Wdochnowiennyj
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt |
56, 56PŁO |
| Oznaczenie NATO |
Kotlin |
| Historia | |
| Stocznia |
Stocznia im. Leninskogo Komsomoła w Komsomolsku nad Amurem |
| Położenie stępki |
31 sierpnia 1954 |
| Wodowanie |
7 maja 1956 |
 Marynarka Wojenna ZSRR
| |
| Wejście do służby |
31 października 1956 |
| Wycofanie ze służby |
1987 |
| Los okrętu |
zezłomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 2667 ton |
| Długość | |
| Szerokość |
12,76 m |
| Zanurzenie |
4,2 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny parowe TW-8 (72 000 KM), 4 kotły parowe wodnorurkowe KW-76 | |
| Prędkość |
38 węzłów |
| Zasięg |
3850 mil morskich przy 14 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa 130 mm (2 × II) 16 działek przeciwlotniczych 45 mm (4 × IV) 6 × miotacz bomb głębinowych | |
| Wyrzutnie torpedowe |
10 kal. 533 mm (2 × V) |
| Załoga |
284 (19 oficerów) |
Wdochnowiennyj ros. Вдохновенный – radziecki niszczyciel projektu 56, zmodyfikowany według projektu 56PŁO. W służbie od 31 października 1956 do 1987 roku, aktywny na Oceanie Spokojnym i Indyjskim.
Budowa i opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Budowa i stan pierwotny[edytuj | edytuj kod]
„Wdochnowiennyj” został zbudowany (pod numerem 83) w Stoczni im. Leninskogo Komsomoła w Komsomolsku nad Amurem, stępkę położono 31 sierpnia 1954 roku. Okręt został zwodowany 7 maja 1956 roku, zaś do służby wszedł 31 października 1956 roku[1].
Niszczyciel charakteryzował się całkowitą długością 126 metrów (117,9 m na linii wodnej), szerokość wynosiła 12,76 metra, zaś zanurzenie maksymalnie 4,2 metra. Wyporność jednostki to: 2667 ton (standardowa), 2949 ton (normalna) i 3249 ton (pełna)[2].
Napęd stanowiły 2 turbiny parowe TW-8 o mocy 72 000 KM oraz 4 kotły parowe wodnorurkowe KW-76. Jednostka rozwijała prędkość maksymalną 38 węzłów. Przy 14 węzłach mogła ona pokonać 3850 mil morskich[2][3].
Uzbrojenie artyleryjskie okrętu składało się z 2 podwójnych dział SM-2-1 kalibru 130 mm L/58 i 4 czterolufowych działek przeciwlotniczych SM-20 ZIF kalibru 45 mm L/76. Niszczyciel dysponował 6 miotaczami bomb głębinowych BURUN. Uzbrojenie torpedowe stanowiły 2 pięciorurowe wyrzutnie kalibru 533 mm. Okręt mógł zabierać na pokład również miny morskie[2][4].
Załogę okrętu stanowiło 284 ludzi, w tym 19 oficerów[2].
Modyfikacje[edytuj | edytuj kod]
Okręt zmodernizowano zgodnie z projektem 56PŁO – prace prowadzano od 22 stycznia 1960 do 27 marca 1961 roku w Stoczni Dalzawod Nr 200 we Władywostoku[5].
Zmiany wprowadzono głównie w uzbrojeniu okrętu. Dziobową wyrzutnię torpedową przystosowano do walki z okrętami podwodnymi, rufową wyrzutnię zdemontowano. Zamiast miotaczy bomb głębinowych BURUN zamontowano 4 rakietowe miotacze typu RBU-2500. Jako broń przeciwko rakietom lecącym na niskim pułapie na okręcie zamontowano 2 lub 4 podwójne automatyczne działka 2M-3M kalibru 25 mm[6].
Opisane zmiany zwiększyły wyporność okrętu o ok. 450 ton oraz obniżyły maksymalną prędkość jednostki do około 34 węzłów. Zmniejszyła się również liczba załogantów[2][a].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Wdochnowiennyj” pełnił służbę we Flocie Oceanu Spokojnego. Działał między innymi na Morzu Japońskim, Cieśninie Koreańskiej i na Oceanie Indyjskim. Udzielił pomocy załodze amerykańskiego samolotu (działającego w ramach AWACS), stało się to 15–16 kwietnia 1969 roku na Morzu Japońskim. W ramach wizyt zagranicznych odwiedził Kenię, Południowy i Północny Jemen, Indie, Etiopię i Wietnam[7].
Wycofany ze służby 30 lipca lub 5 marca 1987 roku, osadzony na dnie w pobliżu Wyspy Rosyjskiej, zezłomowany we Władywostoku w 1988 roku[7].
Okręt nosił kolejno numery burtowe: 494, 034, 395, 429, 779 i 736[7].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Radziemski podaje ogólne charakterystyki dla niszczycieli projektu 56PŁO, w poszczególnych przypadkach mogły zachodzić odchylenia ze względu na różnice w modyfikacjach jednostek.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Radziemski 2012a ↓, s. 76–77.
- ↑ a b c d e Radziemski 2012b ↓, s. 80.
- ↑ Radziemski 2012a ↓, s. 80–82.
- ↑ Radziemski 2012a ↓, s. 82–84.
- ↑ Radziemski 2012b ↓, s. 69.
- ↑ Radziemski 2012b ↓, s. 68.
- ↑ a b c Radziemski 2013 ↓, s. 86.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Radziemski. Najpiękniejsze w całej klasie. Niszczyciele projektu 56 (Kotlin). „Okręty Wojenne”, s. 74–85, 2012. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 5/2012 (115). (pol.).
- Jan Radziemski. Najpiękniejsze w całej klasie. Niszczyciele projektu 56 (Kotlin). „Okręty Wojenne”, s. 68–80, 2012. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 6/2012 (116). (pol.).
- Jan Radziemski. Najpiękniejsze w całej klasie. Niszczyciele projektu 56 (Kotlin). „Okręty Wojenne”, 2013. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 1/2013 (117). (pol.).