Cerkiew Nałożenia Ryzy Najświętszej Marii Panny w Bóbrce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cerkiew Nałożenia Ryzy Najświętszej Marii Panny
w Bóbrce
obecnie kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
kościół parafialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Miejscowość

Bóbrka

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bóbrce

Wezwanie

Najświętszego Serca Pana Jezusa

Położenie na mapie gminy Solina
Mapa konturowa gminy Solina, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Bóbrka, cerkiew”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Bóbrka, cerkiew”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Bóbrka, cerkiew”
Położenie na mapie powiatu leskiego
Mapa konturowa powiatu leskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Bóbrka, cerkiew”
Ziemia49°24′59,2″N 22°26′58,8″E/49,416444 22,449667

Cerkiew Nałożenia Ryzy Najświętszej Marii Panny w Bóbrce − parafialna cerkiew greckokatolicka, zbudowana w latach 1937–39, znajdująca się w miejscowości Bóbrka.

Od 1973 świątynia użytkowana jako parafialny kościół rzymskokatolicki pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Historia obiektu[edytuj | edytuj kod]

W XVII w. wzniesiono w Bóbrce drewnianą cerkiew parafialną pw. Nałożenia Ryzy Najświętszej Marii Panny. W 1830 dokonano jej przebudowy. Prawdopodobnie wtedy dobudowano wieżę od strony wejścia. W okresie międzywojennym cerkiew miała formę jednoprzestrzennego budynku na planie prostokąta nakrytego dwuspadowym dachem z sygnaturką. Rozebrano ją pod koniec lat 30. XX w. W latach 1937–39 zbudowano nową cerkiew murowaną i odprawiano w niej nabożeństwa greckokatolickie do 1947. Po wysiedleniach ludności ukraińskiej w latach 1947–57 świątynię użytkowano jako magazyn spółdzielni produkcyjnej[1][2]. Od 1957 przez kilka lat była użytkowana jako cerkiew prawosławna[3]. W 1971 po wieloletnich staraniach została przejęta przez rzymskokatolików. Po remoncie i przebudowie w latach 1971–73 urządzono w niej kościół parafialny. Przed wojną równolegle z budową cerkwi trwało wznoszenie kościoła. Po wojnie budynek kościoła został uszkodzony wskutek niewłaściwej eksploatacji pobliskiego kamieniołomu i rozebrany w 1971[1][4].

Wokół cerkwi[edytuj | edytuj kod]

Obok świątyni znajduje się metalowa dzwonnica.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Stanisław Kryciński: Cerkwie w Bieszczadach. Oficyna Wydawnicza Rewasz, Pruszków 2005, s. 42, 43. ISBN 83-89188-38-4. OCLC 69495051.
  2. Stanisław Kryciński: Zabytkowe cerkwie południowo-wschodniej Polski. Oficyna Wydawnicza Rewasz, Warszawa 2017, s. 1, 2. ISBN 978-83-62460-96-0.
  3. Maciej Skowroński, Arkadiusz Komski, Agata Skowrońska-Wydrzyńska: Cerkwie bieszczadzkie. Wydawnictwo "Fundacja", Nowy Sącz 2001, s. 14. ISBN 83-913147-2-3.
  4. Wojciech Krukar, Paweł Swianiewicz, Tadeusz Andrzej Olszański, Paweł Luboński: Bieszczady. Przewodnik dla prawdziwego turysty. Oficyna wydawnicza Rewasz, Pruszków 2020, s. 260. ISBN 978-83-8122-024-8.