Boris Sidniew

Boris Sidniew
Борис Арсеньевич Сиднев
	4+4 zwycięstwa
	generał pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	24 marca 1911 ; Symbirsk
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1994 ; Odessa
	Przebieg służby
Lata służby	1930−1961
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Wojskowe Siły Powietrzne
Stanowiska	dowódca 38 pułku myśliwskiego, dowódca 6 Mieszanej Dywizji Lotniczej, dowódca Sił Powietrznych 28 Armii, dowódca 268 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, dowódca 13 Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego, zastępca dowódcy Sił Powietrznych Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, dowódca 48 Armii Powietrznej
Główne wojny i bitwy	wojna zimowa, front wschodni (II wojna światowa)
	Odznaczenia
	;

Boris Arsienjewicz Sidniew (ros. Борис Арсеньевич Сиднев, ur. 11 marca^?/24 marca 1911 w Symbirsku (obecnie Uljanowsk), zm. 6 czerwca 1994 w Odessie) − radziecki wojskowy, generał pułkownik lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Skończył 8 klas szkoły i technikum zawodowe, pracował jako tokarz w fabryce w Penzie, w 1929 ukończył szkołę pilotów lotnictwa cywilnego w Penzie. Od stycznia 1930 służył w Armii Czerwonej, w 1932 ukończył wojskową szkołę lotniczą w Odessie, a w 1933 kursy doskonalenia kadry dowódczej przy wojskowej szkole lotników morskich w Jejsku. Jako lotnik, dowódca załogi i dowódca eskadry służył w Ukraińskim i Kijowskim Okręgu Wojskowym, 1938-1939 był lotnikiem-inspektorem ds. techniki pilotażu Zarządu Sił Powietrznych Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Brał udział w wojnie z Finlandią 1939-1940, w 1940 ukończył wyższe kursy lotnicze w Lipiecku i został dowódcą 38 pułku lotnictwa myśliwskiego w Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym. Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako dowódca 38 pułku lotnictwa myśliwskiego, od września do grudnia 1941 dowódca 6 Mieszanej Dywizji Lotniczej, od grudnia 1941 do czerwca 1942 dowódca Sił Powietrznych 28 Armii, od lipca 1942 do maja 1944 dowódca 268 (od marca 1943: 6 Gwardyjskiej) Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, a od lipca 1944 do maja 1945 dowódca 13 Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego. Walczył na Froncie Północno-Zachodnim, Południowo-Zachodnim, Stalingradzkim, Południowym, 4 Ukraińskim i 1 Białoruskim. Dowodzone przez niego jednostki brały udział m.in. w walkach o Charków, operacji woronesko-woroszyłowgradzkiej, bitwie pod Stalingradem, wyzwalaniu Donbasu, Melitopola, południowej części Lewobrzeżnej Ukrainy i Krymu, wyzwalaniu Białorusi i Polski, operacji pomorskiej i berlińskiej. Wykonał 140 lotów bojowych samolotami I-16, Jak-1, Jak-9 i Jak-3, stoczył 31 walk powietrznych, w których strącił osobiście 4 i w grupie 4 samoloty wroga.

Po wojnie do marca 1946 w stopniu generała majora lotnictwa dowodził korpusem, w 1948 ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego, od lutego do grudnia 1948 był zastępcą dowódcy Sił Powietrznych Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, a od grudnia 1948 do czerwca 1949 pomocnikiem dowódcy 14 Armii Powietrznej w Karpackim Okręgu Wojskowym. Od czerwca 1949 do maca 1952 był pomocnikiem dowódcy 24 Armii Powietrznej w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, od marca 1952 do kwietnia 1961 dowodził 48 Armią Powietrzną w Odeskim Okręgu Wojskowym, w 1960 otrzymał stopień generała pułkownika lotnictwa, w kwietniu 1961 został zwolniony ze służby. Był członkiem KC Komunistycznej Partii Mołdawii, 1955-1959 pełnił mandat deputowanego do Rady Najwyższej Mołdawskiej SRR 4 kadencji. Był również deputowanym do Rady Najwyższej Ukraińskiej SRR 5 kadencji (1959-1963).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (29 maja 1945)
Order Lenina (dwukrotnie, 28 listopada 1941 i 29 maja 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie, 5 listopada 1942 i 1951)
Order Suworowa II klasy (dwukrotnie, 17 września 1943 i 6 kwietnia 1945)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
Order Czerwonej Gwiazdy (1945)
Medal „Za zasługi bojowe” (3 listopada 1944)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Za obronę Stalingradu”
Medal „Za obronę Leningradu”
Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
Medal „Za zdobycie Berlina”
Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR”

I odznaczenia zagraniczne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Luba Winogradowa, Nocne wiedźmy na wojnie z lotnikami Hitlera, Wołowiec 2016.
Biogram na stronie Герои страны (ros.) [dostęp 2019-12-05]