Złota Przełączka

Złota Przełączka
	; Złota Przełączka po lewej stronie Złotej Turni
Państwo	Słowacja
Wysokość	ok. 2230 m n.p.m.
Pasmo	Tatry, Karpaty
Sąsiednie szczyty	Mały Kieżmarski Szczyt, Złota Turnia
	Położenie na mapie Tatr Złota Przełączka
	Położenie na mapie Karpat Złota Przełączka
	49°12′05,9″N 20°13′04,5″E/49,201639 20,217917

Złota Przełączka (słow. Ušaté sedlo) – przełęcz położona na wysokości ok. 2230 m n.p.m. w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się w bocznej grani odchodzącej na północny zachód od wierzchołka Małego Kieżmarskiego Szczytu. Oddziela ścianę tego szczytu od położonej tuż obok Złotej Turni^[1].

Spod Złotej Przełączki do Złotego Kotła w północnej ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu opada długi żleb zwany Niemiecką Drabiną, dzielący ścianę tę na górne i dolne piętro. W kierunku Miedzianej Kotliny ze Złotej Przełączki opada natomiast Niemiecka Ławka – półka łącząca ją z Miedzianym Przechodem, położonym w zachodnim żebrze Małego Kieżmarskiego Szczytu^[1].

Na siodło przełęczy nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, dla taterników prowadzi nią droga przez Niemiecką Drabinę i Miedziane Ławki na Łomnicę – piękna widokowo, ale nie najłatwiejsza. Najdogodniej Złotą Przełączkę można osiągnąć z Doliny Zielonej Kieżmarskiej ukosem przez ścianę Małego Kieżmarskiego Szczytu, Złotą Drabiną i dalej Niemiecką Drabiną. Inna droga wiedzie na przełęcz z Miedzianego Ogródka w Miedzianej Kotlinie (odgałęzieniu Doliny Dzikiej) – początkowo Miedzianą Drabiną i dalej Niemiecką Ławką^[1].

Przełęcz była znana poszukiwaczom skarbów już od początków XVIII wieku. Prace górnicze prowadziła w tym rejonie rodzina Fabri z Kieżmarku^[1].

Nazwa przełęczy i innych sąsiednich obiektów związana jest z poszukiwaniami, które miały na celu wydobycie złota^[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wejścia turystyczne:

niepewne: Valér Horti z dwoma towarzyszami i być może przewodnikiem, między 1880 a 1889 r.,
pewne: August Otto, przewodnicy Johann Breuer i Johann Franz (senior), 23 lipca 1905 r. – letnie,
Eduard Gánocz i István Zamkovszky, zima 1927 r. – zimowe^[1].

Złota Przełączka widoczna w ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu (nieco na prawo, poniżej wierzchołka)
Złota Przełączka po lewej stronie Złotej Turni

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 217. ISBN 83-217-2203-2.
↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 423. ISBN 83-01-13184-5.

[whp-1] Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 217. ISBN 83-217-2203-2.

[bedeker-2] Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 423. ISBN 83-01-13184-5.

[1]

[2]