Wytaczarka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wytaczarka – rodzaj obrabiarki skrawającej służącej do wytaczania otworów o średnicy powyżej 40mm i dużej precyzji wymiarowej. Wytaczarki stosowane są do wiercenia, rozwiercania, wytaczania z wrzeciona, wytaczania przy użyciu tarczy do planowania, wytaczania z podtrzymką oraz toczenia, gwintowania, frezowania i planowania.

Nazwa wytaczarka wynika z głównego przeznaczenia tego typu obrabiarki, jednak ze względu na jej budowę kinematyczną i możliwości obróbcze, funkcjonalność tego typu maszyny można rozpatrywać w znacznie szerszych kategoriach. Dlatego też najczęściej obecnie spotykanymi obrabiarkami, które możemy zaliczyć do tej grupy są:

  • wiertarko-frezarki konwencjonalne,
  • wiertarko-frezarki CNC,
  • wiertarko-wytaczarki współrzędnościowe,
  • wytaczarki precyzyjne (diamentowe).

Wytaczarki można również podzielić na następujące odmiany[1]:

  • jednowrzecionowe pionowe,
  • wielowrzecionowe pionowe do wytaczania z góry w dół,
  • wielowrzecionowe pionowe do wytaczania z dołu w górę,
  • wielowrzecionowe z wrzecionami ułożonymi pod kątem (skośne) jednostronne lub dwustronne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zbigniew Jaworski, Obrabiarki, 1969.