Willa w Kochanowie
50°06′52″N 19°44′52″E/50,114444 19,747778 nr rej. A-662 z 28.09.1993 [A-446/M][1]
| |
 Widok od południa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Kochanów 19 |
| Typ budynku |
willa drewniana |
| Inwestor | |
| Kondygnacje |
dwie |
| Ukończenie budowy |
1896 |
| Ważniejsze przebudowy |
1930 |
| Pierwszy właściciel |
książę Eugeniusz Lubomirski |
| Obecny właściciel |
Urząd Gminy Zabierzów |
Położenie na mapie gminy Zabierzów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu krakowskiego  | |
| 50°06′52″N 19°44′52″E/50,114444 19,747778
| |
Drewniana willa z 1896 roku w Kochanowie – willa znajdująca się w Kochanowie, w powiecie krakowskim, wraz z oficyną i ogrodem została wpisana do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Willa, dzięki życzliwości księcia Eugeniusza Lubomirskiego[2], została wybudowana w 1896 roku przez Towarzystwo Kolonii Wakacyjne Krakowskie. Korzystało ono też z funduszy działacza społecznego Ignacego Żółtowskiego (1815-1901). W okresie wakacyjnym wykorzystywana była jako dom kolonijny dla dzieci, natomiast w pozostałych miesiącach pełniła rolę domku myśliwego.
Od 1913 roku podczas wakacji w obiekcie przebywały osierocone i pozbawione opieki dzieci z Krakowa i Wiednia, którymi do 1939 roku opiekowało się Towarzystwo Szkoły Ludowej. Również w czasie obu wojen światowych w placówce przebywały osierocone dzieci. Sierociniec w latach 1915-1918 finansowany był ze środków Komitetu Książeco-Biskupiego w Krakowie, natomiast w okresie II wojny światowej przez Radę Główną Opiekuńczą. Od 1946 roku przez kilka lat Miejskie Przedsiębiorstwo Oczyszczania w Krakowie przywoziło dzieci na letnie kolonie, z kolei w latach 70. XX w. obiekt, będąc pod opieką wydziału oświaty, nie był wykorzystany[3]. Z początkiem lat 80. XX w. budynkiem zarządzały Kopalnie Odkrywkowe Surowców Drogowych w Krakowie z siedzibą w Rudawie, a w latach 1955-2003 willa służyła jako szkoła podstawowa. Później willa i oficyna pełnią funkcje świetlicy wiejskiej. Z uwagi na to, że budynek nie spełniał koniecznych norm techniczno-budowlanych, świetlica mieści się tylko w dawnej oficynie obok willi.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Obiekt, który w 1930 roku został przebudowany, swoim wyglądem przypomina drewnianą architekturę uzdrowiskową w stylu szwajcarskim[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ a b Monografia Gminy Zabierzów ↓.
- ↑ Julian Zinkow: Krzeszowice i okolice s. 78. Wydawnictwo PTTK „Kraj” Warszawa - Kraków 1988, ISBN 83-7005-100-6
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Piotr Hapanowicz, Stanisław Piwowarski: Monografia Gminy Zabierzów ss. 44, 91. wyd. Urząd Gminy Zabierzów 2009; ISBN 978-83-913222-2-2.
- Julian Zinkow: Krzeszowice i okolice s. 78 wyd. PTTK „Kraj” Warszawa - Kraków 1988; ISBN 83-7005-100-6.
- Monografia Gminy Zabierzów. zabierzow.org.pl. [dostęp 2019-12-07]. (pol.).