Zdrój Waleryi w Szczawnicy
 nr rej. A-675 z 18 grudnia 1992 [A-1056/M]
| |
.jpg) Altana „Zdroju Waleryi” | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Zdrojowa, |
| Typ budynku | |
| Kondygnacje |
1 |
| Ukończenie budowy |
1853 |
| Kolejni właściciele |
Józef Szalay, PAU, Adam Stadnicki |
Położenie na mapie Szczawnicy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego  | |
Położenie na mapie gminy Szczawnica  | |
 49°25′42,6″N 20°29′12,2″E/49,428500 20,486722
| |
„Zdrój Waleryi” w Szczawnicy – zabytkowe ujęcie źródła wody mineralnej w Szczawnicy, przy ulicy Zdrojowej (po zachodniej stronie) tuż przed placem Dietla.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Źródło zostało odkryte w 1840 roku, ale zostało udostępnione przez lekarza uzdrowiska Onufrego Trembeckiego w 1853 roku[1]. Zdrój został uroczyście nazwany w 1853 roku imieniem żony lekarza przez Józefa Szalaya[1]. Początkowo źródło obudowano grotą w stylu romantycznym. W 1867 roku grotę zastąpiono żelazną altaną, a 30 lat później nad altaną wybudowano platformę dla orkiestry umilającej czas kuracjuszom[2][3].
Woda w źródle miała charakter wody wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowej z dużą zawartością litu, magnezu, jodu i bromu. Jej skład chemiczny badali m.in. Aleksander Stopczański (1865) i Leon Marchlewski (1920).
Od 1945 roku woda ze źródła nie jest wykorzystywana ze względu na zanieczyszczenie ujęć. Jednak jej altana została odrestaurowana przed 2010 rokiem i jest zabytkiem. Planowana jest rewitalizacja zdroju.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Barbara Alina Węglarz: Spacerkiem po starej Szczawnicy i Rusi Szlachtowskiej. Wyd. 3. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2011, s. 16. ISBN 978-83-62460-17-5.
- ↑ Barbara Alina Węglarz, op. cit., str. 129–130
- ↑ Barbara Alina Węglarz, op. cit., str. 162