Zespół kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Minodze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zespół kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Minodze
A-204[1] z dnia 10.12.1970
kościół parafialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

32-046 Minoga 9

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy w Wolbromiu

Wezwanie

Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

Wspomnienie liturgiczne

8 września

Położenie na mapie gminy Skała
Mapa konturowa gminy Skała, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Zespół kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Minodze”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Zespół kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Minodze”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Zespół kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Minodze”
Położenie na mapie powiatu krakowskiego
Mapa konturowa powiatu krakowskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Zespół kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Minodze”
Ziemia50°14′42,000″N 19°53′57,001″E/50,245000 19,899167
Strona internetowa

Zespół kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Minodze – zabytkowy, rzymskokatolicki kościół parafialny Narodzenia NMP znajdujący się w Minodze, w powiecie krakowskim.

Zespół zabytkowych obiektów, w skład którego wchodzą: kościół, dzwonnica oraz ogrodzenie, wpisany został do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W II połowie XV wieku istniał tutaj kościół drewniany[2], który spalił się w 1726 roku[3]. W XVIII wieku do parafii pw. Narodzenia NMP w Minodze należeli wierni Kościoła Katolickiego z Rzeplina, Sobiesęka oraz Sułkowic[4].

Budynek murowany z cegły i kamienia, zbudowany w latach 1733–1736 z fundacji Antoniego Felicjana Szembeka w miejscu starszego[5]. W 1740 roku kościół konsekrował bp Michał Ignacy Kunicki. W czasie pożaru 3 września 1918 roku spłonęło wyposażenie wnętrza[3].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Obiekt późnobarokowy, orientowany, jednonawowy, prezbiterium niewyodrębnione, zakończone półkolistą apsydą. Nawa czteroprzęsłowa, zbudowana na planie prostokąta nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami wspartym na kamiennych gurtach. Dach dwuspadowy kryty blachą z barokową sygnaturką.

Od zachodu szeroka i wklęsła fasada, ...ujęta po bokach parą nieznacznie wysuniętych wież, o najwyższych kondygnacjach wydzielonych silnie występującymi gzymsami, nakrytych spłaszczonymi hełmami przechodzącymi w smukłe latarnie nakryte baniasto...[6](zobacz).

W 1887 roku po południowej stronie dobudowano półkolistą kruchtę i skarbczyk a w 1893 po północnej, trójprzęsłową kaplicę nakrytą sklepieniem kolebkowym, tworzącą nawę boczną[7][8]. W latach 70. XX wieku pomalowano wnętrze, prace konserwatorskie przeprowadzono w 1994 roku[3].

Wyposażenie wnętrza[edytuj | edytuj kod]

  • ołtarz boczny manierystyczny z pocz. XVII wieku (pochodzi z Zadroża)[9];
  • monstrancja regencyjna z 1. ćw. XVIII wieku z glorią podtrzymywaną przez figurkę św. zakonnika Franciszka lub Antoniego[10][11];
  • barokowe ławki i konfesjonał[3].
Obiekty wpisane do rejestru zabytków
Dzwonnica z 1784 roku

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]