Zygmunt Szantroch

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Szantroch
Zygmunt Schantroch
Ilustracja
kapitan rezerwy lekarz kapitan rezerwy lekarz
Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1894
Sambor

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Późniejsza praca

profesor

Odznaczenia
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zygmunt Szantroch, także jako Schantroch (ur. 29 kwietnia 1894 w Samborze, zm. w maju 1940 w Charkowie) – polski lekarz, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, kapitan lekarz rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Rudolfa i Walentyny. W 1912 ukończył gimnazjum w Tarnowie. W latach 1912-1914 studiował medycynę na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od 1918 służył w Szpitalu Załogi w Krakowie, w szpitalach wojskowych w Tarnowie, Przemyślu, I batalionie zapasowym 37 pułku piechoty. Po przeniesieniu do rezerwy był przydzielony do Szpitala Okręgowego nr 5.

W latach 1920–1924 dokończył studia medyczne na UJ. Naukę kontynuował na studiach uzupełniających na uniwersytecie w Turynie. W 1928 otrzymał stopień doktora wszechnauk lekarskich, w 1930 docenta anatomii opisowej, od 1936 profesor nadzwyczajny. Od 1924 zatrudniony jako pracownik naukowy w Katedrze Anatomii Opisowej UJ, w tym od 1936 jako kierownik Katedry. Członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności. W pracy naukowej zajmował się anatomią układu nerwowego, splanchnologią, histologią tkanki nerwowej i hodowlą tkanek.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej był dowódcą III sztabu w Dowództwie Grupy obrony Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Symboliczne upamiętnienie Zygmunta Szantrocha zostało ustanowione na grobowcu rodziny Szantrochów na Starym Cmentarzu w Tarnowie (kwatera XX, nr 8)[2].

Jego siostrą była Jadwiga, żona Bolesława Skwarczyńskiego.

Wybrane publikacje naukowe[edytuj | edytuj kod]

  • Histogeneza zwojów nerwowych serca (1929)
  • Uber ein vesikales Nervengesteecht bei Huhnerembryonen (1929)
  • Darmbuchtspalte (1930)
  • Współczesne poglądy na budowę i czynności układu współczulnego (1931)
  • Untersuchengen über den Fettgehalt embryonales Gewebe (1932)
  • Gefässympathicus bei Cottus Scorpius (1937)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 287. ISBN 83-7001-294-9.
  2. Grobonet

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]