Aleksiej Sieliwanow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksiej Sieliwanow
Алексей Гордеевич Селиванов
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

17 marca 1900
Kuźmino-Gat´

Data i miejsce śmierci

6 kwietnia 1949
Jałta

Przebieg służby
Lata służby

1918–1949

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Stanowiska

zastępca dowódcy 44 i 9 Armii, dowódca 5 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
wojna radziecko-fińska,
front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Bohdana Chmielnickiego II klasy Medal „Za obronę Kaukazu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”

Aleksiej Gordiejewicz Sieliwanow (ros.  Алексей Гордеевич Селиванов) (ur. 4 marca?/17 marca 1900 we wsi Kuźmino-Gat´, zam. 6 kwietnia 1949 w Jałcie) – radziecki wojskowy, generał porucznik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W marcu 1918 roku został powołany do Armii Czerwonej i wcielony jako żołnierz do 3 lekkiej baterii 16 Dywizji Strzeleckiej. W sierpniu 1919 roku został skierowany do szkoły pułkowej 7 Zawołżańskiego pułku kawalerii, a po jej ukończeniu od stycznia 1920 roku kontynuował naukę w 3 Orenburskiej Szkole Dowódców Kawalerii. W tym czasie brał też udział w walkach na radzieckim Froncie Południowym i Wschodnim. Gdzie się wyróżnił za co został wyróżniony Orderem Czerwonego Sztandaru.

Po ukończeniu szkoły od maja 1921 roku pozostawał w dyspozycji szefa wydziału szkolenia Okręgu Przyuralskiego. Po czym został dowódcą plutonu na 20 Jekaterynburskim kursie kawalerii, a od stycznia 1922 roku dowódcą plutonu i szwadronu 25 kursie kawalerii. Następnie był dowódcą plutonu 20 kursu kawalerii w Ufie oraz 20 i 3 kursie kawalerii w Omsku. Następnie lutym 1924 roku został skierowany do 4 Taszkienckiej szkoły ogólnowojskowej, gdzie był dowódca plutonu i zastępcą dowódcy szwadronu. W październiku 1925 roku został słuchaczem Środkowoazjatykich kursów orientalistycznych. Po ich ukończeniu w październiku 1928 roku został zastępcą szefa oddziału rozpoznawczego dowództwa 7 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stalinabadzie. Od października 1929 roku do sierpnia 1931 roku był słuchaczem specjalnego kursu w Zarządzie Wywiadu Dowództwa Armii Czerwonej. Po jego ukończeniu został dowódcą punktu wywiadu granicznych w Kirowabadzie w Środkowoazjatyckim Okręgu Wojskowego. W marcu 1933 roku został asystentem szefa sektora Wydziału Wywiadu Środkowoazjatyckiego Okręgu Wojskowego. W październiku 1938 roku został zastępcą szefa sztabu 4 Dywizji Kawalerii w Białoruskim Okręgu Wojskowym, na tym stanowisku wziął udział w wojnie zimowej. Następnie w styczniu 1940 roku został szefem sztabu 24 Dywizji Kawalerii w Zakaukaskim Okręgu Wojskowym.

Po agresji niemieckiej na ZSRR pozostał na tym samym stanowisku, następnie od sierpnia 1941 roku p.o. dowódcy 23 Dywizji Kawalerii w tym samym okręgu, a następnie był zastępcą dowódcy 15 Korpusu Kawalerii. W maju 1942 roku został zastępcą szafa sztabu i jednocześnie szefem wydziału operacyjnego sztabu Frontu Zakaukaskiego. Od lipca 1942 roku p.o. zastępcy dowódcy 44 Armii, a potem p.o. na tym samym stanowisku w 9 Armii.

W dniu 20 listopada 1942 roku został dowódcą 5 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii. Wraz z tym korpusem wziął udział w bitwie o Kaukaz, broniąc linii rzeki Kuma. Następnie w kolejnych działaniach w ramach operacji donbaskiej, wyzwolono obszary na lewo od Dniepru. W kolejnej operacji umańsko-batoszańskiej wyzwolono południowo-wschodnie obwody Ukrainy.

W kwietniu 1944 roku zachorował na gruźlicę i został skierowane na długotrwałe leczenie do sanatoriów na Krymie. W kwietniu 1949 roku został ostatecznie zwolniony do rezerwy z powodu stanu zdrowia. Choć jeszcze nie ukończył leczenia.

Zmarł w sanatorium w Jałcie. Pochowany został na cmentarzu w Liwadii.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • generał major (Генерал-майор) (03.05.1942 rozkaz nr 615)
  • generał lejtnant (Генерал-лейтенант) (18.02.1944 rozkaz nr 945)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Указ Президиума Верховного Совета nr 220/272 z 21.02.1945
  2. ↑ Сборник лиц, награжденных орденом Красного Знамени и почетным революционным оружием. Moskwa: Госвоениздат, 1926, s. 218. (ros.)., rozkaz nr 600
  3. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 13.12.1942
  4. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 27.04.1944
  5. ↑ Указ Президиума Верховного Совета nr 605/28 z 28.01.1943
  6. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 14.02.1944
  7. ↑ Акт nr 643 z 28.06.1945
  8. ↑ Акт z 14.07.1945

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Praca zbiorowa: Великая Отечественная: Комкоры. Военный биографический словарь. T. 2. Moskwa: Кучково поле, 2006, s. 82-83. ISBN 5-901679-12-1. (ros.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksiej_Sieliwanow&oldid=71969291”