6 Pułk Ułanów Kaniowskich
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Tradycje | |
Święto | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
ppłk Stefan Grabowski |
Ostatni |
płk Stefan Liszko |
Działania zbrojne | |
wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Butowcami (2 VII 1920) bitwa pod Zasławiem (23 IX 1920) bój pod Ozorkowem (11–12 IX 1939) bój pod Górkami (17 IX 1939) bój pod Sierakowem i Laskami (19 IX 1939) | |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
6 Pułk Ułanów Kaniowskich (6 puł.) – oddział kawalerii Wojska Polskiego II RP.
6 pułk ułanów nawiązywał do tradycji 6 pułku ułanów II Korpusu Polskiego i pułku kawalerii przy 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego; brał udział w szarży pod Jazłowcem. Jego pokojowym garnizonem był Stanisławów.
Formowanie i walki pułku[edytuj | edytuj kod]
Pułk powstał w 1917 w ramach II Korpusu Polskiego w Rosji. Przestał istnieć 12 maja 1918 po bitwie z Niemcami pod Kaniowem.
18 listopada 1918 generał Bolesław Roja polecił rotmistrzowi Ryszardowi Gieszkowskiemu-Wolff-Plottegg zorganizować pułk ułanów Ziemi Rzeszowskiej w Rzeszowie (1 i 2 szwadron) i w Jarosławiu (3 szwadron). Na stanowisko dowódcy 3 szwadronu został wyznaczony rotmistrz Stanisław Riess de Riesenhorst. Pułk miał być organizowany na bazie c. i k. pułków ułanów nr 3 i 6[2].
Pułk został ponownie sformowany w grudniu 1918. Powstał z połączenia 6 pułku ułanów Jazdy Lwowskiej z 6 pułkiem ułanów zorganizowanym w Odessie.
Pułk nawiązywał do tradycji 6 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i 6 pułku ułanów Dzieci Warszawskich walczącego w wojnie z Rosją w 1831.
Pułk brał udział w wojnie z bolszewikami walcząc pod Michnowem, Zasławcem, Nowo Konstantynowem, Kumanowicami i Łysą Górą.
Obsada personalna pułku w 1920[3] | |
---|---|
Stanowisko | Stopień, imię i nazwisko |
Dowódca pułku | mjr/ppłk Stefan Cieński |
ppłk Stefan Grabowski | |
Adiutant pułku | ppor. Jerzy Kwiatkowski |
Lekarz | por. lek. Ozjasz Feig |
Lekarz wet. | rtm. lek. wet. Jan Zawidzki |
Lekarz wet. | por. podlek./lek. wet. Antoni Piskozub |
Dowódca I dywizjonu | rtm. Gustaw Zawadzki |
ppłk Stanisław Pomiankowski | |
mjr Stanisław Mueller | |
Dowódca II dywizjonu | rtm./ppłk Stanisław Pomiankowski |
mjr Roman Safar | |
Dowódca 1 szwadronu | por. Marian Kołaczkowski (ranny 20 VII) |
por. Jerzy Kwiatkowski (ranny 24 VII) | |
rtm. Eugeniusz Kownacki | |
Dowódca 2 szwadronu | rtm. Witold Cieśliński |
Dowódca plutonu | ppor. Adam Heydil |
Dowódca plutonu | ppor. Józef Hohendorff |
Dowódca plutonu | ppor. Witold Vogtman |
Dowódca 3 szwadronu | por./rtm. Henryk Adamkiewicz |
rtm. Kazimierz Grocholski | |
wz por. Wacław Pasterczyk | |
wz ppor. Adam Gołębski | |
Dowódca 1 plutonu | ppor. Witold Sulimirski († 23 IX) |
Dowódca plutonu | pchor. Edward Rozwadowski |
Oficer szwadronu | por. Harliczek |
Oficer szwadronu | ppor. Antoni Łączyński |
Oficer szwadronu | pchor. Aleksander Swieykowski |
Dowódca 4 szwadronu | rtm. Eryk Pfann |
Dowódca plutonu | ppor. Stanisław Cieński |
Dowódca szwadronu km | rtm. Oskar Statkiewicz |
Dowódca plutonu | ppor. Edmund Krzyżanowski |
Dowódca plutonu | ppor. Zbigniew Turski |
Dowódca plutonu | ppor. Franciszek Heydil |
Oficer pułku | rtm. Kazimierz Suski |
Oficer pułku | rtm. Otton Weldon |
Oficer pułku | por. Jan Czecza |
Oficer pułku | ppor./por. Bohdan Jakubowski († 14IV) |
Oficer pułku | ppor. Teodor Kotowicz |
Oficer pułku | ppor. Paciorkowski |
Oficer pułku | ppor. Karol Rudnicki |
Oficer pułku | ppor. Józef Rybka |
Oficer pułku | ppor. Andrzej Sapieha |
Oficer pułku | ppor. Tadeusz Wiśniewski |
Mapy walk pułku[edytuj | edytuj kod]
-
w składzie II KP
Kawalerowie Virtuti Militari[edytuj | edytuj kod]
- Osobny artykuł:
Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari za wojnę 1918-1920[4] | ||
---|---|---|
rtm. Henryk Adamkiewicz | plut. Stanisław Berowski | ułan Stanisław Bronikowski |
rtm. Witold Cieśliński | plut. Kasper Dubaj | ułan Franciszek Gnyp |
rtm. Kazimierz Grocholski | plut. Maksymilian Klimczuk | rtm. Marian Kołaczkowski |
ułan Jakub Kowalski | ułan Kazimierz Kubicz | ułan Józef Mazurkiewicz |
plut. Paweł Mech | kpr. Jan Młynarczyk | ułan Andrzej Pomarański |
ś.p. por. Franciszek Sawicki | st. ułan Henryk Sikorski | ś.p. plut. Zygmunt Spiegel |
ś.p. por. Witold Sulimirski nr 904 | wachm. Karol Śliwiński nr 3493 | por. Aleksander Świeykowski nr 3492 |
plut. Ludwik Tworek nr 3497 | kpr. Franciszek Wąchała nr 3511 | kpr. Józef Wnuk nr 3498 |
Pułk w okresie pokoju[edytuj | edytuj kod]
26 stycznia 1921 roku pułk pomaszerował do rejonu Ożydowa, gdzie pozostawał w odwodzie 6 Armii. 14 maja 1921 roku pułk odjechał transportem kolejowym do Stanisławowa. Do czasu zakończenia remontu koszar pododdziały pułku stacjonowały w okolicznych wsiach[5].
Do 1939 roku pułk stacjonował w garnizonie Stanisławów. Swoje święto obchodził 11 maja w rocznicę szarży pod Kaniowem w 1918 roku.
Pułk w planie mobilizacyjnym „S” [6] | ||
---|---|---|
Nazwa pododdziału | Miejsce mobilizacji | Termin |
dowódca pułku z drużyną | Stanisławów | alarm |
pluton łączności | ||
1÷4 szwadrony | ||
szwadron karabinów maszynowych | ||
szwadron pionierów nr 108 | ||
szwadron kawalerii nr 41 | 7 | |
pluton ckm nr 41 | 7 | |
Kwatera Główna nr 106 (I eszelon) | alarm | |
Kwatera Głowna nr 106 (II eszelon) | 4 | |
poczta polowa nr 44 | 4 | |
Sąd polowy nr 106 | 4 | |
uzupełnienie do czasu „W” | 5 | |
kolumna taborowa nr 674 | 6 | |
kolumna taborowa nr 663 | 8 | |
kolumna taborowa nr 681 | 12 | |
kolumna taborowa nr 664 | 8 | |
uzupełnienie dla szwadronu pionierów nr 108 | 5 | |
szwadron marszowy 1/6 puł. | 18 | |
pluton marszowy nr 1/41 | 30 | |
szwadron zapasowy | alarm-15 | |
PKU Buczacz | Buczacz | 2 |
pluton marszowy szw. pionierów nr 1/108 |
Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939[7][b] | |
---|---|
Stanowisko | Stopień, imię i nazwisko |
dowódca pułku | płk Stefan Juliusz Marian Liszko |
I zastępca dowódcy | ppłk Włodzimierz Gilewski |
adiutant | p.o. chor. Tadeusz Antoni Brablec |
naczelny lekarz medycyny | kpt. dr Franciszek Jakóbczak |
starszy lekarz weterynarii | mjr Antoni Piskozub |
II zastępca dowódcy (kwatermistrz) | mjr Zenon Jan Słowiński |
oficer mobilizacyjny | mjr Władysław Letyński |
zastępca oficera mobilizacyjnego | rtm. adm. (kaw.) Stanisław Stankiewicz |
oficer administracyjno-materiałowy | rtm. Jan Jarosław Nowakowski |
oficer gospodarczy | kpt. int Jan I Ostrowski |
oficer żywnościowy | por. Gustaw Goltz |
dowódca plutonu łączności | por. Stanisław Kaczorowski |
dowódca plutonu kolarzy | vacat |
dowódca plutonu ppanc. | por. Feliks Szymański |
dowódca 1 szwadronu | por. Alfons Stanisław Rogowski |
dowódca plutonu | ppor. Stanisław Bentkowski |
dowódca plutonu | chor. Mikołaj Stanisław Buczak |
dowódca 2 szwadronu | p.o. por. Wacław Jankowski |
dowódca plutonu | ppor. Tadeusz Antoni Czesław Dietrich |
dowódca 3 szwadronu | rtm. dypl. Andrzej Hlawaty |
dowódca plutonu | por. Zbigniew Jan Bojanowski |
dowódca plutonu | por. Leopold Cyryl Hrycek |
dowódca 4 szwadronu | rtm. Stefan Kajderowicz |
dowódca plutonu | por. Ernest Henryk Muller |
dowódca plutonu | ppor. Zdzisław Bronisław Ekkert |
dowódca szwadronu km | rtm. Władysław I Domiszewski |
dowódca plutonu | por. Lucjan Marchewka |
dowódca plutonu | ppor. Zbigniew Dziekoński |
dowódca szwadronu zapasowego | rtm. Władysław Trzecieski |
zastępca dowódcy | vacat |
na kursie | rtm. Józef Staniszewki |
na kursie | por. Eugeniusz Niemirowski |
Szkoła podoficerska ckm Podolskiej BK | |
komendant szkoły | rtm. Czesław Pomorski |
Walki pułku w 1939[edytuj | edytuj kod]
W trakcie mobilizacji powszechnej zmobilizował również Ośrodek Zapasowy Podolskiej Brygady Kawalerii.
W kampanii wrześniowej 1939 pułk walczył w składzie Podolskiej BK pod Uniejowem, Jankowem, Starym Polesiem, Sierakowem, Laskami i Wólką Węglową oraz brał udział w obronie Warszawy.
Będąc w składzie Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Grzmota-Skotnickiego późnym wieczorem 9 września wyruszył do natarcia na Uniejów. Trudności z łącznością spowodowały, że dopiero przed północą przekroczył most na Nerze w Dąbiu, a o 1.00 dotarł na wysokość kolonii Orzeszków. Tu dowódca pułku zdecydował się na klasyczne natarcie. 3 szwadron rtm. Stanisława Hellera miał nacierać wzdłuż drogi Dąbie–Uniejów, a 2 szwadron rtm. Józefa Staniszewskiego wzdłuż Warty przez Kościelnicę. Pozostałe szwadrony miały wykonać manewr obejścia[9][10].
Posuwający się na prawym skrzydle 2 szwadron rtm. Józefa Staniszewskiego nie spotkał się początkowo z większym oporem i po spędzeniu z północnego skraju Kościelnicy placówki niemieckiej, dotarł do pierwszych zabudowań Uniejowa[9]. Natarcie 3 szwadronu zaległo po wyjściu z lasu pod silnym ogniem ckm prowadzonym z cmentarza panującego nad otwartym terenem otaczającym Uniejów od północy. Reagując na zmieniającą się sytuację, dowódca pułku wprowadził do walki 1 szwadron i nakazał przejść przez Brzeziny do Felicjanowa i uderzyć na Uniejów od północnego wschodu. Dzięki skutecznemu wsparciu artylerii natarcie 3. i 1 szwadronu zakończyło się sukcesem i ułani weszli do miasta od wschodu. Chwilę później 2 szwadron dotarł do mostu i odciął Niemcom odwrót na zachodni brzeg Warty. Niemcy, pozostawiając wielu zabitych, rannych i dużo sprzętu, wycofali się bezładnie na południe, a część na zachód, wpław przez Wartę[9] . Oczyszczanie miasta nie niedobitków trwało do 8.00 10 września. Wtedy to dowódca 6 pułku płk Stefan Liszko przystąpił do organizowania obrony na linii Warty oraz wzdłuż południowego skraju miasta. W rejon obrony przyjechał też 62 dywizjon pancerny por. Włodzimierz Sieniuta[11].
Jeszcze przed południem dowództwo GO Kawalerii przeniosło się do Wartkowic. Gen. Grzmot-Skotnicki około 10.00 nakazał dowódcy 6 pułku ułanów pozostawić do osłony Uniejowa jeden ze szwadronów, a z resztą sił przejść do Wartkowic. W południe, w trakcie przygotowania szwadronów do marszu, pod Uniejów podszedł od strony Popowa niemiecki 350 pułk piechoty, a artyleria nieprzyjaciela rozpoczęła ostrzeliwanie polskich stanowisk obronnych. Dowódca pułku poprosił dowódcę GO o zmianę rozkazu i zgodę na obronę Uniejowa siłami całego 6 pułku. Zgody takiej nie uzyskał i około 16.00 wyszło z miasta w kierunku Wartkowic gros sił 6 puł. Wykorzystał to nieprzyjaciel i bez większego wysiłku wyparł na wschód pozostawiony w Uniejowie 2 szwadron rtm. Staniszewskiego[12][c].
- Osobny artykuł:
Struktura organizacyjna i obsada personalna we wrześniu 1939 | |
---|---|
Dowództwo | |
dowódca pułku | płk kaw. Stefan Liszko |
I adiutant i zastępca dowódcy | rtm. Czesław Pomorski |
II adiutant i oficer ordynansowy | chor. Tadeusz Brablec |
oficer informacyjny | rtm. Józef Staniszewski |
kwatermistrz | rtm. Jan Nowakowski |
oficer broni | por. inż. Bronisław Kirkor-Agopsowicz |
oficer żywnościowy | ppor. Aleksander Dzieduszycki |
naczelny lekarz | kpt. dr med. Bohdan Paszko |
lekarz weterynarii | ppor. lek. wet. Konarzewski |
kapelan | ks. Władysław Bury |
szef kancelarii pułku | st.wachm. Feliks Majewski |
1 szwadron | |
dowódca | por. Stanisław Alfred Rogowski |
dowódca I plutonu | ppor. Zdzisław Ekkert |
dowódca II plutonu | ppor. Zbigniew Paciorek |
dowódca III plutonu | ppor. Jan Pruchnicki |
lub ppor. Tadeusz Gliński | |
szef szwadronu | wachm. Zygmunt Kujawski |
2 szwadron | |
dowódca | rtm. Józef Staniszewski |
dowódca I plutonu | ppor. Stanisław Bentkowski |
dowódca II plutonu | ppor. Edmund Pawlicki |
dowódca III plutonu | ppor. Stanisław Świdziński |
szef szwadronu | st. wachm. Karol Śliwiński |
3 szwadron | |
dowódca | rtm. Stanisław Heller |
dowódca I plutonu | por. Leopold Hrycek |
dowódca II plutonu | ppor. Tadeusz Gliński |
dowódca III plutonu | ppor. Andrzej Wiśniewski |
szef szwadronu | st.wachm. Julian Fridel-Gryglewski |
4 szwadron | |
dowódca | rtm. Stefan Kajderowicz |
dowódca I plutonu | por. Ernest Müller |
dowódca II plutonu | por. Bohdan Bohosiewicz |
dowódca III plutonu | pchor. Jerzy Kostecki |
szef szwadronu | st.wachm. Józef Magda |
szwadron ckm | |
dowódca | rtm. Władysław Domiszewski |
dowódca I plutonu | por. Zbigniew Dziekoński |
dowódca II plutonu | ppor. Jerzy Łopuszański |
dowódca III plutonu | ppor. Alfred Roliński |
szef szwadronu | st.wachm. Stanisław Rogalski |
Kawalerowie Virtuti Militari[edytuj | edytuj kod]
- Osobny artykuł:
Żołnierze pułku odznaczeni Orderem Wojennym Virtuti Militari za kampanię wrześniową 1939 roku:
- Krzyżem Złotym - rtm. Kajderowicz Stefan
- Krzyżem Srebrnym - rotmistrzowie Stanisław Heller, rtm. Czesław Pomorski i rtm. Józef Staniszewski oraz podporucznicy Krzysztofowicz i Stanisław Rogowski
Symbole pułkowe[edytuj | edytuj kod]
- Sztandar
- Osobny artykuł:
5 maja 1924 prezydent RP zatwierdził sztandar 6 pułku ułanów[13].
We wrześniu 1924 w Stanisławowie minister spraw wojskowych gen. dyw. Władysław Sikorski wręczył pułkowi sztandar[14].
W sierpniu 2008 w czasie remontu grobu rodzinnego Jana Suzina na warszawskich Powązkach wydobyta została zalutowana łuska. 17 kwietnia 2009 roku w Muzeum Wojska Polskiego zalutowana łuska została otwarta, a w jej wnętrzu ujawniono sztandar pułku.
- Odznaka pamiątkowa
- Osobny artykuł:
13 grudnia 1921 generał porucznik Kazimierz Sosnkowski zezwolił na noszenie odznak pamiątkowych wyłącznie tych, które zostały zatwierdzone przez Ministra Spraw Wojskowych lub Naczelnego Wodza. Wśród tych odznak została wymieniona odznaka pamiątkowa 6 pułku ułanów[15].
Odznaka o wymiarach 52x52 mm ma kształt krzyża maltańskiego o ramionach emaliowanych w barwach niebieskich proporczyków pułkowych. Na poziomych ramionach krzyża, na białych paskach umieszczono niebieskie kąty. Na środek krzyża nałożony srebrny orzeł jagielloński z tarczą niebieską na piersiach, na której wpisano numer i inicjał „6 U”. Odznaka oficerska - trzyczęściowa, wykonana w srebrze, emaliowana. Wykonawcą odznaki był Jan Knedler z Warszawy[16].
- Barwa
- Osobny artykuł:
Proporczyk | Opis[17] |
---|---|
Proporczyk (niebieski[18]) błękitny[19] (błękit królewski) z białym pasem pośrodku | |
proporczyk dowództwa w 1939. | |
proporczyk 1 szwadronu w 1939. | |
proporczyk 2 szwadronu w 1939. | |
proporczyk 3 szwadronu w 1939. | |
proporczyk 4 szwadronu w 1939. | |
proporczyk 5 szwadronu ckm w 1939. | |
proporczyk plutonu łączności w 1939. | |
Inne | Opis |
na czapce rogatywce – otok błekitny[20] | |
Szasery ciemnogranatowe, lampasy błękitne, wypustka błękitna[21] | |
„Łapka” (do 1921[d]) – karmazynowa[e] |
Żurawiejki[edytuj | edytuj kod]
- Dumna mina, a łeb pusty
- to jest pułk ułanów szósty
- Zawsze wesół i beztroski
- To jest szósty pułk Kaniowski
- Nigdy trzeźwi, zawsze wlani
- To Kaniowscy są ułani
- Cienkie nogi a brzuch pusty
- To ułanów jest pułk szósty
- Dzielna mina, tęga głowa
- Ułani ze Stanisławowa
- Sławny mitaż pod Jazłowcem
- Zasłużyli te mirowce
Kaniowscy ułani[edytuj | edytuj kod]
- Z tym tematem związana jest kategoria:
- Dowódcy pułku
- ppłk Stefan Grabowski (17 XII 1917 - III 1918)
- mjr Włodzimierz Kownacki (1919)
- płk Zdzisław Kostecki (1919)
- ppłk Stefan Cieński (1919-1920)
- ppłk / płk Stefan Grabowski (1920 - 30 V 1924 → dowódca XI BK)
- ppłk kaw. Mieczysław Rożałowski (20 XI 1924[23] – I 1928[24] → rejonowy inspektor koni w Katowicach)
- ppłk dypl. kaw. Witold Radecki-Mikulicz (I 1928[24] - XII 1930 → wykładowca WSWoj.)
- ppłk / płk kaw. Stefan Liszko (28 I 1931 - IX 1939)
- Zastępcy dowódcy pułku (od 1938 roku - I zastępca dowódcy)
- ppłk kaw. Władysław Puchalski (1923)
- mjr kaw. Władysław II Müller (p.o. 1924)
- mjr kaw. Roman Kazimierz Węgłowski (V[25] – VIII 1926[26])
- mjr / ppłk kaw. Roman Józef Safar (VIII 1926[26] – 22 III 1929 → dowódca 21 puł[27])
- mjr / ppłk kaw. Stefan Liszko (23 VIII 1929 - 28 I 1931 → dowódca 6 puł)
- mjr kaw. Stefan Skarżyński (od 28 I 1931[28])
- ppłk kaw. Włodzimierz Gilewski (do VIII 1939 → zastępca dowódcy OZ Kaw. „Stanisławów”)
Żołnierze 6 pułku ułanów - ofiary zbrodni katyńskiej[edytuj | edytuj kod]
- Osobne artykuły:
Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego[29] oraz Muzeum Katyńskie[30][f][g].
Nazwisko i imię | stopień | zawód | miejsce pracy przed mobilizacją | zamordowany |
---|---|---|---|---|
Dobrowolski Kazimierz | podporucznik rezerwy | nauczyciel | kier. szkoły w Tuchli | ULK |
Głuszek Stanisław | podporucznik rezerwy | Katyń | ||
Heydel Franciszek[33] | rotmistrz rezerwy | wł. majątku Beremiany | Charków | |
Horodyski Ludwik | rotmistrz | ULK | ||
Niewiarowski Rudolf | podporucznik rezerwy | właściciel pensjonatu w Jaremczy | ULK |
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Na pamiątkę bitwy pod Kaniowem[1].
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[8].
- ↑ Nie wiedząc o ponownym zajęciu Uniejowa przez Niemców szef sztabu GO Kaw., ppłk dypl. Kazimierz Max, wydał dowódcom 86 baterii artylerii plot., kompanii plot. ckm oraz taboru bojowego Podolskiej BK rozkaz marszu przez Uniejów do Wartkowic. Czołowa 86 bateria uległa całkowitemu rozbiciu. Reszta kolumny zdołała zawrócić i wycofać się w stronę Dąbia. Tak więc Podolska BK pozostała do końca działań bez artylerii przeciwlotniczej[12].
- ↑ W 1921 roku przywrócono barwne proporczyki w broniach jezdnych.
- ↑ Karmazynowe patki ułanów (zamiast proporczyków) nawiązywały do dawnych barw mundurów i wyłogów tych formacji od XVIII wieku po 1831[22].
- ↑ Jeśli nie zaznaczono inaczej, miejsce służby żołnierzy zawodowych przed mobilizacją podano za: Ryszard Rybka, Kamil Stepan; Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939[31] .
- ↑ Jeśli nie zaznaczono inaczej, informacje o żołnierzach znajdujących się na Białoruskiej Liście Katyńskiej pochodzą z książki: Maciej Wyrwa; Nieodnalezione ofiary Katynia? : lista osób zaginionych na obszarze północno-wschodnich województw II RP od 17 września 1939 do czerwca 1940[32] .
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Filipow i Wróblewski 1992 ↓, s. 16.
- ↑ Rozkazy DOGen. Kraków ↓, Nr 11 z 18 listopada 1918 roku.
- ↑ Tuliński 2020 ↓, s. 961.
- ↑ Kiszko-Zgierski 1930 ↓, s. 29-30.
- ↑ Kiszko-Zgierski 1930 ↓, s. 28.
- ↑ Wojciechowski 2010 ↓, s. 6.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 692–693.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ a b c Rezmer 1992 ↓, s. 217.
- ↑ Bauer i Polak 1983 ↓, s. 289.
- ↑ Rezmer 1992 ↓, s. 218.
- ↑ a b Rezmer 1992 ↓, s. 236.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. nr 20 z 22 maja 1924, poz. 296.
- ↑ Satora 1990 ↓, s. 195.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 49 z 13 grudnia 1921, poz. 872.
- ↑ Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 173-174.
- ↑ Smaczny 1989 ↓, s. 382.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. nr 27 z 3 sierpnia 1920, poz.636
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. nr 22 z 4 sierpnia 1927, poz.268
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. nr nr 6 z 24 lutego 1928 roku, poz.66
- ↑ Smaczny 1989 ↓, s. 376.
- ↑ Żygulski (jun.) i Wielecki 1988 ↓, s. 116.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 686.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 22 maja 1926, s. 165.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 15 sierpnia 1926, s. 262.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 101.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 14.
- ↑ Katyń – miejsca pamięci. [dostęp 2022-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-19)].
- ↑ Muzeum Katyńskie – Księgi Cmentarne.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓.
- ↑ Wyrwa 2015 ↓.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 5376.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- 6 Pułk Ułanów Kaniowskich. Krzysztof Mijakowski (red.), Paweł Rozdżestwieński (red.). Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2021, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-268-4.
- Roman Abraham: Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07712-6.
- Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
- Tadeusz Jurga: Bzura 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1984. ISBN 83-11-07014-8.
- Henryk Kiszko-Zgierski: Zarys historji wojennej 6-go Pułku Ułanów Kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Krzysztof Filipow, Bohdan Wróblewski: Odznaki pamiątkowe Wojska Polskiego 1921–1939. Kawaleria. Warszawa: Feniks editions, 1992. ISBN 83-900217-3-0.
- "Księga jazdy polskiej": pod protektoratem marsz. Edwarda Śmigłego–Rydza. Warszawa 1936. Reprint: Wydawnictwo Bellona Warszawa 1993
- Bogusław Polak: Lance do boju: szkice historyczne z dziejów jazdy wielkopolskiej X wiek – 1945 r.. Poznań: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986, s. 251-252. ISBN 83-03-01373-4.
- Waldemar Rezmer: Armia „Poznań” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07753-3.
- Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945. Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-2043299-2.
- Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947: rodowody, barwa, broń. Warszawa: TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1 i 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.
- Jerzy Wojciechowski: Kawaleria w planie mobilizacyjnym „S”. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2010. ISBN 978-83-62046-24-9.
- Maciej Wyrwa: Nieodnalezione ofiary Katynia? : lista osób zaginionych na obszarze północno-wschodnich województw II RP od 17 września 1939 do czerwca 1940. Pruszków: Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia, 2015. ISBN 978-83-64486-31-9.
- Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
- Pułki kawalerii II Rzeczypospolitej typu II
- Pułki ułanów II Rzeczypospolitej
- Polskie pułki kawalerii z okresu kampanii wrześniowej
- Jednostki organizacyjne wojska rozwiązane w 1939
- Polskie pułki kawalerii z okresu wojny polsko-bolszewickiej
- Wojsko Polskie II Rzeczypospolitej w Stanisławowie
- Oddziały Podolskiej Brygady Kawalerii
- Jednostki organizacyjne wojska utworzone w 1917