Chata Ropička

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rezidence Ropička
Ilustracja
Chata Ropička (2014)
Państwo

 Czechy

Pasmo

Beskid Morawsko-Śląski, Karpaty

Wysokość

900 m n.p.m.

Data otwarcia

5 października 1924

Właściciel

Go Study S.R.O.

Położenie na mapie Beskidu Śląskiego
Mapa konturowa Beskidu Śląskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Rezidence Ropička”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, blisko górnej krawiędzi po lewej znajduje się punkt z opisem „Rezidence Ropička”
Ziemia49°36′58,0″N 18°33′26,7″E/49,616111 18,557417
Strona internetowa

Rezidence Ropička (d. Chata Ropička, Bezručova chata) – dawne schronisko turystyczne, obecnie obiekt noclegowy położony w Beskidzie Morawsko-Śląskim w Czechach. Budynek znajduje się na wysokości 900 m n.p.m. na południe od szczytu Ropiczki (918 m n.p.m.) w pasmie Ropicy[1], w granicach administracyjnych Morawki (Morávka).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Obiekt powstał w pobliżu miejsca, w którym do 1918 roku znajdowało się spalone schronisko PTT „Beskid”[2][3]. Teren ten został zakupiony przez ostrawski oddział Klubu Czeskich Turystów. W okresie od 25 maja do 5 października 1924 roku wybudowano niewielki drewniany budynek na kamiennej podmurówce według projektu architekta Jaro Čermáka z Mistku, projektanta pobliskiego schroniska na Praszywej[4]. Budynek kilkakrotnie przebudowywano[2], w tym w roku 1936, kiedy nadano mu uproszczoną formę alpejskiego szlaletu[5]. W latach 30. XX wieku obiekt nosił nazwę Bezručova chata na cześć Petra Bezruča[4][6]

Początkowo do dyspozycji turystów przeznaczono skromną salę restauracyjną oraz cztery pokoje z łącznie 14 miejscami noclegowymi na łóżkach[2]. Z czasem liczba oferowanych noclegów zwiększała się. Przytaczano, że schronisko posiadało także 15 miejsc awaryjnych[4] oraz że dysponowało 26 łóżkami w ośmiu izbach[6]. Po dobudowaniu dodatkowego domku przeznaczonego na noclegi zbiorowe liczba miejsc noclegowych wzrosła do 54[4][6].

Po zajęciu Zaolzia schronisko początkowo zajęte było przez wojsko. W marcu 1939 r. oddano je w zarząd trzynieckiego koła Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Cieszynie. Ustępujący czeski najemca ogołocił je z wyposażenia, wobec czego w przeddzień wybuchu II wojny światowej wymagało remontu i oferowało jedynie 20 miejsc noclegowych[6][7].

Po zakończeniu działań zbrojnych do 1950 roku budynek był własnością Klubu Czechosłowackich Turystów. Następnie znajdował się w gestii państwowego przedsiębiorstwa Restaurace a jídelny, a później także zakładów pracy (kopalni Ostravsko-karvinské doly oraz fabryki Kancelářské stroje z Brna). Ostatnie przedsiębiorstwo wzniosło przy chacie niedostosowaną stylem przybudówkę, jednak sam obiekt został znacznie zaniedbany[8]. Przez ten okres chata była niedostępna dla turystów. Od końca XX wieku do 2008 roku obiekt miał licznych gospodarzy, którzy udostępniali go dla ruchu turystycznego. Ostatecznie został zamknięty w 2008 roku, a nowy właściciel rozpoczął jego remont[9].

Warunki[edytuj | edytuj kod]

Aktualnie obiekt posiada 22 miejsca noclegowe, jednak jest do wynajęcia wyłącznie w całości i nie świadczy indywidualnych usług noclegowych[9]. Poza sezonem zimowym w budynku funkcjonuje bufet, otwarty w weekendy (sobota–niedziela)[10].

Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. mapy.cz
  2. a b c Ryszard Bogdziewicz, Schroniska karpackie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874–1945, wyd. I, Lublin: Drukarnia i Wydawnictwo Akademickie WSSP im. Wincentego Pola, 2012, s. 138, ISBN 978-83-60594-24-7, OCLC 956614813 (pol.).
  3. Piegzová 2000 ↓, s. 28–29.
  4. a b c d Piegzová 2000 ↓, s. 29.
  5. Piegzová 2000 ↓, s. 30.
  6. a b c d Mieczysław Orłowicz, Wrażenia z Beskidów Jabłonkowskich (2), Kazimierz Saysse-Tobiczyk, Adam Zieliński (red.), „Jedziemy” (20), Wydawnictwo Ligi Popierania Turystyki, 4 czerwca 1939, s. 7 (pol.).
  7. Julian Żukowski, Polskie schroniska turystyczne w zachodniej części Beskidów śląskich, Kazimierz Pawlewski (red.), „Wiadomości Ziem Górskich” (7), Związek Ziem Górskich, 1 lipca 1939, s. 19 (pol.).
  8. Piegzová 2000 ↓, s. 30–31.
  9. a b Historie [online], Residence Ropička [dostęp 2024-05-09] [zarchiwizowane z adresu 2023-09-23] (cz.).
  10. Aktuality [online], Rezidence Ropička [dostęp 2024-05-09] [zarchiwizowane z adresu 2024-04-15] (cz.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]