Zespół widzenia mimo ślepoty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zespół widzenia mimo ślepoty, inaczej ślepowidzenie[1] – niespójność doświadczeń percepcyjnych polegająca na tym, że pacjent nieświadomie spostrzega bodziec, rozpoznaje jego cechy i może werbalnie go opisać, z jednoczesnym przekonaniem, że nic nie widzi.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Widzenie mimo ślepoty występuje u osób z rozległymi uszkodzeniami pola prążkowego (V1), co prowadzi do znacznych ubytków w polu widzenia, a to przejawia się ślepotą funkcjonalną. Pacjenci nie zdają sobie jednak sprawy, że są w stanie zobaczyć np. błyski świetlne, odróżnić proste kształty, zidentyfikować kolory, określić, czy obiekt porusza się i w którym kierunku oraz z jaką szybkością, a także rozpoznać emocjonalny wyraz twarzy – twierdzą, że zgadują nawet przy 100% poprawnych rozpoznań.

Patogeneza[edytuj | edytuj kod]

Zaburzenia w zespole widzenia mimo ślepoty występują prawdopodobnie z powodu istnienia odrębnych systemów mózgowych regulujących nieświadomy i świadomy odbiór bodźców wzrokowych. System nieświadomy obejmuje połączenia podkorowe przebiegające poza korą prążkowaną. Uszkodzenie kory prążkowanej uniemożliwia więc świadome przetwarzanie informacji wzrokowych, natomiast nieświadome widzenie nie zostaje zaburzone i dlatego pacjent może odbierać bodźce wzrokowe w sposób przez niego nieuświadamiany[2][3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Vilayanur S. Ramachandran: Neuronauka o podstawach człowieczeństwa: O czym mówi mózg? (oryg. The Tell-Tale Brain: A Neuroscientist's Quest for What Makes Us Human. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2011, s. 86, 322. ISBN 978-83-235-0911-0.
  2. Blindsight: How Brain Sees What You Do Not See. Science Daily, 2008-10-16. [dostęp 2010-09-30]. (ang.).
  3. Lin Edwards: Scientists find explanation for blindsight. PhysOrg.com, 2010-06-25. [dostęp 2010-09-30]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Osobliwości w działaniu mózgu; s. 65,66. W: Anna Herzyk: Neuronalny świat umysłu. Kraków: Oficyna Wydawnicza "Impuls", 2005. ISBN 83-7308-560-2.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]