Horská chata Gírová
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
790 m n.p.m. |
| Data otwarcia |
16 października 1932 |
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°31′46,596″N 18°48′01,544″E/49,529610 18,800429
| |
| Strona internetowa | |
Chata Gírová – górskie schronisko turystyczne w Czechach położone na wysokości 790 m n.p.m. pod szczytem Girowej na terenie Międzygórza Jabłonkowsko-Koniakowskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Obiekt został wybudowany przez oddziału Klubu Czechosłowackich Turystów (KČST) z Karwiny według projektu Václava Kadleca[1][2][3]. Po uzyskaniu w 1931 roku szeregu pozwoleń prace rozpoczęto wiosną 1932 roku. Kamień węgielny wmurowano 17 czerwca, choć wówczas zasadnicza część budynku już stała[3]. Otwarcie dla ruchu turystycznego nastąpiło bądź to 9 lipca[4], bądź też 16 października 1932[5]. Pierwotnie schronisko nosiło nazwę „Dorazilova chata” na cześć dr. Leopolda Dorazila – budowniczego schroniska[1][5].
Po zajęciu Zaolzia przez Polskę w 1938 r. do września 1939 r. obiektem zarządzało Polskie Towarzystwo Tatrzańskie (Koło w Karwinie Oddziału w Cieszynie)[4][6]. Gospodarzem został wówczas Franciszek Schulhauser wraz z żoną Stefanią, którzy prowadzili schronisko aż do roku 1967[3]. W 1939 roku oferowało 40 miejsc noclegowych[7]. W latach II wojny światowej znajdowało się w gestii niemieckiej organizacji Beskidenverein[3], a pod koniec działań zbrojnych zostało zajęte przez Wehrmacht[3]. Bezpośrednio po zakończeniu wojny budynek wrócił w ręce KČST, jednak Klub został zlikwidowany 1948 roku, a jego majątek zncjonalizowano. Następnie obiekt stanowił własność szeregu podmiotów: kopalni z Karwiny, zakładów przemysłowych Elektromontážní závody Praha, przedsiębiorstw Potraviny Karviná, Vlet, przedsiębiorstwa państwowego Restaurace a jídelny, stowarzyszenia Sokol oraz Czechosłowackiego Związku Wychowania Fizycznego i Sportu (ČSTV). W tych latach dostęp do obiektu był ograniczony[3][5][8]. W 1966 podawano, że schronisko znajduje się w dobrym stanie technicznym. Odwiedzającym udostępniano wóczas dwa pokoje dwuosobowe oraz dwie sale wieloosobowe (łącznie 35 łóżek). Obiekt był zelektryfikowany i posiadał połączenie telefoniczne[2].
Po 1992 r. reaktywowany Oddział Klubu Czeskich Turystów z Karwiny, jako następca prawny po dawnym KČST, podjął na drodze sądowej działania zmierzające do odzyskania obiektu[8]. Od 1993 r. schronisko stało się ponownie dostępne dla ruchu turystycznego, dysponując noclegami, wyżywieniem i bufetem dla odwiedzających[3][5]. W 1996 r. jego prowadzenie objęli Jana i Antonín Sikorowie, zaś w 2022 obiekt nabyła rodzina Malyjurków[3].
W 2012 schronisko obchodziło 80-lecie swojego istnienia[1].
Warunki pobytu[edytuj | edytuj kod]
Schronisko oferuje 51 miejsc noclegowych w pokojach 2-, 3-, 4- i 6-osobowych (25 w budynku głównym, 26 w obiekcie sąsiednim). Prowadzi również wyżywienie (jadalnia na 25 miejsc).
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Mosty koło Jabłonkowa – Horská chata Studeničné – Chata Gírová – Komorowski Groń – Bukowiec
Barzyny – Chata Gírová – Jabłonków[9]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Břetislav Boháč, Turisté se setkali na Girové, aby oslavili 80 let od vzniku zdejší chaty, www.novinky.cz, 1 października 2012 [zarchiwizowane 2012-10-03] (cz.).
- ↑ a b Jaroslav Bražina, Navštivte beskydské chaty : Velký Polom - Ropička - Kozubová - Gírová - Čantorie - Ostrý, „Těšínsko”, 9 (3), Czeski Cieszyn: Vlastivědný ústav okresu Karviná, 1966, s. 42 (cz.).
- ↑ a b c d e f g h Historie Chaty Gírová [online], Chata Girová [dostęp 2024-05-11] [zarchiwizowane z adresu 2024-05-11] (cz.).
- ↑ a b Ryszard Bogdziewicz, Schroniska karpackie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874–1945, wyd. I, Lublin: Drukarnia i Wydawnictwo Akademickie WSSP im. Wincentego Pola, 2012, s. 139, ISBN 978-83-60594-24-7, OCLC 956614813 (pol.).
- ↑ a b c d Jan Sládek, Tentokrát na východ, „Turista” (4/2012), Klub Czeskich Turystów, 2 maja 2012, s. 57–59, ISSN 0139-5467 (cz.).
- ↑ Mirosław Barański, Beskid Śląski. Przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2019, s. 271, ISBN 978-83-8122-015-6.
- ↑ Julian Żukowski, Polskie schroniska turystyczne w zachodniej części Beskidów śląskich, Kazimierz Pawlewski (red.), „Wiadomości Ziem Górskich” (7), Związek Ziem Górskich, 1 lipca 1939, s. 19 (pol.).
- ↑ a b Piotr Nowicki, Beskid Śląsko-Morawski. Przewodnik turystyczny, seria „Góry za miedzą”, Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1979, s. 258–259, ISBN 83-7005-387-4.
- ↑ Beskid Śląski – Mapa online. www.beskidslaski.pl, 2012. [dostęp 2018-08-24]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mirosław Barański: Beskid Śląski. Przewodnik (wersja online), s. 273. books.google.pl. [dostęp 2018-08-24]. (pol.).