Wezwij mnie w świetlistą dal
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
23 stycznia 1978 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
97 minut |
| Reżyseria |
German Ławrow |
| Scenariusz | |
| Główne role |
Lidija Fiedosiejewa-Szukszyna |
| Muzyka |
Jurij Bucko |
| Zdjęcia |
Jurij Awdiejew |
| Scenografia |
Władimir Aronin |
| Produkcja |
ZF nr 1 |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja |
Mosfilm |
Wezwij mnie w świetlistą dal (ros. Позови меня в даль светлую) – radziecki melodramat z 1977 roku w reżyserii Germana Ławrowa i Stanisława Lubszyna.
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
Grusza to rozwiedziona kobieta po trzydziestce wychowująca nastoletniego syna Witkę. Jej brat Nikołaj, energiczny i stanowczy buchalter, stara się znaleźć jej kolejnego męża. Pewnego dnia poznaje ją z Władimirem – ustabilizowanym rozwodnikiem. Jest to mężczyzna z zawodem, własnym mieszkaniem, elokwentny, z manierami i wieloma talentami (doskonale gra w szachy). Kiedy jednak Grusza orientuje się, że w gruncie rzeczy ma do czynienia z zakompleksionym, mizantropem z zawartej znajomości nic nie wychodzi.
Obsada aktorska[edytuj | edytuj kod]
- Lidija Fiedosiejewa-Szukszyna – Grusza
- Stanisław Lubszyn – Władimir
- Wołodia Naumienko – Witka
- Michaił Uljanow – Nikołaj
- Iwan Ryżow – Sawwa
- Oleg Nowikow – Jurka
- Nikołaj Brilligin – Kuźma
- Piotr Lubieszkin – sąsiad Nikołaja
- Akieksjej Wanin – gość w restauracji
- Maria Winogradowa – gość w restauracji
- Tatiana Gawriłowa – gość w restauracji
- Lidia Dranowska – gość w restauracji
- Natalia Nazarowa – gość w restauracji
- Władimir Suworow – gość w restauracji
- Nikołaj Brilling – gość w restauracji
i in.
Produkcja[edytuj | edytuj kod]
Wezwij mnie w świetlistą dal był kolejną w kinie radzieckim adaptacją prozy Wasilija Szukszyna – jednego z najwybitniejszych aktorów i twórców filmowych okresu ZSRR[1]. Szukszyn był autorem scenariusza do filmu, a rola którą ostatecznie zagrał Stanisław Lubszyn, była pisana "pod niego"[2][3]. Chociaż nakręcony w trzy lata po jego śmierci był utrzymany w klimacie jego dzieł filmowych, zwłaszcza Kaliny czerwonej z 1973. Zrealizowany przez jego przyjaciół, wyrażał istotę jego pisarstwa[2][3][4]. Jak pisał polski krytyk filmowy Janusz Termer na łamach tygodnika Film w 1978 roku, oznaczało to przede wszystkim prostotę i akcję osadzoną gdzieś na prowincji pomiędzy ludźmi prostymi. Dla samych aktorów, były to interesujące przeżycia, reakcje i zachowania. Osnowa filmu miała opierać się na typowym "chwycie szukszynowskiej poetyki", polegającym na "ostrym kontraście pomiędzy górnymi i banalnymi marzeniami czy pragnieniami bohaterów a skrzeczącą rzeczywistością"[5].
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
W ZSRR film obejrzało 13 mln widzów, co uznano za sukces kasowy[4].
W Polsce film zyskał przychylne recenzje, chwalono aktorstwo, zwłaszcza Lidii Fiedosiejewnej-Szukszynej[2][5][3]. Swoją premierę obraz miał podczas przeglądu filmowego "Konfrontacje '77" w lutym 1977, po którym krytycy uznali go za dzieło wybitne[5].
Realizacja kameralnej, smutnej tragikomedii [...] skoncentrowana była na aktorstwie i oczywiście pod tym względem wypadła wspaniale. [...] Ławrow i Lubszyn dodali jednak więcej: wmontowali do tej opowieści uderzający nastrój, kreowany dobrze wyważonymi momentami zadumy, starannie wybranymi obrazami przyrody z okolicy górnowołżańskiej – i dopiero tym zabiegiem wynieśli film na naprawdę wysoki poziom. "Wezwij mnie w świetlistą dal", jedno z lepszych rodzimych osiągnięć dekady, stało się prawdziwie godnym pożegnaniem z autorem "Kaliny czerwonej".
To nadzwyczaj smutny i gorzki film o ludziach społecznie wykluczonych, których perspektywy życiowe i marzenia nie wykraczają poza najbardziej oczywiste pragnienia. [...] Racząc się trunkami, wszyscy oni toczą dojrzałe filozoficzne dysputy na temat sensu życia i istnienia świata – prowadzą je prostym językiem, ale wnioski, do jakich dochodzą, wcale nie skłaniają do śmiechu, lecz do prawdziwej, pogłębionej refleksji. I to jest również siła prozy Wasilija Szukszyna, który jak mało kto w Kraju Rad potrafił wniknąć do serca i umysłu „szarego człowieka”
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
Gotowy już obraz w październiku 1977 roku zaprezentowano na MFF w Mannheim i Heidelbergu, gdzie otrzymał Grand Prix i nagrodę FIPRESCI[4].
Plenery[edytuj | edytuj kod]
Ekipa filmowa pracowała w dwóch miastach nad Wołgą: Jarosławiu oraz położonym nieopodal Tutajewie[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jelena Bauman, Rostisław Jurieniew: Mała encyklopedia kina radzieckiego. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987. ISBN 83-221-0446-4.
- ↑ a b c Szukszynowskie spotkania. „Film”. Nr 12(1528), s. 12-13, 1978-03-19. Warszawa: RWS „Prasa-Książka-Ruch”.
- ↑ a b c d Garbicz...
- ↑ a b c d e Chosiński...
- ↑ a b c Termer...
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wezwij mnie w świetlistą dal. W: Adam Garbicz: Kino wehikuł magiczny - Podróż piąta. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2009. ISBN 978-0-9928234-8-1.
- Janusz Termer. W cieniu Szukszyna. „Film”. Nr 17(1533), s. 18, 1978-04-23. Warszawa: RWS „Prasa-Książka-Ruch”.
- Sebastian Chosiński: Klasyka kina radzieckiego: Marzenia nie do spełnienia [Stanisław Liubszyn, Gierman Ławrow „Wezwij mnie w świetlistą dal” - recenzja]. [w:] Esensja. Magazyn kultury popularnej [on-line]. 2019-08-14. [dostęp 2022-09-16]. (pol.).
