Władysław Laudyn

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Laudyn
rotmistrz rotmistrz
Data urodzenia

27 stycznia 1896

Data i miejsce śmierci

styczeń 1940
Kalwaria

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

22 Pułk Ułanów Podkarpackich
Wojskowe Biuro Historyczne
13 Pułk Ułanów Wileńskich

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

literat

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)

Władysław Laudyn (ur. 27 stycznia 1896, zm. styczniu 1940 w Kalwarii) – rotmistrz Wojska Polskiego, dziennikarz i autor publikacji z historii wojskowości.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Władysław Laudyn urodził się 27 stycznia 1896. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919[1]. W grudniu 1924, jako oficer rezerwy powołany do służby czynnej został przeniesiony z 26 pułku ułanów do 10 pułku strzelców konnych[2][3]. Od stycznia do 31 marca 1925 był odkomenderowany z 10 psk do Inspektoratu Armii Nr II[4].

Na przełomie lat 20. opracował publikacje historyczne dotyczące walk o niepodległość lat 1918–1920, opisujące historie i 7 i 22 pułków ułanów, wydane w ramach serii Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920, a także opis bitwy pod Jazłowcem. W 1932, jako oficer 22 pułku ułanów, był przydzielony do Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie[5]. W 1934 jako rotmistrz rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr III jako oficer w dyspozycji dowódcy OK III i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto[6].

W latach 20. i 30. udzielał się jako dziennikarz w Wilnie[7], był m.in. redaktorem wileńskiego dziennika „Słowo”[8][9]. Publikując swoje artykułu posługiwał się pseudonimem „Wel” i „Wł. L”[10]. Był także kierownikiem literackim sztuk wystawianych w teatrze rewiowym artystyczno-literackim przy ul. Ludwisarskiej 4 w Wilnie[11].

Do 1939 był rotmistrzem rezerwy 13 pułku ułanów[7]. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę publikował w wychodzącym od listopada 1939 wileńskim piśmie „Kalwariat”[8]. Zmarł w styczniu 1940 w Kalwarii[7].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 148.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 127 z 4 grudnia 1924 roku, s. 715.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 595, 620.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 27 stycznia 1925 roku, s. 43.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 831.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 337, 893.
  7. ↑ a b c Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 354.
  8. ↑ a b Jacek A. Żurawski. Prasa konspiracyjna w Wilnie i Okręgu Wileńskim w latach 1939-1945 : okres wrzesień 1939 - czerwiec 1941. „Niepodległość i Pamięć”. Nr 18/2 (34), s. 67, 2011. 
  9. ↑ Marian Kałuski: Polskie Wilno 1919-1939 (Cz. 2). kworum.com.pl, 2018-05-12. [dostęp 2018-08-31].
  10. ↑ Ludwik Czarkowski: Pseudonimy i kryptonimy polskie. Wilno: 1922, s. 87, 124, 167.
  11. ↑ Miłość w paragrafach. Rewja w 2 cz., 16 obrazach. Wilno: 1937, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Laudyn&oldid=67900219”