Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Mollareta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łagodne nawrotowe zapalenie opon mózgowych [Mollareta]
Klasyfikacje
ICD-10

G03.2

MeSH

D008582

Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Mollareta (ang. Mollaret's meningitis) – rzadkie i łagodne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, czasami o przebiegu nawrotowym[1][2][3][4][5]. Jednostkę chorobową opisał francuski lekarz Pierre Mollaret w 1944 roku[1][3].

Etiologia[edytuj | edytuj kod]

Etiologia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych Mollareta początkowo była niewyjaśniona[3]. Dzisiaj uznaje się, że wirus opryszczki pospolitej typu 2 jest przyczyną większości (84%) przypadków tej choroby, ponieważ wykrywano jego DNA za pomocą PCR w płynie mózgowo-rdzeniowym, niekiedy wykrywano też wirusa opryszczki zwykłej typu 1, Epsteina-Barr, Coxsackie oraz ECHO[2][5][6].

Objawy i przebieg[edytuj | edytuj kod]

Przed napadem zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych Mollareta mogą występować przemijające objawy pod postacią parestezji, bólów stawów lub bólu neuropatycznego[2]. Napad trwa od kilku dni do kilku tygodni, zazwyczaj 2–7 dni[1][5]. Najczęściej występują w nim objawy pod postacią gorączki, bólu głowy, wymiotów oraz sztywność karku, rzadziej takie jak splątanie czy afazja[2][4][7][8][9]. Opisano wystąpienie wysypki[8]. W okresie napadu badanie płynu mózgowo-rdzeniowego wykazuje pleocytozę, w pierwszej dobie jego trwania pojawiają się w nim też charakterystyczne dla tej choroby duże, jednojądrzaste komórki, zwane komórkami Mollareta (czasami mogą nie być obecne albo występować przy nawracającym chemicznym zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych wywołanym wyciekaniem łoju wytwarzanego przez potworniaka wewnątrzczaszkowego[10], chorobie Behçeta, sarkoidozie i gorączce Zachodniego Nilu)[1][5][7]. Występuje niewielkie zwiększenie stężenia białka przy prawidłowym poziomie glukozy. We wczesnym okresie występują duże komórki endotelialne[11]. Objawy przechodzą, nie pozostawiając po sobie trwałych zaburzeń neurologicznych[2]. Pomiędzy napadami nie występują żadne objawy[2].

Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]

Możliwe jest jedynie rozpoznanie różnicowe[4]. Chorobę należy różnicować z rodzinną gorączką śródziemnomorską oraz postaciami neurologicznymi zespołu Sweeta i choroby Behçeta[12].

Leczenie[edytuj | edytuj kod]

Brak leczenia swoistego[11]. Choroba czasami przechodzi samoistnie, więc leczenie nie jest potrzebne[1]. Proponowano ciągłą terapię acyklowirem u niektórych chorych w celu zmniejszenia częstości napadów i poprawy jakości życia chorych oraz w celach profilaktycznych[1][2][3]. Próbowano także terapii walacyklowirem i famcyklowirem, ale nie opublikowano badań potwierdzających ich skuteczność w prewencji napadów choroby[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Parham Sendi, Peter Graber, Mollaret's meningitis, „CMAJ: Canadian Medical Association Journal”, 174 (12), 2006, s. 1710–1712, DOI: 10.1503/cmaj.051688, ISSN 0820-3946, PMID: 16754896, PMCID: PMC1471823 [dostęp 2017-12-24].
  2. ↑ a b c d e f g Ahmad K Abou-Foul, Thajunisha M Buhary, Sedki L Gayed, Herpes simplex virus type 2-associated recurrent aseptic (Mollaret’s) meningitis in genitourinary medicine clinic: a case report, „International Medical Case Reports Journal”, 7, 2014, s. 31–33, DOI: 10.2147/IMCRJ.S58377, ISSN 1179-142X, PMID: 24623993, PMCID: PMC3949723 [dostęp 2017-12-24].
  3. ↑ a b c d P. Farazmand, P.D. Woolley, G.R. Kinghorn, Mollaret's meningitis and herpes simplex virus type 2 infections, „International journal of STD & AIDS”, 22 (6), 2011, s. 306–307, DOI: 10.1258/ijsa.2010.010405, ISSN 1758-1052, PMID: 21680663 [dostęp 2017-12-24].
  4. ↑ a b c S J Ruben, Mollaret's meningitis., „Western Journal of Medicine”, 160 (5), 1994, s. 459–462, ISSN 0093-0415, PMID: 8048238, PMCID: PMC1022498 [dostęp 2017-12-24].
  5. ↑ a b c d e J.M.S. Pearce, Mollaret's meningitis, „European Neurology”, 60 (6), 2008, s. 316–317, DOI: 10.1159/000159930, ISSN 1421-9913, PMID: 18832846 [dostęp 2017-12-24].
  6. ↑ J. Carmena Carmena i inni, [Herpes simplex 1 virus Mollaret meningitis], „Revista Clinica Espanola”, 204 (8), 2004, s. 418–419, ISSN 0014-2565, PMID: 15274766 [dostęp 2017-12-24].
  7. ↑ a b Christopher W. Jones, Graham E. Snyder, Mollaret meningitis: case report with a familial association, „The American Journal of Emergency Medicine”, 29 (7), 2011, 840.e1–2, DOI: 10.1016/j.ajem.2010.02.008, ISSN 1532-8171, PMID: 20825883 [dostęp 2017-12-24].
  8. ↑ a b I.M. Swithinbank, M.O. Rake, A case of Mollaret's meningitis associated with a lymphoma., „Postgraduate Medical Journal”, 54 (636), 1978, s. 682–685, ISSN 0032-5473, PMID: 740595, PMCID: PMC2425099 [dostęp 2017-12-24].
  9. ↑ Ibrahim Etem Pişkin, Güneş Yarimay, Mollaret meningitis: a case report, „The Turkish Journal of Pediatrics”, 52 (3), 2010, s. 306–308, ISSN 0041-4301, PMID: 20718190 [dostęp 2017-12-24].
  10. ↑ Ajith Cherian i inni, Recurrent meningitis due to epidermoid, „Journal of Pediatric Neurosciences”, 7 (1), 2012, s. 47–48, DOI: 10.4103/1817-1745.97624, ISSN 1817-1745, PMID: 22837779, PMCID: PMC3401655 [dostęp 2017-12-27].
  11. ↑ a b Jacek Juszczyk, Paweł P. Liberski, Alicja Kurnatowska: Choroby infekcyjne układu nerwowego. W: Wojciech Kozubski: Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: 2014, s. 412. ISBN 978-83-200-4535-2.
  12. ↑ Tomomi Kinohshita i inni, [A case of colchicine-responsive Mollaret's meningitis with MEFV gene mutation], „Rinsho Shinkeigaku = Clinical Neurology”, 54 (2), 2014, s. 124–129, ISSN 1882-0654, PMID: 24583586 [dostęp 2017-12-24].

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zapalenie_opon_mózgowo-rdzeniowych_Mollareta&oldid=72982669”