Przejdź do zawartości

Chudziary

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chudziary
Państwo

 Polska

Położenie

województwo małopolskie

Pasmo

Pieniny

Wysokość

700–794 m n.p.m.

Zagospodarowanie

łąka

Położenie na mapie gminy Krościenko nad Dunajcem
Mapa konturowa gminy Krościenko nad Dunajcem, na dole znajduje się punkt z opisem „Chudziary”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Chudziary”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Chudziary”
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego
Mapa konturowa powiatu nowotarskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Chudziary”
Ziemia49°25′32″N 20°24′32″E/49,425556 20,408889

Chudziary – część lasu i niewielka polana w Pieninach. Polana znajduje się na wschodnich zboczach Wysokiego Działu, w obrębie miejscowości Krościenko nad Dunajcem w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim[1]. Polana położona jest za lasem Chudziary, w odległości około 140 m na zachód od żółtego szlaku turystycznego z Krościenka na Przełęcz Szopka[1]. Znajduje się w obrębie Pienińskiego Parku Narodowego (PPN) i jest dla turystów niedostępna[2].

Polana Chudziary znajduje się na wysokości około 670–685 m n.p.m.[1] Dzięki specyficznym warunkom glebowym, klimatycznym i geograficznym łąki i polany PPN były siedliskiem bardzo bogatym gatunkowo. Rosły na nich także liczne gatunki storczyków. Zmiana lub zaprzestanie ich użytkowania sprawiło, że zmniejszyła się ich różnorodność gatunkowa. W latach 1987–1988 na polanie Chudziary znaleziono tylko dwa ich gatunki: kukułkę bzową Dactylorhiza sambucina i storczycę kulistą Transteinera globosa[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-11-12].
  2. Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
  3. Małgorzata Jagiełło, Storczyki łąk i polan Pienińskiego Parku Narodowego, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, 1992, s. 43–49.