Witold Barlog

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Barlog
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

17 sierpnia 1897
Lwów

Data śmierci

27 lipca 1955

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie,
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

40 Pułk Piechoty,
17 Dywizja Piechoty,
72 Pułk Piechoty,
4 Brygada Kadrowa Strzelców

Stanowiska

szef sztabu dywizji piechoty,
dowódca batalionu,
szef sztabu brygady

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi (II RP)

Witold Barlog (ur. 17 sierpnia 1897 we Lwowie, zm. 27 lipca 1955) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 sierpnia 1897 we Lwowie jako syn Jana[1]. Kształcił się w C. K. IV. Gimnazjum we Lwowie, gdzie w roku szkolnym 1915/1916 w trakcie nauki w VIII klasie podczas I wojny światowej 27 października 1915 został powołany do czynnej armii, po czym zdał egzamin dojrzałości jako kandydat z warunkami tzw. matury wojennej[2].

Po zakończeniu wojny, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[3]. Walczył m.in. w obronie Lwowa (1918), jako powstaniec śląski oraz w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii 54 pułku piechoty Strzelców Kresowych[4].

Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6], a następnie na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[7][8]. W latach 20. był oficerem 40 pułku piechoty we Lwowie[9][10][11]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego i został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[12]. Od 23 marca 1932 pełnił funkcję szefa sztabu 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie[13][14]. Stamtąd w październiku 1935 przeszedł na stanowisko dowódcy batalionu w 72 pułku piechoty. Był wykładowcą Wyższej Szkoły Wojennej, ostatnim przed II wojną światową kierownikiem katedry operacyjnej służby sztabów[4][15]. W 1939 został awansowany na podpułkownika[16].

Po wybuchu II wojny światowej służył jako kwatermistrz w Grupie Operacyjnej Stanisława Skwarczyńskiego, następnie przedostał się na Zachód, był oficerem 4 Dywizji Piechoty, następnie był szefem sztabu działającej na przełomie 1940/1941 4 Brygady Kadrowej Strzelców. W latach 1942–1944 był dyrektorem nauk w Wyższej Szkole Wojenne działającej w Szkocji[4].

Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. Uczestniczył w pracach tajnego Zawiązku Sztabu Głównego, działającego pod przykrywką Polskiego Instytutu Historycznego. W jego ramach przygotowywał materiały dla Kół Wiedzy Wojskowej dotyczące wojsk radzieckich, a także regulaminów i pracy sztabów armii amerykańskiej[17]. Był także współpracownikiem Wydziału Studiów Sekretariatu Kół Oddziałowych. Zmarł 27 lipca 1955 i został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-15].
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. IV. Gimnazyum we Lwowie za lata szkolne 1914/15 i 1915/16. Lwów: 1916, s. 12, 52, 63.
  3. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 6.
  4. ↑ a b c d Andrzej Suchcitz: "Non omnis moriar"... Polacy na londyńskim cmentarzu Brompton, wyd. OW Adiutor, Warszawa 1992, s. 29.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 425.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 345.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 368.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 206.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 242.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 224.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 56.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 230.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 489.
  15. ↑ Marian Porwit, Spojrzenia przez moje życie, wyd. Czytelnik, Warszawa 1986, s. 419.
  16. ↑ Wojciech Markert, Na drodze do Arnhem. Historia 4. Brygady Kadrowej Strzelców, wyd. OW Ajaks, Pruszków 2000, s. 89.
  17. ↑ Andrzej Zaćmiński, Emigracja polska w Wielkiej Brytanii wobec możliwości wybuchu III wojny światowej 1945–1954, wyd. Akademii Bydgoskiej, Bydgoszcz 2003, s. 182.
  18. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 19, 19 marca 1935. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Barlog&oldid=71579932”