William Shield

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
William Shield
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 marca 1748
Swalwell

Pochodzenie

angielskie

Data i miejsce śmierci

25 stycznia 1829
Londyn

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, skrzypek

William Shield (ur. 5 marca 1748 w Swalwell, zm. 25 stycznia 1829 w Londynie[1]) – brytyjski kompozytor i skrzypek.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem muzyka, u którego pobierał pierwsze lekcje muzyki[1][2]. Po śmierci ojca przez pewien czas przyuczał się do zawodu cieśli okrętowego[2], następnie podjął naukę u Charlesa Avisona w Newcastle upon Tyne[1][2]. Początkowo występował jako skrzypek w obwoźnych trupach teatralnych[1][2]. W 1772 roku osiadł w Londynie, gdzie został skrzypkiem w King’s Theatre, a w latach 1773–1791 był jego altowiolistą[2]. Od 1778 do 1797 roku zatrudniony był w Covent Garden Theatre jako stały kompozytor[1][2]. W latach 1791–1792 odbył podróż do Francji i Włoch[1][2]. W 1791 roku nawiązał przyjaźń z przebywającym w Londynie Josephem Haydnem[1].

W latach 80. i 90. XVIII wieku wspólnie z Josephem Ritsonem wydał zbiory angielskich i szkockich pieśni ludowych[1]. Od 1779 roku był członkiem Royal Society of Musicians[1]. W 1817 roku otrzymał stanowisko Master of the King’s Music[1][2][3]. Napisał ostatnią angielską odę dworską (1818)[3]. Został pochowany w opactwie Westminsterskim obok Johanna Petera Salomona i Muzio Clementiego[4].

Skomponował około 40 oper, pantomimy, farsy, balety, 6 kwartetów smyczkowych, 6 triów smyczkowych, 6 duetów na 2 skrzypiec[2]. Opublikował prace An Introduction to Harmony (1800) i The Rudiment of Thoroughbass (1815)[2][3]. Tworzył muzykę sceniczną o lekkim, rozrywkowym charakterze, skierowaną do szerszej angielskiej publiczności nie gustującej w operze włoskiej[1]. Nawiązywał do tradycji angielskiej opery balladowej, wprowadzał elementy melodii ludowych[1]. W operze Rosina (1782) wykorzystał prawdopodobnie tradycyjną szkocką melodię, która później mogła stać się inspiracją dla pieśni Roberta Burnsa Auld Lang Syne[3][4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 244–245. ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3308–3309. ISBN 0-02-865530-3.
  3. a b c d The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 779. ISBN 978-0-19-957854-2.
  4. a b Darryll Grantley: Historical Dictionary of British Theatre: Early Period. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 396. ISBN 978-0-8108-6762-8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]