Przejdź do zawartości

Lampart jawajski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lampart jawajski
Panthera pardus melas[1]
(Cuvier, 1809)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Rodzina

kotowate

Rodzaj

lampart

Gatunek

lampart plamisty

Podgatunek

lampart jawajski

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania
występowanie lamparta jawajskiego

Lampart jawajski (Panthera pardus melas) – podgatunek lamparta plamistego, ssaka z rodziny kotowatych (Felidae), występujący wyłącznie na indonezyjskiej wyspie Jawa.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Badania morfologiczne wskazują, że lampart jawajski różni się czaszkowo od innych azjatyckich podgatunków lamparta plamistego i jest odrębnym taksonem, który oddzielił się od innych podgatunków lamparta azjatyckiego w środkowym plejstocenie około 800 tys. lat temu. Wówczas mógł migrować na Jawę z Azji Południowej przez most lądowy omijający Sumatrę i Borneo[3].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Lampart jawajski był początkowo opisywany jako czarna pantera z ciemnymi czarnymi plamami i srebrnoszarymi oczami[4]. Ma albo normalną, cętkowaną sierść z rozetami albo fenotyp recesywny, co skutkuje czarną sierścią[5].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Lampart jawajski przy wodopoju.

Lampart jawajski występuje wyłącznie na indonezyjskiej wyspie Jawa. Wiadomo, że zamieszkuje parki narodowe Gunung Halimun, Ujung Kulon, Gunung Gede Pangrango, Ceremai, Merbabu, Merapi, Bromo Tengger Semeru, Meru Betiri, Gór Ijen, Baluran i Alas Purwo[6]. Zamieszkuje wzniesienia od poziomu morza do 2540 metrów od gęstych wilgotnych lasów równikowych po suche lasy liściaste. Poza obszarami chronionymi notowano go w lasach wtórnych, rolnictwie mieszanym i lasach produkcyjnych w latach 2008–2014[5].

Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]

Lampartowi jawajskiemu zagraża utrata siedlisk, wyczerpywanie się baz ofiar i kłusownictwo w wyniku wzrostu populacji ludzkiej i ekspansji rolnictwa[2]. Za główne zagrożenie dla lamparta jawajskiego uważa się również konflikt między miejscową ludnością a lampartami. Jawa straciła ponad 90% swojej naturalnej roślinności i jest jedną z najgęściej zaludnionych wysp na świecie. Lasy pierwotne pozostają jedynie w regionach górskich na wysokościach powyżej 1400 m (4593,18 ft)[6].

Lampart jawajski jest wymieniony w załączniku I CITES[2]. Podejmowane są wysiłki, aby odbudować populację i zapobiec jej wyginięciu. Przepisy łowieckie są ściśle egzekwowane. W 2005 roku Park Narodowy Gunung Halimun został powiększony trzykrotnie w stosunku do pierwotnego rozmiaru w celu ochrony lamparta jawajskiego, gibona srebrzystego i wojownika jawajskiego[7].

Myśliwy z upolowanym osobnikiem.
Mieszkańcy w Holenderskich Indiach Wschodnich z zabitym osobnikiem (1912)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Panthera pardus melas, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c Wibisono, H.; Wilianto, E.; Pinondang, I.; Rahman, D.A. & Chandradewi, D. (2021). "Panthera pardus ssp. melas". IUCN Red List of Threatened Species. 2021: e.T15962A50660931.
  3. Erik Meijaard. Biogeographic history of the Javan leopard Panthera pardus based on craniometric analysis. „Journal of Mammalogy”. 85 (2), s. 302–310, 2004. DOI: 10.1644/ber-010. 
  4. Georges Cuvier. Recherches sur les espėces vivantes de grands chats, pour servir de preuves et d'éclaircissement au chapitre sur les carnassiers fossils. „Annales du Muséum National d'Histoire Naturelle”. Tome XIV, s. 136–164, 1809. 
  5. a b Hariyo T. Wibisono, Hariyawan Agung, H.A. Wahyudi, Erwin Wilianto. Identifying priority conservation landscapes and actions for the Critically Endangered Javan leopard in Indonesia: Conserving the last large carnivore in Java Island. „PLOS ONE”. 13 (6), 2018. DOI: 10.1371/journal.pone.0198369. PMID: 29949588. PMCID: PMC6021038. Bibcode2018PLoSO..1398369W. 
  6. a b C. Santiapillai, W. S. Ramono. Status of the leopard (Panthera pardus) in Java, Indonesia. „Tiger Paper”. XIX (2), s. 1–5, 1992. [zarchiwizowane z adresu]. 
  7. Our projects [online], Wanicare Foundation, 21 grudnia 2019 [dostęp 2024-06-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-21] (ang.).