Grigorij Lewin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grigorij Lewin
Григорий Левин
pułkownik pułkownik
Pełne imię i nazwisko

Grigorij Michajłowicz Lewin

Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1902
Ancyr, rejon kański

Data i miejsce śmierci

26 stycznia 1983
Barnauł

Przebieg służby
Lata służby

1921–1954

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

konflikt o Kolej Wschodniochińską,
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa III klasy (ZSRR) Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Krzyż Walecznych (1920–1941)

Grigorij Michajłowicz Lewin (ros. Григорий Михайлович Левин, ur. 28 grudnia 1901?/10 stycznia 1902 we wsi Ancyr w rejonie kańskim w Kraju Krasnojarskim, zm. 26 stycznia 1983 w Barnaule) – radziecki pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1919 skończył 7 klas, w 1921 został powołany do Armii Czerwonej, w grudniu 1922 ukończył wojskową szkołę piechoty w Krasnojarsku i został młodszym dowódcą w pułku we Władywostoku. W 1928 ukończył wojskową szkołę piechoty we Władywostoku i został dowódcą plutonu, później kompanii w pułku piechoty w Nikolsku Ussuryjskim (obecnie Ussuryjsk), w 1929 uczestniczył w konflikcie o Kolej Wschodniochińską. W kwietniu 1932 został zdemobilizowany, pracował w zakładzie remontu lokomotyw w Barnaule, a 1935–1941 w truście konstruktorskim w mieście Chirchiq, 5 września 1941 ponownie powołano go do armii i w listopadzie 1941 skierowano na Front Zachodni. Później walczył na Froncie Centralnym, Białoruskim, 1 i 2 Białoruskim. Brał udział w operacji białoruskiej (w tym w operacji bobrujskiej) i brzesko-lubelskiej, pod koniec czerwca 1944 uczestniczył w wyzwalaniu Osipowicz, Baranowicz i Słonimia, później w forsowaniu Bugu. Na początku września 1944 sforsował Narew w rejonie Pułtuska. Brał udział w szturmie Grudziądza i Gdańska. W nocy na 20 kwietnia 1945 jako dowódca pułku piechoty w składzie 37 Dywizji Piechoty Gwardii 65 Armii 2 Frontu Białoruskiego organizował forsowanie Odry na południe od Szczecina, 20–22 kwietnia dowodzony przez niego pułk odparł 26 ataków przeciwnika. Po wojnie służył w armii do 1954, gdy został zwolniony do rezerwy. Mieszkał w mieście Chirchiq, później w Barnaule.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]