Brzeziński: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. Szczecin: Książnica Pomorska, 2001. ISBN 83-87879-23-1.
- Ludzie związani ze Szczecinem
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Żołnierze Armii Krajowej
- Uczestnicy bitwy o Kołobrzeg (1945)
- Urodzeni w 1926
- Zmarli w 2004
- Żołnierze 7 Kołobrzeskiego Pułku Piechoty
- Żołnierze 12 Kołobrzeskiego Pułku Piechoty