Wice-admirał Zacharjin
 „Wice-admirał Zacharjin” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
Akwamarin |
| Projekt | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1994 |
| Wodowanie |
26 maja 2006 |
Zamówiony dla  Marynarka Wojenna Wietnamu
| |
 MW Federacji Rosyjskiej
| |
| Nazwa |
Wice-admirał Zacharjin |
| Wejście do służby |
17 stycznia 2009 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
791 t standardowa |
| Długość |
61 m |
| Szerokość |
10,2 m |
| Zanurzenie |
2,9 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 5000 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
17 węzłów |
| Zasięg |
3000 Mm przy 12 w |
| Uzbrojenie | |
| • 1 armata plot. 30 mm AK-306 • 2 km 14,5 mm • wyrzutnie rakiet plot. Igła-1 • 8 min (możliwość) | |
| Załoga |
60 (6 oficerów) |
Wice-admirał Zacharjin (ros. Вице-адмирал Захарьин) − trałowiec morski Marynarki Wojennej Rosji, jedyny okręt projektu 02668 (Agat), stanowiącego rozwinięcie trałowców projektu 266M (w kodzie NATO: Natya). Wszedł do służby w 2009 roku, służy we Flocie Czarnomorskiej. Nosi numer burtowy 908.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręt wywodzi się z licznej serii radzieckich trałowców morskich projektu 266M (typu Akwamarin, w kodzie NATO: Natya), budowanej od lat 70. XX wieku[1]. Trałowce tego typu stanowiły podstawowy typ morskich trałowców pod koniec istnienia ZSRR i przeznaczone były do poszukiwania i niszczenia min w dalszej i bliższej strefie morskiej, osłony konwojów i operacji desantowych oraz służby patrolowej[2]. Jego budowę rozpoczęto w 1994 roku jako okrętu zmodyfikowanego eksportowego tropikalnego projektu 266ME (ros. 266МЭ) na zamówienie marynarki Wietnamu, lecz w międzyczasie zamawiający zrezygnował z niego[3]. Trzy wcześniej budowane dla Wietnamu okręty proj. 266ME zostały wcielone do marynarki Rosji jedynie w nieznacznie zmodyfikowanej postaci[3]. Po długim okresie oczekiwania, zdecydowano ukończyć okręt dla marynarki Rosji według zmodernizowanego projektu, oznaczonego jako 02668, i prace podjęto w 2000 roku[4]. Projekt ten został oznaczony kodem Agat[5]. Projekt opracowało biuro konstrukcyjne Ałmaz[4]. Z uwagi na najnowsze dostępne wyposażenie, opisywany był jako trałowiec „V pokolenia”[6]. Był on jedynym okrętem tego projektu[7].
Trałowiec zbudowany został w Stoczni Średnio-Newskiej (Sriednie-Niewskij Sudostroitielnyj Zawod) w Petersburgu pod numerem budowy 879[8]. Okręt wodowano po 12 latach od rozpoczęcia budowy 26 maja 2006 roku[9][a]. Otrzymał imię „Wice-admirał Zacharjin”, na cześć wiceadmirała Władimira Zacharjina[4]. Latem 2008 roku okręt przeszedł drogami śródlądowymi na Morze Czarne, do Noworosyjska, gdzie ukończył państwowe próby odbiorcze[4].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Jedyny okręt projektu 02268 zbudowany został na kadłubie tożsamym z trałowcami projektu 266M i ma takie same wymiary, konstrukcję, napęd i ogólną architekturę, natomiast różni się szczegółami, uzbrojeniem i wyposażeniem. Najbardziej widoczne różnice to dodane nadburcie na dziobie, obudowany maszt o prostokątnym przekroju zamiast kratownicowego, oraz rezygnacja z rufowego stanowiska działka[10].
Wyporność standardowa wynosi 791 ton, a pełna 852 tony[2]. Długość wynosi 61 m, szerokość 10,2 m, a średnie zanurzenie 2,9 m[11][2]. Załogę stanowi 60 ludzi, w tym 6 oficerów[2].
Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne M-503M o mocy łącznej 5000 KM, napędzające dwie śruby[11][2]. Prędkość maksymalna wynosi 17 węzłów[2]. Zasięg przy prędkości ekonomicznej 12 w wynosi 3000 mil morskich[2].
Uzbrojenie obronne stanowi jedna rotacyjna sześciolufowa armata przeciwlotnicza kalibru 30 mm AK-306 w wieży na dziobie[2]. Ponadto uzupełniają ją dwa karabiny maszynowe kalibru 14,5 mm na podstawach MTPU-1[2][4]. Zamontowane zostały na rufie, na końcu wydłużonego pokładu dziobowego[12]. Obronę przeciwlotniczą dopełnia wyrzutnia samonaprowadzających się na podczerwień pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu Igła-1[2]. Okręt może również stawiać miny (bazowy projekt 266M mógł zabierać 8 min UDM)[2][13].
Okręt został wyposażony w komplet trałów do niszczenia różnych rodzajów min, w tym trał kontaktowy BKT, trał elektromagnetyczny TEM-4, trał akustyczny AT-3, ładunki wydłużone SzE-1 lub SzE-3[4]. Posiada również stacje hydrolokacyjne do wykrywania min, lecz brak jest informacji o konkretnych modelach, poza systemem wykrywania min Liwadija[2]. „Wice-admirał Zacharjin” został ponadto wyposażony w nowy zautomatyzowany system dowodzenia działaniami przeciwminowymi Dijez-E[4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Wice-admirał Zacharjin” wszedł do służby w rosyjskiej Flocie Czarnomorskiej i podniósł po raz pierwszy banderę 17 stycznia 2009 roku w Noworosyjsku[6]. Otrzymał stały numer burtowy 908[2]. Wszedł w skład 184 Brygady Okrętów Ochrony Rejonu Wodnego bazy w Noworosyjsku[4].
5 kwietnia 2017 roku „Wice-admirał Zacharjin” ćwiczył manewrowanie z okrętami tureckimi[14]. Trałowiec wypełniał kilkakrotnie zadania w składzie stałego zespołu rosyjskich okrętów na Morzu Śródziemnym u wybrzeży Syrii, w tym: od lutego do maja 2018 roku[15], od kwietnia do lipca 2019 roku (zastępując „Iwana Gołubca”)[16], od czerwca do września 2020 roku[17].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 99 podaje, sprzecznie z większością publikacji, rok wodowania 26 maja 2007 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 87-99.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Car′kow 2018 ↓, s. 28
- ↑ a b Apalkow 2007 ↓, s. 93, 99.
- ↑ a b c d e f g h Морской тральщик "Вице-адмирал Захарьин" [online], KCHF.RU [dostęp 2024-05-21] (ros.).
- ↑ "Вице-адмирал Захарьин". mil.press.flot. [dostęp 2024-05-22]. (ros.).
- ↑ a b Andriej Taraman, В Новороссийской ВМБ новый корабль [online], Flot3000, 19 stycznia 2009 [dostęp 2024-05-21] (ros.).
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 96-99.
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 99.
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 711.
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 89-94, 98 (rysunki).
- ↑ a b Apalkow 2007 ↓, s. 87.
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 98 (rysunek).
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 88.
- ↑ В Черном море прошло совместное учение с кораблями ЧФ России и ВМС Турции. Ministerstwo Obrony Rosji, 5 kwietnia 2017. [dostęp 2024-05-22]. (ros.).
- ↑ Морской тральщик Черноморского флота «Вице-адмирал Захарьин» вошёл в состав постоянного соединения ВМФ в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 24 lutego 2018. [dostęp 2024-05-22]. (ros.).; Морской тральщик Черноморского флота «Вице-адмирал Захарьин» завершил выполнение задач в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 29 maja 2018. [dostęp 2024-05-22]. (ros.).
- ↑ Тральщик «Вице-адмирал Захарьин» Черноморского флота начал прохождение черноморских проливов. Ministerstwo Obrony Rosji, 6 kwietnia 2019. [dostęp 2022-10-31]. (ros.).; Морской тральщик Черноморского флота «Вице-адмирал Захарьин» завершил выполнение задач в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 22 lipca 2019. [dostęp 2024-05-22]. (ros.).
- ↑ Морской тральщик Черноморского флота «Вице-адмирал Захарьин» отработал противоминные действия в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 6 sierpnia 2020. [dostęp 2024-05-22]. (ros.).; Морской тральщик «Вице-адмирал Захарьин» Черноморского флота вернулся в Новороссийск после выполнения задач в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 4 września 2020. [dostęp 2024-05-22]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Sprawocznik. Tom IV. Diesantnyje i minno-tralnyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2007. ISBN 978-5-8172-0135-2. (ros.).
- A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2018 g.. 2018, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 1(220)/2018. (ros.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
- Морской тральщик "Вице-адмирал Захарьин" [online], KCHF.RU [dostęp 2024-05-21] (ros.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Морской тральщик "Вице-адмирал Захарьин" [online] (ros.). – strona o okręcie z galerią zdjęć