1 Batalion Strzelców Karpackich
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1940, Syria |
| Rozformowanie |
1947, Wielka Brytania |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Stanisław Kopeć |
| Ostatni |
mjr dypl. Adam Chrapkiewicz |
| Działania zbrojne | |
| kampania libijska 1941-1942 kampania włoska 1944-1945 | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
Wojska Lądowe |
| Rodzaj wojsk |
Piechota |
| Podległość | |
1 Batalion Strzelców Karpackich (1 bsk) – pododdział piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Batalion został sformowany latem 1940 roku w obozie wojskowym Homs, w Syrii, w składzie Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich.
W maju 1942 roku, w Palestynie, został włączony w skład 1 Brygady Strzelców Karpackich. W kampanii włoskiej 1944-1945, walczył między innymi pod Monte Cassino, Ankoną i Bolonią.
Po wojnie batalion, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, pełnił między innymi służbę wartowniczą. W lutym 1946 strzegł obozów jeńców niemieckich w rejonie Pesaro[1].
W 1946 roku został przetransportowany do Wielkiej Brytanii i tam w następnym roku rozformowany.
Żołnierze batalionu[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy batalionu
- mjr / ppłk Stanisław Kopeć
- mjr/ppłk Bolesław Raczkowski (3 V 1942 - VI 1944)
- mjr / ppłk dypl. Zenon Starkiewicz (9 VI 1944 - 25 V 1945)[2]
- mjr dypl. Adam Alojzy Chrapkiewicz (26 V 1945 - 1947)[2]
- Zastępcy dowódcy batalionu
- Oficerowie
- kpt. Józef Kromkay († 12 V 1944 Mont Cassino)
- Podoficerowie
- st.sierż. / ppor. Adolf Bartoszewski,
- Majer Bogdański.
Odznaka batalionu[edytuj | edytuj kod]
Odznaka specjalna: wykonana z białego metalu, oksydowana. Posiada formę szarotki, a nakładana była na granatowe patki z żółtą wypustką. Na łodydze cyfra 1 .
Odznakę noszono na kołnierzach i na beretach, w odległości 5 cm po lewej stronie, ukośnie łodygą w stronę orzełka[5]. Wykonywała ją firma: F. M. Lorioli, Milana - Roma.
Marsze i walki[edytuj | edytuj kod]
|
|
|
|
|
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 144.
- ↑ a b c Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 74.
- ↑ Panecki (red.) 1994 ↓, s. 235.
- ↑ Wawer 1994 ↓, s. 44.
- ↑ Partyka 1997 ↓, s. 71.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
- Harvey Sarner: Zdobywcy Monte Cassino: generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
- Tadeusz Panecki (red.): 2 Korpus Polski w bitwie o Monte Cassino z perspektywy półwiecza. Warszawa: 1994. ISBN 83-11-08291-X.
- Zbigniew Wawer: 3 Dywizja Strzelców Karpackich w kampanii włoskiej 1944-1945. Białystok: 1994. ISBN 83-86232-40-4.