Zbigniew Wiszniewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Wiszniewski
Data i miejsce urodzenia

30 lipca 1922
Lwów

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

11 października 1999
Warszawa

Instrumenty

altówka

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Zbigniew Wiszniewski (ur. 30 lipca 1922 we Lwowie, zm. 11 października 1999 w Warszawie[1][2]) – polski kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W czasie II wojny światowej był członkiem Armii Krajowej, wziął udział w powstaniu warszawskim[1]. W latach 1944–1945 przebywał w niewoli niemieckiej[1]. Studiował kompozycję i teorię muzyki u Kazimierza Sikorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi (1950–1952) oraz Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1952–1954)[1]. Ponadto uczył się gry na altówce u Mieczysława Szaleskiego[1][2]. Od 1947 do 1952 roku studiował także filologię i archeologię na Uniwersytecie Łódzkim[1]. W latach 1954–1955 był nauczycielem w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. Karola Kurpińskiego w Warszawie[1]. Od 1955 do 1957 roku grał na altówce w warszawskim Polskim Zespole Tańca[1].

Od 1957 do 1962 roku był współpracownikiem Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia[1]. W latach 1957–1966 i 1968–1985 pracował jako redaktor muzyczny w Polskim Radiu[1]. Od 1966 do 1968 roku zatrudniony był jako lektor w wydawnictwie B. Schott’s Sohne w Moguncji[1]. Pracował też jako redaktor działu polskiego przy wydaniu tomów uzupełniających Riemann Musik-Lexikon[1]. W latach 1978–1988 i 1993–1994 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie[1]. Od 1984 do 1985 roku był redaktorem „Poradnika Muzycznego”, a w 1985 roku jego redaktorem naczelnym[1]. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników i członkiem zarządu ZAiKS-u[1].

Otrzymał Prix Italia za operę telewizyjną Neffru (1959), I nagrodę na konkursie Première Semaine Chrétienne Internationale de TV w Monako za oratorium telewizyjne Genesis (1969), Złoty Mikrofon za osiągnięcia w muzyce radiowej oraz nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość muzyczną dla dzieci (1972)[1][2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

W swoich utworach posługiwał się techniką dwunastotonową i mikrotonowością, wykorzystywał środki sonorystyczne[1]. W twórczości Wiszniewskiego dominuje muzyka kameralna, często na nietypowe zestawy instrumentów[1].

Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • Triptychon (1967)
  • Koncert na klarnet i orkiestrę smyczkową (1970)
  • Koncert potrójny na skrzypce, altówkę i wiolonczelę z orkiestrą (1971)
  • Concertante na obój, klawesyn i smyczki (1987)
  • Koncert skrzypcowy (1987)
  • Sinfonia da camera na smyczki (1987)
  • Koncert podwójny na trąbkę, akordeon i orkiestrę (1989)

Utwory kameralne

  • 2 kwartety smyczkowe (I 1952, II 1957)
  • Concentrazioni espressive na 7 instrumentów (1959)
  • Trio na obój, harfę i altówkę (1963)
  • Tristia na 8 instrumentów (1965)
  • Tre intermezzi na harfę (1965)
  • Kammermusik I na obój, obój miłosny, różek angielski i fagot (1965–1967)
  • Kammermusik II na 10 instrumentów smyczkowych (1966)
  • Kammermusik III na perkusję (1966)
  • Kammermusik IV na 10 instrumentów (1972–1973)
  • Sonata na wiolonczelę solo (1977)
  • Duo na tubę basową i perkusję (1981)
  • Passacaglia na wiolonczelę (1982)
  • Preludio e toccata na gitarę (1982)
  • Rapsodia na skrzypce i harfę (1982)
  • Kwartet na 4 skrzypiec (1982)
  • Duo na akordeon i gitarę (1984)
  • Ballada na mandolinę i harfę celtycką (1985)
  • Trio na saksofon altowy, akordeon i perkusję (1985)
  • Varietas exquisita I na fagot, puzon i kontrabas (1986)
  • Kwartet na lutnię, perkusję, pomort i krzywułę (1987)
  • Trigonos na 2 akordeony i organy (1987)
  • Trio na violę d’amore, akordeon i organy (1987)
  • Varietas exquisita III na altówkę, wiolonczelę i kontrabas (1988)
  • Trio na flet, klawesyn i wiolonczelę (1988)
  • Duo na 2 wiolonczele (1988)
  • Varietas exquisita IV na mandolinę, gitarę i harfę (1989)
  • Sonata na obój solo (1989)
  • Duo na akordeon i puzon (1990)
  • Bicinium na saksofon i wiolonczelę (1992)
  • Sonata na violę d’amore (1992)
  • Pastorale na marimbę (1993)
  • Varietas exquisita VI na flet i klawesyn (1996)

Utwory klawesynowe

  • Für Cembalo (1985)

Utwory organowe

  • Für Orgel (1986)
  • Choral i toccata (1993)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Tre pezzi della tradizione na chór i orkiestrę (1964)
  • Sichel versäumter Stunden na chór i orkiestrę (1971)
  • Hymnus Fratrum Ganeae in funere Coributi na głos i zespół instrumentów (1985)
  • Ballade de Villon de la Grosse Margot na baryton, chór i 5 instrumentów (1988)
  • Kanon na chór i instrumenty (1992)

Utwory sceniczne

  • opera radiowa Neffru (1958–1959)
  • balet Ad hominem (1962, wyst. Warszawa 1964)
  • oratorium telewizyjne Genesis na baryton, aktora, chór i orkiestrę (1967)
  • oratorium telewizyjne Bracia na aktora, chór męski i orkiestrę (1970–1972)
  • opera radiowa Pater Noster (1971–1974)

Utwory elektroniczne

  • Db-Hz-Sek (1962)
  • Trzy postludia (1962)
  • Burleska (1963)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 215–216. ISBN 978-83-224-0935-0.
  2. ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3961. ISBN 0-02-865571-0.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbigniew_Wiszniewski&oldid=72549701”