Wincenty Kazimierz Łąkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Kazimierz Łąkowski
Longinus, Diems
Data i miejsce urodzenia

20 października 1888
Płońsk

Data i miejsce śmierci

23 października 1965
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

ślusarz

Partia

Polska Partia Socjalistyczna
Komunistyczna Partia Polski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Wincentego Łąkowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Wincenty Kazimierz Łąkowski pseud. Longinus, Diems[1] (ur. 20 października 1888 w Płońsku, zm. 23 października 1965 w Warszawie) – działacz socjalistyczny i komunistyczny.

Z zawodu ślusarz. Od 1905 działacz PPS, po rozłamie PPS-Lewicy. Kilkakrotnie więziony za działalność rewolucyjną (w tym w 1906 w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej[1]), a 1908–1910 na zesłaniu na Syberii. Po powrocie z zesłania odbył służbę wojskową jako maszynista w batalionie w kolei wschodniochińskiej w Mandżurii. 1915–1917 na froncie zachodnim obsługiwał koleje przyfrontowe. Po rewolucji lutowej 1917 członek komitetu żołnierskiego batalionu wojsk kolejowych w Besarabii. Delegat z ramienia PPS-Lewicy na II Zjazd Rad w listopadzie 1917 i na II Zjazd Lewicy Wojskowych Polaków w grudniu 1917. Sekretarz Rady Delegatów w guberni mińskiej.

W 1918 wrócił do kraju i wstąpił do KPP. Współpracownik Wydziału Wojskowego KC KPP i agitator wśród żołnierzy warszawskiego garnizonu. 1918–1919 przewodniczący Zarządu Głównego Związku Byłych Wojskowych Polaków armii rosyjskiej. Od września 1919 do lata 1920 więziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej[1], zbiegł z więzienia. W 1921 przebywał krótko w Rosji sowieckiej, gdzie był oficerem politycznym Armii Czerwonej. Po powrocie 2 września 1921 aresztowany i więziony do 19 września 1923. Po zwolnieniu wyjechał do Francji, gdzie był frezerem. 1933 wrócił do kraju i do 1939 pracował w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie.

W 1945–1950 kierownik Wydziału Gospodarczego w Centralnym Zarządzie Przemysłu Maszynowego. 1950–1951 więziony, w 1956 zrehabilitowany. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na Wojskowych Powązkach (kwatera B2-5-11)[2].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Polski Słownik Biograficzny t. XVIII, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1973.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Stefan Król: Cytadela warszawska. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 242.
  2. Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze