Wacław Gadomski
| |
 major artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 kwietnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
3 pułk artylerii polowej |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Wacław Gadomski[a] (ur. 4 kwietnia 1892 w Braciszewie, zm. 15 września 1939 w Puszczy Rudzkiej) – podoficer armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, major artylerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Stanisława i Stanisławy z Teskich. Absolwent szkoły średniej w Poznaniu[2]. W 1914 wcielony do armii niemieckiej. W 1918 zdemobilizowany w stopniu ogniomistrza.
Po przybyciu do rodzinnej Wielkopolski przystąpił do oddziałów powstańczych, organizując jednostki artylerii. 16 maja 1919 mianowany podporucznikiem[2]. Na czele sformowanej przez siebie 7. baterii 3 pułku artylerii polowej Wielkopolskiej wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Wyróżnił się 20 września 1919 w walce o Połock i 15 października na przedmościu Bobrujska[3]. 17 marca 1920 w walce o Słobodę Jakimowską, strzelał z działa na otwartej pozycji w odległości 300–500 m od nieprzyjaciela. W silnym ogniu km, wspierał III baon 56 pp Wlkp. Z otwartych pozycji na brzegu Berezyny zmusił bolszewickie baterie do milczenia[2][4][b]. Za czyny te odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
W latach 1923–1931 pełnił służbę w 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu[5][6][7]. 2 grudnia 1930 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 16. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W marcu 1931 został przeniesiony do 20 pułku artylerii lekkiej w Prużanie na stanowisko dowódcy dywizjonu[9][10]. W czerwcu 1933 został przesunięty w tym pułku na stanowisko kwatermistrza[11].
W kampanii wrześniowej był dowódcą nadwyżek 20 pal. Poległ 15 września 1939 razem ze swoim adiutantem por. Kazimierzem Stanisławem Sobańskim w Puszczy Rudzkiej na skrzyżowaniu szos Brześć–Kowel i Kobryń–Włodawa, kiedy na maszerującą do Kowla bezbronną kolumnę nadwyżek 20 pal napadły niemieckie oddziały z 3 Dywizji Pancernej. Został pochowany w Ratnie[12][13]. Później jego zwłoki zostały ekshumowane i przeniesione na cmentarz wojenny we Włodawie[14].
Wacław Gadomski był żonaty z Marią Siewrukówną[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2328 (19 lutego 1921)[15]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Medal Niepodległości
- Srebrny Krzyż Zasługi (24 grudnia 1928)[16][17]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Wacław I Gadomski” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie por. rez. Wacława II Gadomskiego (ur. 2 stycznia 1900)[1].
- ↑ Nazwa „Słoboda Jakimowska 17.III.1920” została wyhaftowana na sztandarze 25 pal, który kontynuował wojenne tradycje III dywizjonu 14 pap
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 157, 586.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 43.
- ↑ Uziembło 1928 ↓, s. 12-13.
- ↑ Uziembło 1928 ↓, s. 17.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 741, 821.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 662, 744.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 388, 461.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 105.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 184, 688.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 243.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 43, wg autora poległ 17 września.
- ↑ Włodawa, cmentarz wojenny żołnierzy poległych we wrześniu 1939 r. oraz w 1944–1945. Lubelskie Towarzystwo Genealogiczne. [dostęp 2020-01-02].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 kwietnia 1922 roku, s. 321.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 297, poz. 732 „za zasługi, położone w powstaniu Wielkopolskiem”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 184.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Uziembło: Zarys historji wojennej 14-go pułku artylerii polowej wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Majorowie artylerii II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 14 Wielkopolskiego Pułku Artylerii Lekkiej
- Oficerowie 20 Pułku Artylerii Lekkiej
- Polacy – żołnierze Armii Cesarstwa Niemieckiego w I wojnie światowej
- Polegli w kampanii wrześniowej (strona polska)
- Powstańcy wielkopolscy (1918–1919)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1892
- Zmarli w 1939
- Żołnierze Armii Wielkopolskiej