Współczynnik rozwinięcia granicy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Współczynnik rozwinięcia granicy – iloraz długości granicy jakiegoś obszaru do obwodu koła o powierzchni tego obszaru[1]. Im większa wartość współczynnika, tym większe rozwinięcie granic.

Spośród państw europejskich najbardziej rozwinięte granice państwowe mają: Norwegia, Szwecja, Holandia i Grecja. Natomiast najmniej: Rumunia, Czechy, Słowacja, Luksemburg, Francja oraz Polska.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jan Flis: Szkolny słownik geograficzny. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1985, s. 239. ISBN 83-02-00870-2.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]