Wiktor Jarosz-Kamionka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Jarosz-Kamionka
Viktor Jarosz Edler von Kamionka Mała
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

21 października 1869
Fałkowice

Data i miejsce śmierci

23 września 1952
Wierzbna

Przebieg służby
Lata służby

1888–1927

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty Ziemi Jarosławskiej
VII Brygada Piechoty
DOGen. „Kielce”
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X

Stanowiska

dowódca pułku
dowódca brygady
zastępca dowódcy okręgu generalnego
zastępca dowódcy okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Wiktor Jarosz-Kamionka (ur. 21 października 1869 w Fałkowicach, zm. 23 września 1952 w Wierzbnej) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się w gimnazjum w Krakowie. Ukończył Szkołę Kadetów Piechoty w Łobzowie. 1 września 1888 roku został mianowany kadetem piechoty-zastępcą oficera i przydzielony do 10 Galicyjskiego pułku piechoty w Przemyślu. Piastował m.in. stanowiska dowódcy batalionu i szkoły podoficerskiej. Brał udział w I wojnie światowej, był trzykrotnie ranny. Za 30 lat służby i zasługi na polu walki nobilitowany z predykatem von Kamionka Mała (od nazwy miejscowości, w pobliżu której odznaczył się w bitwie). Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1915 roku. Jego oddziałem macierzystym był 18 pułk piechoty Obrony Krajowej (od kwietnia 1917 roku – 18 pułk strzelców)[1]. W 1918 dowodził garnizonem Jarosław.

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Do kwietnia 1919 dowodził na froncie 1 pułkiem Strzelców Ziemi Jarosławskiej i grupą operacyjną swego imienia. Następnie do maja 1919 dowodził VII Brygadą Piechoty, a do lipca tego roku VIII Brygada Piechoty. Do lipca 1921 dowódca obozu ćwiczeń i Centrum Wyszkolenia 6 Armii. 25 września 1921 objął stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Kielce” w Kielcach[2]. Od listopada 1921 był zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 19. lokatą w korpusie generałów[3]. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[4]. Po przejściu w stan spoczynku zakupił gospodarstwo we wsi Wierzbna, gdzie mieszkał do śmierci.

Był żonaty, miał dwóch synów – jeden z nich zginął w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau, drugi zaś zginął jako pilot nad Anglią. Zmarł 23 września 1952, a trzy dni później został pochowany na cmentarzu przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Wierzbnej[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 51, 283.
  2. Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 118 z 7 października 1921 roku, pkt 3.
  3. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
  5. Historia parafii. wierzbna.przemyska.pl. [dostęp 2015-02-12].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]