Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wybory generalne w Nikaragui w 1990 – wybory prezydenckie i parlamentarne, które odbyły się 25 lutego 1990[1] . W ich wyniku rządzący od 1984 prezydent Daniel Ortega został zastąpiony przez Violetę Chamorro , a zdominowany przez Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego parlament został przejęty przez Narodową Unię Opozycyjną .
W 1979 rządzący Nikaraguą dyktator Anastasio Somoza został obalony w wyniku zamachu stanu . Daniel Ortega był częścią rządzącej od tej pory krajem junty , a w 1984 wygrał pierwsze po przewrocie wybory prezydenckie[2] . Parlament natomiast był zdominowany przez Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego [3] . W 1990 prezydent Ortega ubiegał się o reelekcję[1] .
Najstarszy dziennik nikaraguański „La Prensa ” założony w 1926 był krytyczny zarówno w stosunku do Anastasio Somozy , jak i Daniela Ortegi [3] . Obu przywódców gazeta nazywała dyktatorami[4] . Somoza kilka razy nakazywał zamknięcie dziennika, a w 1978 na jego polecenie redaktor naczelny Pedro Joaquina Chamorro został zabity. Rok później samoloty i artyleria ostrzelały redakcję w Managui . Również Ortega w czasie swojej prezydentury podejmował próby przejęcia lub uciszenia dziennika[3] . W wyborach prezydenckich w 1990 Narodowa Unia Opozycyjna poparła kandydaturę Violety Chamorro [1] , dziennikarki i wdowy po Pedro Joaquínie Chamorro[4] .
Wyniki wyborów prezydenckich[1]
Kandydat
Partia
Głosy
%
Violeta Barrios de Chamorro
Narodowa Unia Opozycyjna
777 552
54,74
Daniel Ortega
Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego
579 886
40,82
Erick Ramírez Beneventes
Społeczna Partia Chrześcijańska
16 751
1,18
Issa Moisés Hassán Morales
Ruch Jedności Rewolucyjnej
11 136
0,78
Bonifacio Miranda Bengoechea
Partia Rewolucyjna Robotnicza
8 590
0,60
Isidro Téllez Toruño
Marksistowsko-Leninowski Ruch Akcji Ludowej
8 115
0,57
Fernando Bernabé Agüero Rocha
Społeczna Partia Konserwatywna
5 798
0,41
Blanca Rojas Echaverry
Środkowoamerykańska Partia Unionistyczna
5 065
0,36
Eduardo Molina Palacios
Demokratyczna Partia Konserwatywna Nikaragui
4 500
0,32
Rodolfo Robelo Herrera
Niezależna Partia Liberalna na rzecz Jedności Narodowej
3 151
0,22
Głosy nieważne
90 249
–
Razem
1 510 838
100
Zarejestrowani wyborcy / frekwencja
1 752 088
86,23
Wyniki wyborów parlamentarnych[1]
Partia
Głosy
%
Miejsca
Narodowa Unia Opozycyjna
764 748
53,88
51
Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego
579 723
40,84
39
Społeczna Partia Chrześcijańska
22 218
1,57
1
Ruch Jedności Rewolucyjnej
13 995
0,99
1
Partia Rewolucyjna Robotnicza
10 586
0,75
0
Marksistowsko-Leninowski Ruch Akcji Ludowej
7 643
0,54
0
Społeczna Partia Konserwatywna
6 308
0,44
0
Środkowoamerykańska Partia Unionistyczna
5 565
0,39
0
Demokratyczna Partia Konserwatywna Nikaragui
5 083
0,36
0
Niezależna Partia Liberalna na rzecz Jedności Narodowej
3 515
0,25
0
Głosy nieważne
90 249
–
Razem
1 510 838
100
92
Zarejestrowani wyborcy / frekwencja
1 752 088
86,23
–
↑ a b c d e Jan J. Rybak Jan J. , Eine sehr besondere Revolution, die ich kennenlernen wollte: Die österreichische Nicaragua-Solidaritätsbewegung 1979-1990 , BoD – Books on Demand, 5 marca 2015, s. 108, ISBN 978-3-944690-26-1 [dostęp 2020-04-13] (niem. ) .
↑ Associated A. Press Associated A. , Nicaragua’s Ortega Does Virtually Nothing to Fight Virus [online], 9 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-13] (ang. ) .
↑ a b c Maciej M. Stasiński Maciej M. , Dyktatura w Nikaragui chce zadusić wolne media [online], Gazeta Wyborcza , 8 sierpnia 2019 [dostęp 2020-04-13] (pol. ) .
↑ a b CarlosJavier C. Jarquín CarlosJavier C. , Violeta Barrios de Chamorro [online], La Prensa Panamá, 20 października 2019 [dostęp 2020-04-13] (hiszp. ) .