Aleksandr Gołownia (wojskowy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandr Gołownia
Александр Головня
starszy sierżant starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1925
Starotitarowskaja, Kraj Krasnodarski

Data i miejsce śmierci

2 listopada 1996
Dniepropietrowsk

Przebieg służby
Lata służby

1944–1946

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Jednostki

696 pułk piechoty 3838 Dywizji Piechoty

Stanowiska

dowódca drużyny

Główne wojny i bitwy

front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Sławy III klasy Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Aleksandr Antonowicz Gołownia (ros. Александр Антонович Головня, ur. 6 grudnia 1925 w miejscowości Starotitarowskaja w rejonie tiemriukskim w Kraju Krasnodarskim, zm. 2 listopada 1996 w Dniepropietrowsku) – radziecki wojskowy, starszy sierżant, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie robotniczej. Skończył 7 klas, później pracował w kołchozie, od sierpnia 1942 do września 1943 znajdował się na terytorium okupowanym przez Niemców. Od kwietnia 1944 służył w Armii Czerwonej, od maja 1944 uczestniczył w wojnie z Niemcami, został strzelcem i potem dowódcą drużyny w Samodzielnej Armii Nadmorskiej. Później walczył na 1 Froncie Białoruskim w składzie 696 pułku piechoty 3838 Dywizji Piechoty 33 Armii, był ranny. W 1944 brał udział m.in. w wyzwalaniu Krymu i walkach na przyczółku puławskim, a w 1945 w operacji wiślańsko-odrzańskiej, forsowaniu Odry i operacji berlińskiej, w tym w walkach o Frankfurt nad Odrą[1]. 14 stycznia 1945 w walce k. wsi Szlachecki Las osobiście zabił 10 niemieckich żołnierzy i wraz z dowodzoną przez siebie drużyną odparł atak. 5 lutego 1945 podczas forsowania Odry przejął dowodzenie plutonem po dowódcy wyeliminowanym z walki, po czym wraz z plutonem wyparł Niemców z okopu, uchwycił niewielki przyczółek i utrzymał go do przeprawienia się przez rzekę głównych sił batalionu. Po wojnie służył w 120 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, w 1946 został zdemobilizowany w stopniu starszego sierżanta. Pracował w Dniepropietrowsku jako majster w warsztacie w jednym z miejskich zakładów przemysłowych, w 1959 ukończył technikum, po czym pracował w fabryce maszyn.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]