Aleksander Kacprzyk
.jpg)
| |
 plutonowy
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 listopada 1899 |
|---|---|
| Data śmierci |
1967 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Aleksander Kacprzyk (ur. 29 listopada 1899 w Goździówce, zm. w 1967) – plutonowy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 29 listopada 1899 w Goździówce, w rodzinie Andrzeja (zm. 1906) i Katarzyny z Orłowskich (1866–1915)[1][2]. Ukończył sześć klas szkoły powszechnej[3]. Później wyuczył się zawodu stolarza[4].
1 czerwca 1919 został powołany do Wojska Polskiego i wcielony do 7. kompanii 15 pułku piechoty[5]. W jej szeregach walczył na wojnie z bolszewikami. Wyróżnił się 5 września 1920 w bitwie pod Stepankowicami[6]. Po zwolnieniu z wojska kontynuował pracę jako stolarz[4].
W 1935 był właścicielem sześciu mórg ziemi ornej[7]. W tym samym roku, dzięki poparciu szefa Biura Kapituły Orderu Virtuti Militari ppłk. Franciszka Sobolty, otrzymał pracę w warsztatach kolejowych w Pruszkowie, w charakterze stolarza z zarobkiem 6 zł dziennie[8]. 10 listopada 1937 napisał do szefa Biura Kapituły, że zarobek ten „nie wystarcza mi nawet na skromne utrzymanie rodziny składającej się z żony i dwojga dzieci”[9]. Mieszkał wówczas w Miłosnej przy ul. Niemojewskiego 7[9]. Jego żoną była Felicja z domu Siporska (1915–1941)[2]. Zmarł w 1967[2]. Został pochowany na cmentarzu Parafii św. Katarzyny w Pustelniku[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1819 (1792)[a][12][13]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[14]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Aleksander Kacprzyk w kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari wpisał numer „1792”, wybity na lewej stronie krzyża, natomiast przyznano mu krzyż z numerem „1819”[10]. Posiadaczami krzyża z identycznym numerem „1792” były dwie inne osoby. Antonina Śledziona, matka ppor. Michała Śledziona posiadała Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, na którego lewej stronie wybity był numer „1792” i legitymację wydananą 16 marca 1921, w której wpisany był numer krzyża „2467”[11] i Jan Starybrat, ojciec poległego Leona, któremu przyznano krzyż z numerem „1143”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 9, 4, 11, 12.
- ↑ a b c d Szlak Niepodległości : Cmentarz parafialny w Pustelniku (gm. Stanisławów, pow. miński). Fundacja na Rzecz Ochrony Krajobrazu Kulturowego. [dostęp 2022-11-24]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 5.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 6, 8.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 11.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 14, 17–18.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 19.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Śledziona Michał. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.1-10 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-24].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 483.
- ↑ Wiącek 1929 ↓, s. 39.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kacprzyk Aleksander. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.30-2091 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-24].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Wojciech Wiącek: Zarys historji wojennej 15-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Podoficerowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Polscy stolarze
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1899
- Zmarli w 1967
- Żołnierze 15 Pułku Piechoty „Wilków”