Wiktar Korbut

Wiktar Korbut (błr. Віктар Андрэевіч Корбут, ur. 21 września 1981 w Mińsku) – białoruski i polski dziennikarz, historyk i przewodnik. Jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Białorutenistów (od 2016 r.).

Życiorys

Ukończył Białoruskie Liceum Państwowe Narodowe Humanistyczne imienia Jakuba Kołasa (1998), warsztaty dziennikarskie w Szczecinie (1998), Białoruski Uniwersytet Państwowy Kultury i Sztuki, wydział Muzealnictwa i Ochrony Pomników Historii i Kultury (2003).

Pracował jako korespondent gazety „Nasza niwa” (1998-2001), białorusko-polskiego radia „Racja” (2001-2002), specjalny korespondent gazety „Sowietskaja Biełorussija” (2002-2007, 2010-2016), czasopisma „Biełaruś. Belarus” (ukazuje się w językach białoruskim, polskim, angielskim, hiszpańskim) (2005-2015), publicysta tygodnika „Turizm i otdych” (2007-2009), publicysta i redaktor działu kulturalnego gazety „Narodnaja hazieta” (2009-2010), dziennikarz Polskiego Radia (od 2018).

Od 2016 doktorant Uniwersytetu Warszawskiego, bada kształtowanie się białoruskiej tożsamości narodowej w świetle wileńskiego piśmiennictwa białoruskojęzycznego w latach 1906–1918.

Jako dziennikarz pracuje od 1998 r. Występuje w druku z materiałami dotyczącymi historii Białorusi i innych krajów dawnej Rzeczypospolitej (Litwy, Polski), problemów rozwoju turystyki, ochrony dziedzictwa kulturowego i historycznego dawnej RP. Artykuły na te tematy również ukazywały się w czasopismach „Arche”, „Biełaruskaja dumka”, „Spadczyna”, „Przegląd Środkowo-Wschodni”, „Białoruskie Zeszyty Historyczne”.

Uczestniczył w działalności Związku Polaków na Białorusi, Towarzystwa Języka Białoruskiego imienia Franciszka Skoryny.

Współorganizator wydarzenia kulturalnego „Kultura białoruska w panoramie”, zorganizowanego przez Centrum Kulturalne Białorusi w Warszawie oraz Katedrę Białorutenistyki Uniwersytetu Warszawskiego (2018).

Bada i promuje historię Mińska i Wilna, wspólnego białorusko-polsko-litewskiego dziedzictwa kulturalnego w tych miastach. Wśród zainteresowań naukowych – problematyka etnogenezy Białorusinów, historia białoruskiego ruchu narodowego na początku XX wieku, stosunki białorusko-polskie, białorusko-litewskie, polsko-litewskie.

Autor książek „Minsk. Łuczszyj wid na etot gorod” (2013), „Ad Minska da Wilni. Historyja Biełarusi u żurnalisckich natatkach” (2016), „Minsk. Spadczyna staroha horada. 1067-1917” (2016) (współautor: Dzmitry Łaśko), „Minsk. Spadczyna stalicy Biełarusi. 1918-2018” (2017) (współautor: Dzmitry Łaśko), zestawów pocztówek „Vilnius – Wilnia. Stalica Litwy u historyi Biełarusi” (2015), „Minsk” (2017) (współautor: Dzmitry Łaśko), „Biełaruś” (2017) (współautor: Dzmitry Łaśko).

Autor tras wycieczkowych „Mińsk. Najlepszy widok na miasto. 10 wieków przez 3 godziny”, „Vilnius – Wilnia. Stolica Litwy w historii Białorusi”, „Białoruskie dziedzictwo Warszawy”.

Nagrody i wyróżnienia

• Dyplom Honorowy Instytutu Polskiego w Mińsku (w konkursie im. Jerzego Giedroycia) za rzetelność i uniwersalny wymiar kulturowy publicystyki (2004)
• zwycięzca IX Republikańskiego Konkursu Turystycznego „Paznaj Biełaruś” (2011),
• zwycięzca Narodowego Konkursu Prasy „Załataja Litara” w nominacji „Najlepsze materiały kulturowe i historyczne” (2012),
• zwycięzca konkursu Białoruskiego Związku Dziennikarzy za najlepszą informacyjno-analityczną pracę dziennikarską (2013),
• zwycięzca konkursu Białoruskiego Związku Dziennikarzy za najlepszą pracę dziennikarską na tematy kultury i sztuki (2015),
• laureat nagrody Białoruskiego PEN-Centrum im. Franciszka Bohuszewicza za książkę „Minsk. Spadczyna staroha horada. 1067-1917” (2017) (wspólnie z Dzmitrym Łaśko).