Wojewódzki Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej Centrum Leczenia Chorób Płuc i Rehabilitacji w Łodzi
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość |
91-520 Łódź |
| Adres |
ul. Okólna 181 |
| Typ budynku | |
| Architekt |
Wiesław Lisowski (obiekty z 1928) |
Położenie na mapie Łodzi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°50′51,7″N 19°28′46,0″E/51,847694 19,479444
| |
Wojewódzki Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej Centrum Leczenia Chorób Płuc i Rehabilitacji w Łodzi (także: Szpital Chorób Płuc im. bł. Ojca Rafała Chylińskiego) – wojewódzki szpital chorób płuc położony przy ul. Okólnej 181 w Łodzi (Łagiewniki), powstały w 1966 r., którego początki sięgają 1926 r.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1926 r. Wydział Zdrowotności Publicznej w Łodzi otrzymał od nadleśnictwa budynek w Łagiewnikach[1] kupiony od rodziny Heinzlów, w związku z czym 8 kwietnia 1926 r. podjęto decyzję o przeniesieniu tam o sanatorium dla lekko-gruźliczych w Chojnach i utworzeniu pięćdziesięciołóżkowego Sanatorium Przeciwgruźliczego[2]. Umieszczono je w 3-kondygnacyjnym, murowanym budynku. Początkowo miało być czynne w okresie 5 miesięcy w roku od 2 maja do 1 października. Uroczyście otwarto i poświęcono je 28 listopada 1926 r., a w październiku 1927 r. przekształcono je w obiekt całoroczny. 22 września 1927 r. odbyła się ponowna ceremonia poświęcenia i otwarcia obiektu. 10 stycznia 1928 r. z inicjatywy doktora Seweryna Sterlinga)[2] oraz Aleksandra Margolisa i Anny Margolis[3], podjęto decyzję o budowie w Łagiewnikach drewnianych pawilonów, pełniących funkcję sanatorium dla dzieci zagrożonych gruźlicą (tzw. prewentorium). Autorem projektu budynków był Wiesław Lisowski, a realizacji ich podjął się Wydział Budownictwa miasta Łodzi. Koszt budowy pawilonów wyniósł 75 000 zł. Prewentorium uruchomiono w 1929 r., które przyjmowało w okresie od 15 kwietnia do 15 października. Corocznie mogło przyjąć ono łącznie 500 dzieci (100 na turnus)[2].
W trakcie II wojny światowej w pawilonach mieścił się szpital zakaźny dla polskich dzieci. 1 czerwca 1945 r. uruchomiono sanatorium ponownie – obejmowało ono 140 łóżek. We wrześniu 1945 r. uruchomiono również szkołę sanatoryjną, którą oficjalnie powołano 1 września 1946 r. oraz sanatoryjne państwowe przedszkole nr 25. W 1946 r. zorganizowano również sanatorium dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym w pałacu Ludwika Heinzla. W 1952 r. na sanatorium zaadaptowano również budynek po seminarium duchownym, w którym znalazły się łóżka dla 250 dzieci w wieku przedszkolnym. W 1954 r. dobudowano pawilon, w którym mieściło się 40 łóżek dla dzieci. Pomimo zwiększania się liczby łóżek sanatoryjnych, istniało duże zapotrzebowanie na leczenie gruźlicy wśród dzieci. Znaczny spadek chorych na gruźlicę odnotowano w 1963 r., a w 1964 r. już tylko połowa pacjentów sanatorium chorowała na gruźlicę, pozostali zaś na inne choroby płuc[1]. 1 stycznia 1966 r.[4] prewentorium przekształcono w Szpital Chorób Płuc z 258 łóżkami dla dorosłych, zmniejszając tym samym liczbę łóżek dla dzieci o 50%[1].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
W ramach szpitala funkcjonują 2 izby przyjęć, a także oddziały:
- I Oddział Chorób Płuc i Alergii Układu Oddechowego
- Oddział Pulmonologii i Chemioterapii Nowotworów Płuc
- Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii
- Oddział Chorób Układu Oddechowego dla Dzieci
- Oddział Chorób Wewnętrznych A
- Oddział Internistyczno-Kardiologiczny
- Oddział Neurologii[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Wikom, Historia [online], Szkoła Podstawowa Specjalna nr 60 w Łodzi [dostęp 2021-07-21] (pol.).
- ↑ a b c Sanatorium i prewentorium – Ośrodek Edukacji Ekologiczne w Łodzi [online], eko.edu.lodz.pl [dostęp 2021-07-21].
- ↑ A. Fijałek, J. Indulski, Opieka zdrowotna w Łodzi do roku 1945. Studium organizacyjno-historyczne. Łódź 1990, s. 319.
- ↑ Krzyże zawisły w łódzkim szpitalu chorób płuc [online], archidiecezja.lodz.pl [dostęp 2021-07-21] (pol.).
- ↑ Struktura Organizacyjna – Łagiewniki – LPM [online], szpitale.lodzkie.pl [dostęp 2021-07-21].