Wacław Damrosz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Damrosz
podpułkownik saperów podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia

15 września 1894
Strzemieszyce

Data śmierci

26 lutego 1965

Przebieg służby
Lata służby

1915–1946

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Szkoła Inżynierii w Petersburgu, 1 Pułk Inżynieryjny, 1 Batalion Saperów, I Korpus Polski w Rosji, 29 Batalion Saperów, 3 Pułk Saperów Wileńskich, 7 Pułk Saperów Wielkopolskich, 14 Wielkopolska Dywizja Piechoty, Centrum Wyszkolenia Saperów, Dowództwo Okręgu Korpusu nr I w Warszawie, 11 Batalion Saperów Kolejowych

Stanowiska

dowódca plutonu, dowódca kompanii saperów, dowódca batalionu saperów, dowódca pułku saperów, dowódca batalionu szkolnego, szef saperów, szef Inżynierii DOK nr I, kwatermistrz, dowódca batalionu saperów kolejowych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Wacław Damrosz (ur. 15 września 1894 w Strzemieszycach, zm. 26 lutego 1965[potrzebny przypis]) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 września 1894 w Strzemieszycach, pow. będziński, jako syn Jana[1]. W 1914 roku ukończył gimnazjum filologiczne w Siedlcach i zdał maturę. Następnie po jednym semestrze w szkole technicznej Wawelberga, w styczniu 1915 roku został powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej. Po ukończeniu kursu oficerskiego w Szkole Inżynierii w Petersburgu, służył jako młodszy oficer w oddziale inżynieryjnym na froncie. Pod koniec lata 1917 roku przeszedł do 1 pułku inżynieryjnego w I Korpusie Polskim w Rosji, w którym był dowódcą plutonu, dowódcą kompanii saperów, a następnie dowódcą 1 batalionu saperów. W 1918 roku wraz z pułkiem udał się do Bobrujska, brał udział we wszystkich stoczonych walkach.

W 1918 roku wrócił do Warszawy i jako nauczyciel wychowania fizycznego wziął udział w rozbrajaniu Niemców. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do organizującego się 1 pułku inżynieryjnego jako dowódca kompanii saperów[2]. Po jego zorganizowaniu wyruszył na front i walczył w Małopolsce Wschodniej, w Grupie pułkownika Leona Berbeckiego. Podczas wycofywania się na kierunku Ostrój – Korzec – Szepietówka kierował pracami fortyfikacyjnymi na kolejnych pozycjach. W lutym 1919 roku eskortował dwa pociągi z amunicją i żywnością. Gdy na linii odchodzenia Ukraińcy wysadzili most pod Moszczanami, odbudował go kompanią saperów i pod ogniem nieprzyjaciela wyprowadził pociągi z okrążenia. W bojach o Bełżec, w walce na bagnety, wykazał się wybitnym męstwem i odwagą. 15 września 1919 roku, po rozwiązaniu 1 pułku inżynieryjnego, został przydzielony do I baonu saperów[3].

Po wojnie, w 1921 roku ukończył kurs oficerów saperów sztabu. W 1923 roku pełnił czasowo obowiązki dowódcy I batalionu saperów[4]. W 1924 roku, po awansie do stopnia majora, został zatwierdzony na stanowisku dowódcy[5]. 17 czerwca 1925 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza 3 pułku Saperów Wileńskich[6]. 25 października 1926 roku został dowódcą batalionu szkolnego w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie[7]. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony do 7 pułku Saperów Wielkopolskich w Poznaniu na stanowisko dowódcy XVII batalionu saperów, a rok później na szefa saperów w dowództwie 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu[8]. 23 października 1931 roku został szefem inżynierii w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[9], a po dwóch latach został zarządcą Pomocniczego Składu Saperskiego w Warszawie. W 1935 roku przeniesiono go na stanowisko kwatermistrza do Centrum Wyszkolenia Saperów, a w 1936 roku na dowódcę 3 batalionu saperów w Wilnie. W czasie kampanii wrześniowej zajmował stanowisko oficera sztabowego w Dowództwie Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Po przegranej kampanii przedostał się na Zachód, gdzie w latach 1942–1946 był dowódcą 11 batalionu saperów kolejowych w 2 Korpusie. Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii[10].

Dwukrotnie żonaty. Z Heleną (ur. 1902) z domu Solan, miał dwóch synów Witolda (ur. 1923) i Jerzego (ur. 1927). Z drugą żoną Ireną Witkowską miał córkę Jacqueline Marię Damrosz (ur. 1954).

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Opinie[edytuj | edytuj kod]

Był oficerem dobrze wyszkolonym pod względem ogólnym i fachowym oraz dobrym, wymagającym i sprawiedliwym dowódcą.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-23].
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 4 z 16 stycznia 1919 roku, s. 106.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 92 z 14 października 1919 roku, poz. 3433 i Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 98 z 28 grudnia 1919 roku, s. 2817.
  4. ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 878.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 802.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 325.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 376.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 344.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 332.
  10. ↑ Sylwetki saperów… s. 58–59.
  11. ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 878.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170. Rocznik oficerski 1924, s. 829.
  13. ↑ Rocznik oficerski 1939, s. 242.
  14. ↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 251)
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 15 czerwca 1922
  16. ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  17. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 19 marca 1934 s. 109
  19. ↑ Rocznik oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 582, 592. [dostęp 2015-04-15].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
  • Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 4 z 16 stycznia 1919.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Damrosz&oldid=73602996”