Zbigniew Konopacki

Zbigniew Konopacki
Hultaj
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1925 ; Wilno
Data i miejsce śmierci	15 września 2002 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1941–1945
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Jednostki	3 Wileńska Brygada AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Zbigniew Konopacki ps. „Hultaj” (ur. 18 kwietnia 1925 w Wilnie, zm. 15 września 2002 w Warszawie) – żołnierz Armii Krajowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn uczestnika wojny polsko-bolszewickiej Bolesława i Zofii z Dubrów^[1].

Okres okupacji[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w Gimnazjum Elektrycznym przy ul. Kopanicy. W czerwcu 1942 roku został skierowany do wyrębu lasów k. Czerwonej Rzeszy, a następnie Landwarowa. W sierpniu złożył przysięgę Armii Krajowej w dzielnicy „D” Garnizonu Dwór AK^[1]. Do jego obowiązków należało kolportowanie podziemnej prasy i transport broń.

5 stycznia został skierowany do 1 kompanii 3 Brygady „Szczerbca”. Jako celowniczy rkm uczestniczył w licznych akcjach zbrojnych. W składzie brygady walczył w operacji Ostra Brama. Po 17 lipca 1944 roku uniknął rozbrojenia i przedostał się do Wilna. W sierpniu został powołany na dowódcę plutonu odtwarzającej się 3 Brygady^[1].

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

22 października został aresztowany i skazany na 10 lat pozbawienia wolności i 5 lat zsyłki. Pracował przy wydobywaniu ropy w Uchcie, w kopalni węgla w Incie oraz w energetyce w Workujcie. W grudniu 1955 roku powrócił do kraju i rozpoczął pracę we Wrocławiu^[2]. W 1968 roku ukończył Politechnikę Wrocławską. W 1969 roku rozpoczął pracę w Instytucie Energetyki w Warszawie. W 1984 roku przeszedł na rentę^[2].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

15 września 1958 r. poślubił Jadwigę zd. Wróblewską. 6 stycznia 1965 r. na świat przyszła ich córka – Grażyna Joanna.

Grób Zbigniewa i Jadwigi Konopackich znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Danuta Szyksznian Jak dopalał się ogień biwaku. s. 393

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 392.
↑ ^a ^b Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 393.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”, 2009. ISBN 978-83-88038-68-6.

[biwak392-1] Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 392.

[biwak393-2] Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 393.

[1]

[2]