Walenty Kamocki

Walenty Kamocki
Data i miejsce urodzenia	30 września 1858 ; Suchy Kierz
Data i miejsce śmierci	20 czerwca 1923 ; Warszawa
	Profesor nauk medycznych
	Specjalność: okulistyka
Alma Mater	Cesarski Uniwersytet Warszawski
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski; Instytut Oftalmiczny
	Odznaczenia

Walenty Hieronim Julian Kamocki herbu Jelita (ur. 30 września 1858 w Suchym Kierzu, zm. 20 czerwca 1923 w Warszawie) – polski lekarz, okulista.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w osadzie leśnej Suchy Kierz w gminie Lubochnia k. Rawy Mazowieckiej. Był najstarszym synem Felika Mariana Kamockiego urzędnika Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu i Marianny Agnieszki z Łapińskich h. Lubicz.

Studia medyczne odbył w Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (1876-1881), studia uzupełniające w uniwersytecie w Wiedniu. Po studiach odbył praktykę okulistyczną w prywatnych poliklinikach oftalmologicznych w Berlinie, Paryżu i Heidelbergu.

W 1882 został zatrudniony na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim jako asystent w Katedrze Fizjologii, gdzie pracował do 1886. W latach 1881-1923 pracował w Instytucie Oftalmicznym w Warszawie - początkowo jako asystent, później jako ordynator Oddziału Męskiego (1884-1921), ordynator Oddziału Kobiecego (1921-1923), a w latach 1913-1923 jako lekarz naczelny.

Był pionierem badań nad zmianami cukrzycowymi w tęczówce, zajmował się także leczeniem chorób jagodówki, spojówki oraz leczeniem jaskry. W 1886 przeprowadził pierwsze w Polsce badania nad zwyrodnieniem szklistym w spojówkach. Do okulistyki polskiej wprowadził operację przetokową twardówki według Elliota (1907) i metodę domięśniowego podawania preparatu mlekowego Vistostanu w ciężkich zapaleniach tęczówki.

Dwukrotnie bezskutecznie kandydował na stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Okulistyki; w 1895 w Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1897 w Uniwersytecie Lwowskim.

Od 1908 członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Aktywny działacz instytucji opieki nad ociemniałymi "Latarnia".

W odpowiedzi na deklarację wodza naczelnego wojsk rosyjskich wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza Romanowa z 14 sierpnia 1914 roku, podpisał telegram dziękczynny, głoszący m.in., że krew synów Polski, przelana łącznie z krwią synów Rosyi w walce ze wspólnym wrogiem, stanie się największą rękojmią nowego życia w pokoju i przyjaźni dwóch narodów słowiańskich^[1].

Był członkiem Komitetu Narodowego Polskiego (1914-1917)^[2].

Ożenił się z Seweryną Józefą Marią z Wołowskich i miał trzy córki. Pochowany został w Warszawie na Powązkach w grobie rodzinnym Kamockich (kwatera 181-3-19/20)^[3].

Wybrane publikacje naukowe[edytuj | edytuj kod]

O powstaniu tzw. gruczołów Bermanna (1884)
Przypadek rozlanej gruźlicy naczyniówki (1884)
Szkliste zwyrodnienie łącznicy (1886)
Badania anatomo-patologiczne nad oczami chorych na cukrzycę (1887)
Badania anatomo-patologiczne nad szklistym zwyrodnieniem łącznicy (1892)
Przypadek stłuszczenia rogówki z peryodycznie powracającymi objawami podrażnienia (1893)
O mączkowatem zwyrodnieniu łącznicy (1895)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Kazimierz Władysław Kumaniecki, Zbiór najważniejszych dokumentów do powstania państwa polskiego, Warszawa, Kraków 1920, s. 30.
↑ Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowanie państwa. Przedmową do obecnego wydania i komentarzem opatrzył Tomasz Wituch, t. II, Warszawa 1988, s. 202.
↑ Cmentarz Stare Powązki: KAMOCCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-07] .
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Biogramy uczonych polskich, Część VI: Nauki medyczne zeszyt 1: A-Ł (pod redakcją Andrzeja Śródki), Ossolineum, Wrocław 1990

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Publikacje Walentego Kamockiego w bibliotece Polona

[1] Kazimierz Władysław Kumaniecki, Zbiór najważniejszych dokumentów do powstania państwa polskiego, Warszawa, Kraków 1920, s. 30.

[2] Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowanie państwa. Przedmową do obecnego wydania i komentarzem opatrzył Tomasz Wituch, t. II, Warszawa 1988, s. 202.

[3] Cmentarz Stare Powązki: KAMOCCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-07] .

[4] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.

[1]

[2]

[3]

[4]