Witold Wyszyński
| |
| Data urodzenia |
3 maja 1901 |
|---|---|
| Data śmierci |
1983 |
| Zawód, zajęcie |
dyplomata |
Witold Wyszyński (ur. 3 maja 1901, zm. 1983) – polski działacz niepodległościowy i społeczny, dyplomata, podczas II wojny światowej radca w Londynie, po wojnie chargé d’affaires w Rzymie, jeden z czołowych polskich alpinistów.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczył się w szkole realnej Wróblewskiego w Warszawie[1], będąc uczniem tego gimnazjum już wiosną 1918 roku działał w młodzieżowych ideowych organizacjach niepodległościowych (m.in. w Organizacji Młodzieży Narodowej, do końca 1919 roku był przewodniczącym zarządu głównego OMN Szkół Średnich[2], później działał w OMN Szkół Wyższych[3], od 1920 roku był już wiceprzewodniczącym grupy warszawskiej OMN[4], w latach 1922–1923 był przewodniczącym grupy warszawskiej OMN[5][6], w 1923 roku był członkiem Komitetu Wykonawczego OMN[7], do 1926 roku był przewodniczącym OMN[8][9], co najmniej od 1920 roku był również członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, w 1921 roku był zastępcą przewodniczącego grupy warszawskiej „Zet”-u[4], w 1922 roku był członkiem Koła Braterskiego „Zet”[10], a w latach 1923–1926 był sekretarzem generalnym jego Centralizacji[11][12][13]). Działał również w organizacjach szkolnych i studenckich (m.in. w Związku Stowarzyszeń Uczniowskich[14], w Radzie Międzyszkolnej[1], Centralnym Komitecie Akademickim[15][16], którego prezesem był w 1924 roku[17]). Należał również do Związku Patriotycznego. Od 1924 roku był członkiem Narodowej Partii Robotniczej[18]. W 1924 roku mieszkał przy ul. Chmielnej 57 w Warszawie[19].
Od około 1930 roku pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych[20], w dyplomacji, m.in. od 15 września 1931 roku do 15 stycznia 1932 roku w konsulacie w Lyonie, od 1932 roku do 31 marca 1935 roku i po krótkim pobycie w Warszawie, ponownie, do ok. 1937 roku na placówce w Paryżu, w Moskwie od 1 maja 1938 roku do 1939 roku. Podczas wojny pracował jako naczelnik Wydziału Wschodniego w Ministerstwie Informacji i Dokumentacji polskiego rządu w Londynie[21], po wojnie – jako chargé d’affaires w Rzymie[22], będąc zastępcą ambasadora Stanisława Kota[23].
W 1947 roku po sfałszowaniu wyborów do Sejmu w 1947 roku pozostał we Włoszech[24].
Był jednym z czołowych polskich taterników i alpinistów okresu międzywojennego. W latach 20. każdą wolną chwilę spędzał w Tatrach, w latach 30. – w Alpach francuskich, m.in. wspinał się w grupie górskiej Écrins w Alpach Delfinackich, dokonując m.in. pierwszych wejść szczytowych na Pointe des Frères Chamois i na Tour Tatra (23 czerwca 1931 roku, w towarzystwie Jerzego Golcza).
W sierpniu 1937 roku ożenił się w Paryżu z Zofią Soplicą[25].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 43 (1918), Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 81 (1919), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 85 (1920), tamże.
- ↑ a b Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 117 (1921), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 139 (1922), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 146 (1923), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 161 (1924), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 214 (1926), tamże.
- ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 353.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 138 (1922), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 149 (1923), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 181 (1924), tamże.
- ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 355.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 40 (1918), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 172 (1924), tamże.
- ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 183.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 173 (1924), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 174 (1924), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 183 (1924), tamże.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 357 (1935), tamże.
- ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 439.
- ↑ Nowacki 1996 ↓, s. 541–542.
- ↑ Paweł Libera, Zwalczanie ruchu prometejskiego w Polsce Ludowej: wstęp do badań. Część I, „Historia i Polityka”, 4 (11), Warszawa 2010, s. 205–242.
- ↑ Wyszyński Witold [online] [dostęp 2016-12-24].
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 380 (1937), tamże.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1939, s. 251. [dostęp 2021-01-06].
- Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.