Wincenty Gorączkiewicz
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
4 lub 11 listopada 1858 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Wincenty Gorączkiewicz (ur. 1789 w Krakowie, zm. 4[1][2] lub 11 listopada[3][4] 1858 tamże) – polski kompozytor, organista i dyrygent.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem organisty Dominika Gorączkiewicza[3][4], po którym objął w 1808 roku stanowisko organisty katedry wawelskiej[2][3]. Kształcił się w Wiedniu, Dreźnie i Ołomuńcu[2]. Od 1818 roku był dyrektorem Krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Muzyki[2][3], był też dyrektorem Bursy Muzycznej przy kolegiacie św. Anny[2][4]. Dyrygował również orkiestrą teatralną[3]. Współpracował z Franciszkiem Mireckim[4]. Od 1845 roku był profesorem gry na organach w szkole muzycznej przy Instytucie Technicznym, wprowadził do programu szkolnego utwory Ludwiga van Beethovena[2]. Został pochowany na cmentarzu Salwatorskim[2].
Skomponował liczne utwory religijne, intermezzo Randez-vous fryzjera (1816) oraz Krakowiaki i tańce góralskie na orkiestrę (1829)[1]. Wydał zbiór Śpiewy chóralne kościoła rzymsko-katolickiego (1847)[2][1][4]. Opracował na 4 głosy pieśń Boże, coś Polskę (1818)[2][4].
O jego grze organowej wyrażał się z uznaniem goszczący w 1843 roku z wizytą w Krakowie Ferenc Liszt[2][4]. W 1866 roku w bocznej nawie katedry wawelskiej umieszczono poświęconą mu tablicę pamiątkową[2][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 314. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Krakowa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 251. ISBN 83-01-13325-2.
- ↑ a b c d e Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 195. ISBN 0-02-865529-X.
- ↑ a b c d e f g h Podręczna encyklopedia muzyki kościelnej. opr. ks. Gerard Mizgalski. Poznań-Warszawa-Lublin: Księgarnia św. Wojciecha, 1959, s. 160–161.