Petrel nowozelandzki

petrel nowozelandzki

Pterodroma cookii
G.R. Gray, 1843
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	rurkonose
Rodzina	burzykowate
Rodzaj	Pterodroma
Gatunek	petrel nowozelandzki
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
narażony na wyginięcie
Zasięg występowania

Petrel nowozelandzki (Pterodroma cookii) – gatunek średniej wielkości ptaka oceanicznego z rodziny burzykowatych (Procellariidae).

Występowanie

Gatunek ten występuje w Nowej Zelandii na wyspach Little Barrier, Great Barrier oraz Codfish. Po sezonie lęgowym migruje w kierunku wybrzeży Ameryki Północnej oraz Południowej. Szacuje się, że jego populacja wynosi około 670 tys. osobników i stopniowo się zwiększa.

Charakterystyka

Morfologia

Ptak osiąga długość 28 cm oraz masę ciała około 180 g. Jego grzbiet jest zwykle szary, a pióra od strony brzucha białe. Ma wąskie skrzydła oraz spiczasty ogon. Jego dziób jest czarny i mierzy około 3 cm. Ma szaroniebieskie nogi.

Dieta

Jest drapieżnikiem. Żywi się głównie kałamarnicami. Poluje również na małe ryby i skorupiaki. Petrele nowozelandzkie polują głównie na powierzchni oceanu, jednak mogą nurkować na głębokość nawet 20 metrów.

Rozmnażanie

Sezon lęgowy petreli nowozelandzkich trwa od września do kwietnia, natomiast jaja są składane od października do grudnia. Samica znosi zwykle jedno jajo, które ma 52 mm długości i 38 mm szerokości i jest białe. Oboje rodziców wysiaduje jajo przez około 50 dni. Młode są karmione co 3 dni i dostają około 37 gramów pożywienia. Młode stają się samodzielne po około 88 dniach.