Witold Krzymiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Aleksander Krzymiński
podporucznik piechoty rezerwy podporucznik piechoty rezerwy
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1895
Inowrocław

Data i miejsce śmierci

między 13 a 14 kwietnia
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Witold Aleksander Krzymiński (ur. 24 stycznia 1895 w Inowrocławiu[1], zm. między 13 a 14 kwietnia[2] 1940 w Katyniu) – podporucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, prawnik, sędzia Sądu Najwyższego, ofiara zbrodni katyńskiej[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie dr. Józefa (prezydent Inowrocławia w latach 1918 – 1928) i Anny z Kempińskich. Absolwent Królewskiego Gimnazjum w Inowrocławiu[4].

Uczestnik powstania wielkopolskiego, akcji plebiscytowej na Śląsku i wojny 1920. Po zakończeniu działań wojennych od 1923 w rezerwie[1].

W okresie międzywojennym ukończył prawo na Uniwersytecie Poznańskim i Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 7 (1932). W 1934 był podporucznikiem rezerwy piechoty 55 pułku piechoty ze starszeństwem z dniem 1 września 1932 i 210 lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Podlegał pod PKU Poznań Miasto[5].

Po ukończeniu studiów był sędzią w Gnieźnie, w Poznaniu jako sędzia Sądu Apelacyjnego[6], ostatnio pracował jako sędzia w Sądzie Najwyższym[1][3]. 20 września 1930 został przewodniczącym Okręgowej Komisji Wyborczej Okręgu nr 25[6].

Podczas kampanii wrześniowej wyjechał z Warszawy razem z innymi najwyższymi urzędnikami państwowymi. Nie przekroczył jednak granicy. Przyłączył się do jednego oddziałów Wojska Polskiego. Ostatecznie został wzięty do niewoli radzieckiej[7]. Według dokumentów z dnia 1 stycznia 1941 Krzymiński był w grupie jeńców którzy przybyli z obozu w Starobielsku do Kozielska. Według stanu na 20 listopada 1939 był jeńcem obozu w Kozielsku[2]. Między 11 a 12 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[2] – lista wywózkowa 022/1 poz. 36 nr akt 2889[8] z 9.04.1940[2]. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[2]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji 7.05.1943 pod numerem 1392[2]. Przy szczątkach Witolda Krzymińskiego znaleziono książeczkę oficerską, modlitewnik, kartę pocztową, list, różaniec, cygarniczkę z napisem „Kozielsk, 20.11.1939", zaświadczenia szczepień z Kozielska[9][10]. Figuruje na liście AM-204-1392 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-47-01392. Nazwisko Krzymińskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 1392) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 115,w Nowym Kurierze Warszawskim nr 126 z 1943.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
  • Na tablicy w I Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu umieszczono nazwisko Krzymińskiego wśród innych absolwentów-ofiar zbrodni katyńskiej[4].
  • Na tablicy w kościele garnizonowym w Inowrocławiu[7].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Medal za Długoletnią Służbę, brązowym (1938) i srebrnym (1939)[11].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 316.
  2. ↑ a b c d e f УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 445.
  3. ↑ a b Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 148.
  4. ↑ a b FI), Inowrocław. Katyńskie uroczystości w I LO im. Jana Kasprowicza (zdjęcia), „pomorska.pl” [dostęp 2018-08-14] (pol.).
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa: MSWojsk., 1934, s. 90, 509.
  6. ↑ a b „Informator Urzędowy powiatu gnieźnieńskiego” (Rok 79, Nr 74), 20 września 1930.
  7. ↑ a b „Nasze Miasto Inowrocław” (Nr 4 (38)), kwiecień 2008, s. 5.
  8. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 636.
  9. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-08-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  10. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 204.
  11. ↑ Krzymiński Witold Aleksander (1895-1940), muzeum.gostyn.pl

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rocznik Oficerski Rezerw, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1934.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Krzymiński&oldid=71161845”