Zadnia Polana (Grupa Wielkiego Chocza)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zadnia Polana (słow. Zadná poľana, ok. 1260-1275 m n.p.m.) – niewielka, częściowo zarastająca już polana w grupie Wielkiego Chocza, w Górach Choczańskich w północnej Słowacji.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Znajduje się w najdłuższym grzbiecie grupy Wielkiego Chocza, formującym się w rejonie Pośredniej Polany, u zachodniej podstawy kopuły szczytowej Wielkiego Chocza i biegnącym generalnie na południe i południowy wschód. Zajmuje siodło grzbietu pomiędzy kopulastą Kýčerą (1309 m n.p.m.) na północy i rozrogiem Zadniego Chocza na południu.

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Polana jest często odwiedzana przez turystów, ponieważ wspomnianym grzbietem biegną przez nią niebieskie szlak turystyczny niebieski znaki szlaku turystycznego z Rużomberku na Pośrednią Polanę pod Wielkim Choczem. Po wschodniej stronie grzbietu, w lesie poniżej polany (już na stokach pierwszego spiętrzenia Zadniego Chocza), znajduje się niezbyt obfite źródło – ostatnie przed szczytem Wielkiego Chocza.

Schronisko Hviezdoslava[edytuj | edytuj kod]

Na skraju polany, przy ścieżce do wspomnianego źródła, istniało jedyne schronisko turystyczne, jakie kiedykolwiek powstało w Górach Choczańskich – schronisko Hviezdoslava (słow. Hviezdoslavova útulňa), nazwane na cześć wybitnego obywatela Orawy, poety Pawła Országha Hviezdoslava.

Schronisko wybudował Oddział Klubu Czechosłowackich Turystów z Dolnego Kubina przy wydatnej pomocy żołnierzy tamtejszego 3 Batalionu z 1 Pułku Górskiego. Budowa rozpoczęła się 24 czerwca 1924 r. Drewno na budowę ofiarowali bezpłatnie właściciele lasów z Jasenovéj i Valaskéj Dubovéj. Cegły i deski wynosili na plac budowy żołnierze, natomiast cement, wapno czy gonty - juczne osły. Prawie codziennie na budowie pracowało 300-500 osób. Budową kierował sędzia J. Kofroň.

Schronisko otwarto 28 września 1924 r., gdy dowódca 1 Pułku Górskiego, ppłk. Skála uroczyście przekazał klucze do obiektu prezesowi Oddziału KČST w Dolnym Kubinie, dr. Smetanayowi[1].

Zrębowa, piętrowa budowla z krytą werandą miała 20 łóżek w 3 izbach. Był to właściwie schron samoobsługowy, do którego klucz pobierało się w siedzibie Oddziału w Dolnym Kubinie. Jedynie latem doglądał go baca z Valaskéj Dubovéj, pasący na Pośredniej Polanie. Schronisko wypaliły wojska niemieckie w grudniu 1944 r.[2] Dziś przypominają je jedynie coraz słabiej rozpoznawalne ślady fundamentów i niewielka tablica pamiątkowa.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Viliam Karácsony: S batohom cez hory: Z histórie turistických chát a útulní na Slovensku do roku 1949, wyd. Slovenské združenie telesnej kultúry – Múzeum telesnej kultúry v SR, Bratislava, 2009 ISBN 978-80-970298-5-2;
  2. ↑ Mirosław J. Barański: Wielki Wielki Chocz, w: „Gazeta Górska” R. XXVIII, nr 1-2 (109-110), zima-wiosna 2020, s. 58-63.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Hochmuth Zdenko a kolektív: Chočské vrchy – Liptovská Mara. Turistický sprievodca ČSFR č. 42, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1990.
  • Chočské vrchy. Vodná nádrž Liptovská Mara. Turistická mapa 1:50 000, wyd. VKÚ Harmanec, 1997, ISBN 80-85510-84-7.
  • The Chočské vrchy and Roháče Mts. Hiking map 1:50 000, Tatraplan nr 5008, 4th edition, wyd. BBKart, s.r.o., banská Bystriva 2015, 978-80-89134-27-4;
  • Zygmańska Barbara: Góry Choczańskie. Przewodnik turystyczny, Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa 2003 ISBN 83-7005-455-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zadnia_Polana_(Grupa_Wielkiego_Chocza)&oldid=64581758”